INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2013 r. (data wpływu 6 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży Elektronicznych Jednostek Doładowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży Elektronicznych Jednostek Doładowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim oddziałem podmiotu irlandzkiego, oferującego kompleksowe rozwiązania w zakresie obsługi płatności bezgotówkowych, utworzonym na podstawie przepisów ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.).

Podstawowym obszarem działalności Spółki jest świadczenie usług w zakresie obsługi transakcji realizowanych przy pomocy kart płatniczych na rzecz instytucji finansowych i placówek handlowych (tzw. „Akceptantów”). Ponadto, Wnioskodawca prowadzi dystrybucję doładowań do telefonów komórkowych w postaci tzw. Elektronicznych Jednostek Doładowania (dalej: „EJD”), tj. zaszyfrowanych plików elektronicznych zawierających kody doładowujące.

Przedmiotowe jednostki są nabywane przez Spółkę od operatorów sieci komórkowych lub pośredników i przesyłane w postaci zabezpieczonych plików elektronicznych do bazy danych elektronicznego systemu dystrybucji. W odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłoszone przez Akceptanta - podmiot prowadzący działalność gospodarczą - zaszyfrowane jednostki doładowania są przesyłane są na konkretny terminal w prowadzonym przez niego punkcie sprzedaży, co umożliwia mu dalszą odsprzedaż EJD, w postaci wydruku.

Zgodnie z umowami zawartymi przez Wnioskodawcę z Akceptantami, przeniesienie praw do EJD następuje w momencie, w którym kontrahent pobiera te jednostki na zainstalowany w swojej placówce terminal i dokonuje ich sprzedaży finalnemu nabywcy. Jednocześnie, Akceptant ponosi ryzyko gospodarcze związane z EJD pobranymi a niesprzedanymi.

Sprzedaż EJD dokumentowana jest przez Wnioskodawcę fakturami VAT, wystawianymi za okresy tygodniowe. Podstawą do wystawienia tych faktur są sporządzane przez Spółkę raporty sprzedaży jednostek doładowania w danym okresie.

Wnioskodawca planuje utrzymanie przedstawionego powyżej schematu biznesowego w zakresie dystrybucji doładowań elektronicznych, a także sposobu dokumentowania przedmiotowej sprzedaży fakturami VAT również po 1 stycznia 2014 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży EJD na zasadach opisanych powyżej powstaje zgodnie z art. 19 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o VAT, tj. z chwilą wystawienia przez Wnioskodawcę faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia dokonania sprzedaży tych jednostek...
2. Czy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży przedmiotowych doładowań będzie powstawał na zasadach ogólnych, tj. z chwilą dokonania przez Spółkę sprzedaży EJD...
   
   

Stanowisko Spółki:

Ad. 1 Zdaniem Spółki, dokonywana przez nią sprzedaż elektronicznych doładowań nie stanowi usługi telekomunikacyjnej - jest jedynie zbyciem uprawnienia do skorzystania z takiej usługi. W związku z powyższym, w odniesieniu do sprzedaży tej zastosowanie znajdą ogólne zasady powstawania obowiązku podatkowego, określone w art. 19 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o VAT. W konsekwencji, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., obowiązek podatkowy z tytułu omawianych transakcji powstaje z chwilą wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż, nie później jednak niż w 7. dnia licząc od dnia tej sprzedaży.

Ad. 2 W ocenie Spółki, żadna ze szczególnych zasad dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego, określonych we wchodzącym w życie z 1 stycznia 2014 r. art. 19a nie znajdzie zastosowania do transakcji opisanych w niniejszym wniosku. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży EJD przez Spółkę będzie powstawał na zasadach ogólnych, tj. z chwilą dokonania sprzedaży tych jednostek.

Uzasadnienie:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, zdefiniowanej w art. 7.

Moment powstania obowiązku podatkowego reguluje szczegółowo art. 19 ustawy o VAT. I tak, w myśl ust. 1 tego przepisu, obowiązek podatkowy powstaje co do zasady z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Jednocześnie jednak, w przypadku gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny zostać potwierdzone fakturą VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia takiej faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Niemniej, ustawodawca przewidział od powyższej zasady ogólnej szereg wyjątków. Aby zatem ustalić, moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu transakcji opisanych w niniejszym wniosku należy przeanalizować, czy w odniesieniu do dokonywanej przez Wnioskodawcę sprzedaży nie znajdzie zastosowania któraś z zasad szczególnych, enumeratywnie wymienionych w treści przywołanego przepisu.

