Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-414/13-3/ŁM
z 17 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2013 r. (doręczono osobiście) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zatorów płatniczych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2013 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 18 października 2013 r. (data wpływu 23 października 2013 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zatorów płatniczych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług telekomunikacyjnych obejmujących m.in. dostawę telewizji cyfrowej, stacjonarnego i mobilnego dostępu do Internetu, telefonii stacjonarnej oraz telefonii komórkowej.

Wnioskodawca jest właścicielem praw ochronnych do znaku towarowego „B” (dalej: Prawa) w rozumieniu artykułu 121 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: Prawo własności przemysłowej, PWP).

Wnioskodawca rozważa restrukturyzację, która umożliwi osiągnięcie bardziej efektywnego modelu biznesowego. Celem procesu będzie osiągnięcie struktury Grupy, która odzwierciedli aktualne potrzeby biznesowe, a w szczególności umożliwi przeniesienie Praw do podmiotu, spółki jawnej (dalej: Sp.J.), której działalność obejmować będzie zarządzanie Prawami, w tym udzielanie licencji do tych Praw podmiotom z Grupy.

W ramach restrukturyzacji, która ma mieć miejsce w 2014 r., Wnioskodawca planuje wnieść w ramach aportu Prawa do nowoutworzonej spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: SKA) oraz założyć wraz z inną spółką z Grupy w/w Sp.J. Wnioskodawca będzie wspólnikiem Sp.J., posiadającym większość praw do udziału w jej zysku. Drugi wspólnik będzie posiadał mniejszość praw do udziału w jej zysku.

Następnie planuje się, iż SKA dokona sprzedaży Praw do Sp.J. Prawa będą spełniały definicję wartości niematerialnych i prawnych zawartą w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zostaną ujęte w Ewidencji Środków Trwałych i Wartości Niematerialnych i Prawnych, która będzie prowadzona przez Sp.J. Odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Praw dla celów podatkowych będą dokonywać jej wspólnicy, tj. Wnioskodawca oraz drugi wspólnik (proporcjonalnie do udziału w zyskach Sp.J.).

Przeniesienie Praw mających stanowić przedmiot sprzedaży nastąpi z momentem podpisania umowy sprzedaży z Sp.J. Termin płatności z tytułu nabycia Praw zostanie ustalony przez strony w umowie. Bezpośrednio przed sprzedażą, SKA udzieli Sp.J. pożyczki na podstawie odrębnej umowy. W związku z pożyczką Sp.J. będzie przysługiwała od SKA wierzytelność o wypłatę kwoty określonej w umowie pożyczki, która będzie przewyższać cenę za Prawa (dalej: Wierzytelność 1).

W wyniku zawarcia umowy sprzedaży Praw SKA będzie natomiast przysługiwała wierzytelność w stosunku do Sp.J. z tytułu zapłaty ceny za te Prawa (dalej: Wierzytelność 2).

Po zawarciu umowy pożyczki i sprzedaży Praw dojdzie do potrącenia Wierzytelności 1 z Wierzytelnością 2. Potrącenie zostanie dokonane w trybie określonym w Kodeksie cywilnym w terminie zapłaty, który będzie określony w umowie sprzedaży Praw lub terminie późniejszym, lecz nie później niż w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności określonym w umowie sprzedaży Praw.