W ocenie Spółki, sytuacja taka nie będzie mieć w analizowanym przypadku miejsca. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie zostały bowiem wyszczególnione w żadnym z przepisów określających szczególne zasady powstawania obowiązku podatkowego. W szczególności, nie znajdzie tu zastosowania art. 19 ust. 18 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z brzmieniem tego przepisu, przy świadczeniu usług telekomunikacyjnych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sprzedaży żetonów, kart telefonicznych lub innych jednostek uprawniających do korzystania z usług telekomunikacyjnych w systemie przedpłaconym, w przypadku gdy usługa jest realizowana przy użyciu odpowiednio żetonów, kart lub innych jednostek.

Jak zatem wynika z brzmienia powyższej regulacji odnosi się ona do usług telekomunikacyjnych. Usługi świadczone prycz Wnioskodawcę nie są zaś usługami telekomunikacyjnymi. Spółka, nie będąc operatorem telefonicznym, dokonując sprzedaży EJD przekazuje kontrahentom wyłącznie „uprawnienie” do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej świadczonej przez inne podmioty (poszczególnych operatorów).

Należy również wskazać, iż ustawa o VAT nie definiuje pojęcia usług telekomunikacyjnych. Odpowiednia definicja zawarta została jednak w art. 24 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, s. 1 ze zm., dalej: „Dyrektywa VAT”). Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, pod pojęciem „usług telekomunikacyjnych” należy rozumieć usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych.

Brzmienie powyższej definicji wyraźnie wskazuje, w opinii Spółki, że głównym aspektem usługi telekomunikacyjnej jest przekazywanie wymienionych w cytowanym przepisie danych w sieci telekomunikacyjnej lub też udostępnianie takiej sieci. W przedmiotowej zaś sprawie, Spółka nie uczestniczy w przesyłaniu danych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, lecz działa jako dystrybutor produktów oferowanych przez operatorów telekomunikacyjnych. W konsekwencji, dokonując sprzedaży jednostek doładowujących telefony komórkowe, nie świadczy ona usług telekomunikacyjnych.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. IBPP1/443-405/10/MS), w której organ ten potwierdził, iż „(...) nabycie przez kontrahenta Wnioskodawcy jednostek doładowujących telefony komórkowe (w postaci zaszyfrowanych plików zawierających kody doładowujące) uprawnia go do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej świadczonej przez danego operatora lub też do dalszej odsprzedaży tego uprawnienia. Zatem w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia nie ze sprzedażą usługi telekomunikacyjnej, która w istocie będzie świadczona przez operatora, lecz ze sprzedażą uprawnienia do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej gdzie przedmiotowa jednostka doładowująca telefony komórkowe jest uprawnieniem jej posiadacza do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej”. Z dalszej zaś części cytowanej interpretacji wynika, że „(...) sprzedaż jednostek doładowujących telefony komórkowe (w postaci zaszyfrowanych plików zawierających kody doładowujące), przez podmiot, który nie świadczy usług telekomunikacyjnych należy traktować jako sprzedaż praw/uprawnień do korzystania z usługi telekomunikacyjnej”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, nie sposób uznać, iż Wnioskodawca poprzez sprzedaż elektronicznych jednostek doładowania świadczy na rzecz Akceptantów usługi telekomunikacyjne. Jak bowiem podkreślono już we wcześniejszej części wniosku, nabycie przez kontrahenta Wnioskodawcy EJD (w postaci zaszyfrowanych plików zawierających kody doładowujące) uprawnia go do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej świadczonej przez inny podmiot (operatora) lub też do dalszej odsprzedaży tego uprawnienia. Sprzedaż EJD sama w sobie nie prowadzi do zaspokojenia potrzeb Akceptantów, czy też końcowych nabywców w zakresie usług telekomunikacyjnych. Jednostki te umożliwiają jedynie tym podmiotom nabycie usług telekomunikacyjnych od operatorów. Niemniej, konieczne jest tu wystąpienie świadczenia po stronie operatora sieci komórkowej. A zatem, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia nie ze sprzedażą usługi telekomunikacyjnej, lecz wyłącznie uprawnienia do skorzystania z takiej usługi, mającego formę elektronicznych jednostek doładowania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż sprzedaż EJD przez Spółkę - podmiot, który nie świadczy usług telekomunikacyjnych - należy traktować jako sprzedaż uprawnień do korzystania z usług telekomunikacyjnych, a więc usługę odmienną od samej usługi telekomunikacyjnej.