W konsekwencji powyższych czynności, na skutek potrącenia wzajemnych wierzytelności w trybie określonym w Kodeksie cywilnym, Sp.J. wywiąże się ze zobowiązania do zapłaty na rzecz SKA ceny za zakupione Prawa, zaś SKA wywiąże się ze zobowiązania do przeniesienia na własność Sp.J. określonej ilości pieniędzy tytułem pożyczki, co z kolei będzie skutkować zobowiązaniem Sp.J. do zwrotu SKA kwoty pożyczki wraz z przewidzianym umową pożyczki oprocentowaniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane potrącenie będzie stanowiło formę uregulowania zobowiązania w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem Wnioskodawca jako wspólnik Sp.J. nie będzie zobowiązany do późniejszego zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych od wartości początkowej Praw podlegających amortyzacji na podstawie art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy opisane potrącenie będzie stanowiło formę uregulowania zobowiązania w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem Wnioskodawca jako wspólnik Sp.J. nie będzie zobowiązany do późniejszego zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych od wartości początkowej Praw podlegających amortyzacji, na podstawie art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty nabycia wartości niematerialnych i prawnych (do których należy zaliczyć przedmiotowe Prawa, w zakresie w jakim stanowią prawa określone w PWP) zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają wartości niematerialne i prawne, które spełniają przesłanki wymienione w art. 16b ust. 1 tej ustawy. Przedmiotowe Prawa w zakresie w jakim stanowią prawa określone w PWP o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, o ile będą wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, będą spełniały przesłanki przewidziane w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rezultacie, Prawa te będą podlegały amortyzacji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16f w zw. z art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych (dalej: WNiP), za którą w przypadku, gdy wartości te zostały nabyte w drodze odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia (art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jednocześnie, w myśl art. 15b ust. 6 i ust. 7 w zw. z art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującego od 1 stycznia 2013 r., odpisy amortyzacyjne od WNiP mogą być co do zasady zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli cena nabycia WNIP wynikająca z faktury (lub innego dokumentu) została uregulowana przez podatnika we wskazanych w ustawie terminach. W przeciwnym przypadku podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o tę część odpisów amortyzacyjnych, które zostały dokonane od nieuregulowanej części ceny nabycia WNiP.

Reasumując, podatnicy nie mają co do zasady prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej WNiP, odpowiadającej cenie ich nabycia, która nie została uregulowana (brak tego prawa jest czasowy – zaliczenie do kosztów jest możliwe po uregulowaniu ceny).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciem „uregulowania” ceny nabycia dla potrzeb art. 15b. Zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że „uregulowanie” ceny może być dokonane w różnych formach, np. w formie potrącenia. Przykładowo, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (sjp.pl), „uregulować” oznacza „uiścić jakąś należność”, z kolei „uiścić” to „wywiązać się z obowiązku spłacenia należności”. Za takim stanowiskiem przemawia też fakt, że rozliczenie zobowiązania w drodze potrącenia jest na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych traktowane jako forma zapłaty, np. w zakresie różnic kursowych (art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), a także w zakresie wypłat należności, od których pobierany jest podatek u źródła (art. 26 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Za takim efektem podatkowym instytucji potrącenia przemawia również ugruntowane wieloletnią praktyką stanowisko organów podatkowych (tak przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2011 r. nr IPPB3/423-468/11-2/DP oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 grudnia 2011 r. nr IPPB3/423-806/11-2/AG). Odmienne traktowanie tych samych terminów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla celów różnych przepisów tej ustawy byłoby niezgodne ze spójnością systemową podatku dochodowego od osób prawnych. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „uregulowania” użyte w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozumieć szeroko, co oznacza, że mieszczą się w nim różne sposoby uregulowania zobowiązania, w tym potrącenie wzajemnych wierzytelności. Tym samym, potrącenie wzajemnych wierzytelności powinno również doprowadzić do uregulowania zobowiązania z tytułu ceny za WNiP w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za takim rozumieniem przemawia również koncepcja tzw. racjonalnego ustawodawcy, który chcąc ograniczyć zakres działania powyższej regulacji, np. do przepływu środków pieniężnych (np. zapłata w pieniądzu), zawarłby takie sformułowanie w treści przepisu, a nie używał pojęć o szerszym znaczeniu, czyli pojęcia „uregulowanie”.

W powyższym kontekście należy zaznaczyć, że prawo cywilne przewiduje różne sposoby uregulowania zobowiązań. Jednym z takich sposobów jest potrącenie (kompensata). Podstawę prawną do potrącenia stanowi art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W doktrynie prawa cywilnego jednoznacznie przyjmuje się, że potrącenie wzajemnych wierzytelności realizuje funkcje zapłaty (por. K. Zawada w Kodeks cywilny, Komentarz tom I, pod redakcją Krzysztofa Pietrzykowskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 1999, s. 1191).

Takie stanowisko zajmują również organy podatkowe np.: interpretacja Ministra Finansów z dnia 12 sierpnia 2011 r. sygn. IPPB3/423-468/11-2/DP oraz interpretacja Ministra Finansów z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. ILPB4/423-145/10-2/DS. Z powołanych przykładowych pism wynika, że potrącenie jest co do zasady uznawane za formę uregulowania zobowiązań lub należności, rodzącą takie same skutki podatkowe jak zapłata.

Ponadto, NSA w wyroku z dnia 5 września 2008 r. sygn. akt II FSK 757/07 oraz SN w wyroku z dnia 3 kwietnia 1998 r. sygn. akt III CKU 105/97, opubl. w Lex pod nr 359445 podkreślają, iż „w przypadku zawarcia umowy sprzedaży należy rozróżnić określenie wielkości świadczenia wzajemnego od jego wykonania prowadzącego do zaspokojenia wierzyciela. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony i skutkujący wygaśnięciem zobowiązania dłużnika. Strony umowy sprzedaży mogą się zatem rozliczyć w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności”.

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przywołane interpretacje i wyroki, jak również stanowisko doktryny prawa podatkowego w zakresie wykładni pojęcia „uregulowania” ceny na gruncie tej ustawy należy stwierdzić, że potrącenie stanowi formę uregulowania zobowiązań lub należności.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, opisane potrącenie wierzytelności będzie stanowiło formę „uregulowania” zobowiązania w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji spełnione zostaną warunki zaliczenia przez Wnioskodawcę, jako wspólnika Sp.J., do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości od wartości początkowej odpowiadającej cenie nabycia Praw przez Sp.J. (tj. bez konieczności korekty, o której mowa w art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z kolei, w myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 jako wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z treścią art. 153 ust. 1 ww. ustawy Prawo własności przemysłowej: przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy zatem uznać, że prawo ochronne na znak towarowy jest prawem, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych.

Jednakże przy rozstrzygnięciu o możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić również treść wprowadzonego od 1 stycznia 2013 r. do ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych przepisu art. 15b.

W myśl art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Stosownie to treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy: jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zgodnie natomiast z art. 15b ust. 6 tejże ustawy, przepisy art. 15b ust. 1-5 omawianej ustawy stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do kwestii nabycia m.in. wartości niematerialnych i prawnych treść art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych wskazuje, że: w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia wynikająca z dokumentów, o których mowa w ust. 1, została uregulowana w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będący właścicielem praw ochronnych do znaku towarowego (dalej: Prawa) rozważa restrukturyzację, w wyniku której planuje wnieść w ramach aportu Prawa do nowoutworzonej spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: SKA) oraz założyć wraz z inną spółką z Grupy spółkę jawną (dalej: Sp.J.). SKA następnie dokona sprzedaży Praw do Sp. J. Bezpośrednio przed sprzedażą, SKA. udzieli Sp.J. pożyczki, w wyniku której Sp.J. będzie przysługiwała od SKA wierzytelność o wypłatę kwoty określonej w umowie pożyczki, która będzie przewyższać cenę za Prawa (dalej: Wierzytelność 1). W wyniku zawarcia umowy sprzedaży Praw SKA będzie natomiast przysługiwała wierzytelność w stosunku do Sp.J. z tytułu zapłaty ceny za te Prawa (dalej: Wierzytelność 2). Następnie dojdzie do potrącenia Wierzytelności 1 z Wierzytelnością 2, które będzie miało miejsce nie później niż w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności wynikającego z umowy sprzedaży Praw.

Zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.): gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Potrącenie, mimo że dotyczy zobowiązań do świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W niniejszej sprawie, Strony są jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem. Sp.J. ma względem SKA roszczenie o wypłatę kwoty pożyczki, natomiast SKA ma względem Sp.J. roszczenie o zapłatę z tytułu nabycia Praw. W momencie dokonania potrącenia kwoty pożyczki z kwotą wynikającą z umowy sprzedaży Praw zobowiązania Stron w powyższym zakresie wygasną.

W konsekwencji należy uznać, że potrącenie kwoty pożyczki o określoną kwotę (odpowiadającą kwocie jaką Sp.J. winna zapłacić SKA za dokonaną sprzedaż Praw) stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące między stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą. Tym samym dojdzie do uregulowania (zapłaty) zobowiązania za sprzedaż przez SKA na rzecz Sp.J. Praw, w tym również w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, opisane potrącenie będzie stanowiło formę uregulowania zobowiązania w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem Wnioskodawca jako wspólnik Sp.J. nie będzie zobowiązany do późniejszego zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych od wartości początkowej Praw, podlegających amortyzacji na podstawie art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Ponadto należy wskazać, że wskazane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Jednocześnie odwołanie się do publikacji podatkowej, jako że co do zasady nie stanowi ona źródła prawa, również nie jest wiążące dla organu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.