W konsekwencji, w odniesieniu do tej transakcji nie znajdzie zastosowania art. 19 ust. 18 ustawy o VAT. Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż dla tego rodzaju transakcji również pozostałe jednostki redakcyjne art. 19 nie przewidują szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego, zastosowanie będzie tu mieć zasada ogólna, określona w art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy o VAT. Stąd, obowiązek podatkowy dla omawianych usług będzie powstawał w dacie wystawienia przez Spółkę faktury VAT dokumentującej dokonaną sprzedaż, nie później jednak niż 7. dnia od daty tej sprzedaży.

Ad. 2.

Biorąc pod uwagę omówiony w punkcie 1 powyżej charakter omawianych usług, w ocenie Spółki, także w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., obowiązek podatkowy z tytułu ich wykonania będzie powstawał na zasadzie ogólnej. Nie znajdzie tu bowiem zastosowania żadna z określonych w art. 19a zasad szczególnych.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, po 1 stycznia 2014 r., obowiązek podatkowy dla omawianych usług będzie powstawał w dacie ich wykonania, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, bez wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego pozostawała będzie data wystawienia przez Spółkę faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z treści wniosku wynika, że podstawowym obszarem działalności Spółki jest świadczenie usług w zakresie obsługi transakcji realizowanych przy pomocy kart płatniczych na rzecz instytucji finansowych i placówek handlowych (tzw. „Akceptantów”). Ponadto, Wnioskodawca prowadzi dystrybucję doładowań do telefonów komórkowych w postaci tzw. Elektronicznych Jednostek Doładowania (dalej: „EJD”), tj. zaszyfrowanych plików elektronicznych zawierających kody doładowujące. Przedmiotowe jednostki są nabywane przez Spółkę od operatorów sieci komórkowych lub pośredników i przesyłane w postaci zabezpieczonych plików elektronicznych do bazy danych elektronicznego systemu dystrybucji. W odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłoszone przez Akceptanta - podmiot prowadzący działalność gospodarczą - zaszyfrowane jednostki doładowania są przesyłane są na konkretny terminal w prowadzonym przez niego punkcie sprzedaży, co umożliwia mu dalszą odsprzedaż EJD, w postaci wydruku. Zgodnie z umowami zawartymi przez Wnioskodawcę z Akceptantami, przeniesienie praw do EJD następuje w momencie, w którym kontrahent pobiera te jednostki na zainstalowany w swojej placówce terminal i dokonuje ich sprzedaży finalnemu nabywcy. Jednocześnie, Akceptant ponosi ryzyko gospodarcze związane z EJD pobranymi a niesprzedanymi. Sprzedaż EJD dokumentowana jest przez Wnioskodawcę fakturami VAT, wystawianymi za okresy tygodniowe. Podstawą do wystawienia tych faktur są sporządzane przez Spółkę raporty sprzedaży jednostek doładowania w danym okresie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży EJD.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 18.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 19 ust. 18 powołanej ustawy, przy świadczeniu usług telekomunikacyjnych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sprzedaży żetonów, kart telefonicznych lub innych jednostek uprawniających do korzystania z usług telekomunikacyjnych w systemie przedpłaconym, w przypadku gdy usługa jest realizowana przy użyciu odpowiednio żetonów, kart lub innych jednostek.

W tym miejscu niezbędne jest przywołanie przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), a konkretnie art. 24 ust. 2 gdzie zawarto definicję „usługi telekomunikacyjnej” zgodnie z którą usługi te oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych.

Z powyższej definicji usługi telekomunikacyjnej wynika, że usługa ta polega głównie na przekazywaniu ww. „danych” w sieci telekomunikacyjnej lub też na udostępnianiu tej sieci. Natomiast z wniosku wynika, że Wnioskodawca nie świadczy usług telekomunikacyjnych w rozumieniu ww. definicji, a mianowicie nie przesyła „danych” siecią telekomunikacyjną, lecz działa jako dystrybutor produktów operatorów telekomunikacyjnych. Tym samym nie sposób uznać, że Wnioskodawca poprzez sprzedaż jednostek doładowujących telefony komórkowe świadczy usługi telekomunikacyjne.

Należy zauważyć, że nabycie przez kontrahenta Wnioskodawcy jednostek doładowujących telefony komórkowe (w postaci zaszyfrowanych plików zawierających kody doładowujące) uprawnia go do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej świadczonej przez danego operatora lub też do dalszej odsprzedaży tego uprawnienia. Zatem w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia nie ze sprzedażą usługi telekomunikacyjnej, która w istocie będzie świadczona przez operatora, lecz ze sprzedażą uprawnienia do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej gdzie przedmiotowa jednostka doładowująca telefony komórkowe jest uprawnieniem jej posiadacza do skorzystania z usługi telekomunikacyjnej.

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że sprzedaż jednostek doładowujących telefony komórkowe (w postaci zaszyfrowanych plików zawierających kody doładowujące), przez podmiot, który nie świadczy usług telekomunikacyjnych, należy traktować jako sprzedaż praw/uprawnień do korzystania z usługi telekomunikacyjnej.

Tym samym w sprawie nie znajdzie zastosowania zasada szczególna ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego określona w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. b) ani art. 19 ust. 18 ustawy, gdyż nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi telekomunikacyjnej. Ponadto nie znajdą zastosowania również inne szczególne zasady dotyczące obowiązku podatkowego.

Z uwagi na wyżej wskazane uregulowania należy stwierdzić, że sprzedaż EJD przez Spółkę - podmiot, który nie świadczy usług telekomunikacyjnych - należy traktować jako sprzedaż uprawnień do korzystania z usług telekomunikacyjnych, a więc usługę odmienną od samej usługi telekomunikacyjnej.

W konsekwencji, w odniesieniu do tej transakcji nie znajdzie zastosowania art. 19 ust. 18 ustawy o VAT. Jednocześnie, z uwagi na fakt, że dla tego rodzaju transakcji również pozostałe jednostki redakcyjne art. 19 nie przewidują szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego, zastosowanie będzie tu mieć zasada ogólna, określona w art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy o VAT. Stąd, obowiązek podatkowy dla omawianych usług będzie powstawał w dacie wystawienia przez Spółkę faktury VAT dokumentującej dokonaną sprzedaż, nie później jednak niż 7. dnia od daty tej sprzedaży.

Tym samym w odniesieniu do opisanej sprzedaży, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., obowiązek podatkowy z tytułu omawianych transakcji powstaje z chwilą wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż, nie później jednak niż w 7. dnia licząc od dnia tej sprzedaży, zaś stanowisko w powyższej kwestii uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży EJD w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. weszły w życie przepisy dotyczące m.in. powstania obowiązku podatkowego wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw. Art. 1 pkt 17 ustawy zmieniającej, z dniem 1 stycznia 2014 r. wprowadził do obecnie obowiązującej ustawy o VAT art. 19a, zaś art. 1 pkt 50 – art. 106a – 106q.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż z upływem terminu płatności, z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych (…).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 zmienionej ustawy o VAT formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Tym samym, z powołanych przepisów wynika, że od 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy będzie kreował moment dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi; natomiast moment wystawienia faktury dokumentującej daną transakcję nie będzie miał wpływu na powstanie obowiązku podatkowego z ww. tytułu.

W świetle uwag wskazanych w stosunku do stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2013 i stwierdzenia, że sprzedaż jednostek doładowujących telefony komórkowe (w postaci zaszyfrowanych plików zawierających kody doładowujące), przez podmiot, który nie świadczy usług telekomunikacyjnych, należy traktować jako sprzedaż praw/uprawnień do korzystania z usługi telekomunikacyjnej, aktualnym pozostaje, że od 2014 r. nie będą miały również zastosowania szczególne zasady dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego

Tym samym w sprawie nie znajdzie zastosowania zasada szczególna ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego określona w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) ustawy, gdyż nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi telekomunikacyjnej. Ponadto nie znajdą zastosowania również inne szczególne zasady dotyczące obowiązku podatkowego.

Tym samym, w stanie prawnym po 1 stycznia 2014 r., obowiązek podatkowy dla omawianych usług będzie powstawał w dacie ich wykonania, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, bez wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego pozostawała będzie data wystawienia przez Spółkę faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż, zaś stanowisko w powyższej kwestii jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.