Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-810/13-5/AD
z 3 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 listopada 2013 r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz stawki podatku VAT dla świadczonych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz stawki podatku VAT dla świadczonych usług. Wniosek został uzupełniony pismem z 7 listopada 2013 r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) o doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego, a także o wyjaśnienia oraz dokument, z których wynika prawo do występowania osoby podpisanej na wniosku do reprezentowania Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Izba Adwokacka, zgodnie z art. 38 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. 1982 Nr 16, poz. 124), stanowi część adwokatury, zdefiniowanej w art. 2 ustawy, zorganizowanej na zasadach samorządu zawodowego. Zadania samorządu zawodowego adwokatury określa art. 3 przywołanej ustawy. Stwierdzono tam m.in., że zadaniem samorządu jest doskonalenie zawodowe adwokatów i kształcenie aplikantów adwokackich” (art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy). Należy podkreślić, że mowa jest o zadaniach samorządu a nie o zadaniach członków adwokatury. Okręgowa Rada Adwokacka, która jest organem Izby Adwokackiej, wykonując zadania stojące przed Izbą, nosi się z zamiarem wzbogacenia możliwości realizacji zadania doskonalenia zawodowego adwokatów i kształcenia aplikantów poprzez oferowanie przy pomocy Internetu wykładów, omawiających istotne kwestie z obszaru stanowienia i stosowania prawa, ważne dla wykonywania zawodu adwokata. Wykłady, wygłoszone przez specjalistów i zarejestrowane na nośniku elektronicznym byłyby udostępniane wszystkim zainteresowanym poprzez Internet (ze strony internetowej Izby Adwokackiej z wykorzystaniem narzędzia informatycznego, wytworzonego na zlecenie Izby). Oferta skorzystania z wykładu byłaby skierowana przede wszystkim do adwokatów oraz aplikantów, ale nie tylko. Byłaby to forma doskonalenia zawodowego adwokatów i kształcenia aplikantów. Wnioskodawca nie przewiduje jednak ograniczenia dostępu do oferowanych wykładów dla innych zainteresowanych osób, czynnych zawodowo w obszarze tworzenia czy stosowania prawa (radcowie prawni, pracownicy naukowi, doradcy podatkowi, studenci prawa itd.).

Każdorazowe udostępnienie wykładu byłoby odpłatne. Na żądanie korzystającego wystawiane byłyby faktury VAT.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. Świadczenie przedmiotowych usług polegać będzie na odpłatnym uzyskaniu dostępu poprzez Internet, do wykładu, wybranego z zestawu wykładów oferowanych potencjalnym odbiorcom, i jego wysłuchaniu. Wykłady zostaną wcześniej zarejestrowane na nośniku elektronicznym i dostępne będą wyłącznie w sposób opisany powyżej. Reasumując, projektowana usługa jest świadczona przez człowieka (wykładowcę) a Internet jest nośnikiem przekazywanych informacji. Zdaniem Wnioskodawcy, jest to sytuacja, w której Internet wykorzystywany jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela (wykładowcy) z uczniem (korzystającym z wykładu).
2. Na podstawie art. 38 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. Nr 16 poz. 124 z późniejszymi zmianami) - Izba Adwokacka to „adwokaci i aplikanci adwokaccy, mający siedzibę zawodową na terenie izby”. Wynika z tego, że Izba Adwokacka jest „częścią” adwokatury - samorządu zawodowego. Nie jest więc „jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty”.
3. Usługi, które zamierza świadczyć Wnioskodawca, a które są przedmiotem wniosku, nie można zakwalifikować do usług w zakresie kształcenia lub wychowania, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ze względu na okoliczność, że w powyższym artykule mowa jest o usługach świadczonych przez „jednostki objęte systemem oświaty”.
4. Usługi, które Izba Adwokacka zamierza świadczyć są usługami „kształcenia zawodowego” w sytuacji, w której biorcą usług jest adwokat lub aplikant adwokacki. Usługi te obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z wykonywanym zawodem adwokata lub w bezpośrednim związku z odbywaną aplikacją adwokacką (odbycie aplikacji adwokackiej jest jednym z warunków wpisania na listę adwokatów - art. 65 pkt 4 ustawy Prawo o adwokaturze). Świadczone usługi obejmują więc nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z zawodem lub obejmują nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych.
   Należy zauważyć, że Izba Adwokacka nie jest podmiotem, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz usługi, które zamierza świadczyć nie są w całości ani w części finansowane ze środków publicznych.
   Wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego złożony przez Izbę Adwokacką podyktowany został wątpliwościami czy zamierzone usługi Wnioskodawca może zakwalifikować do „usług kształcenia zawodowego (...) prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach” (art.43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Przyczyny wątpliwości Zainteresowanego zostały podane we własnym stanowisku złożonego wniosku. Obowiązek doskonalenia zawodowego adwokatów nie jest obowiązkiem przewidzianym w ustawie Prawo o adwokaturze . Obowiązek ten wynika z wewnętrznych przepisów adwokatury, czyli z uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z 19 listopada 2011 r., podjętej na podstawie ogólnego upoważnienia ustawy Prawo o adwokaturze. Pojawia się kwestia czy akt wewnętrzny, w tym samorządu zawodowego jakim jest Uchwała Naczelnej Rady Adwokackiej z 19 listopada 2011 r. może być uznany za przepis, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.
   Istotą aplikacji adwokackiej jest szkolenie zawodowe - zdobywanie kwalifikacji do wykonywania zawodu adwokata. Jej obowiązek, czyli forma i zasady jej przeprowadzenia określone są w ustawie Prawo o adwokaturze. Aplikant zobowiązany jest do wniesienia opłaty za aplikację, której wysokość określa Minister Sprawiedliwości i zobowiązany jest uczestniczyć w szkoleniach i zajęciach organizowanych przez Izbę Adwokacką. Izba Adwokacka finansuje proces aplikacji z otrzymanej od aplikanta opłaty. Projektowana przez Izbę Adwokacką usługa będzie działalnością uboczną, niezależną od prowadzonego procesu aplikacji. Skorzystanie odpłatne przez aplikanta z przedmiotowej usługi nie będzie miało charakteru części składowej procesu aplikacji. Zdaniem Wnioskodawcy, również w tej sytuacji nie jest możliwe zakwalifikować przedmiotowe usługi do „usług prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych odrębnych przepisach”.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczone przez Izbę Adwokacką usługi udostępniania wykładów adwokatom i innym osobom są usługami szkoleniowymi, podlegającymi opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz jaką stawkę VAT należy stosować?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane do świadczenia usługi są usługami szkoleniowymi, podlegającymi opodatkowaniu stawką podstawową, czyli stawką 23%.

Usługa, której świadczenie planowane jest przez Izbę Adwokacką, będzie świadczona przez człowieka (wykładowcę), a Internet będzie jedynie nośnikiem przekazywanych informacji. Nie będzie usługą automatycznego nauczania za pomocą Internetu bez udziału człowieka. Z tego powodu, będzie to, zdaniem Zainteresowanego usługa szkoleniowa a nie usługa informatyczna.

Art. 43 ust. 1 pkt 29 zwalnia od podatku od towarów i usług usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych.
   
   

Nie ulega wątpliwości, że Izba Adwokacka nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b ustawy. Usługi, które Izba zamierza świadczyć nie byłyby także finansowane ze środków publicznych (art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy). Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy planowana działalność może być zakwalifikowana do usług kształcenia zawodowego, prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach (przypadek przewidziany w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy). W opinii Zainteresowanego, obowiązek doskonalenia zawodowego adwokatów nie jest obowiązkiem przewidzianym w odrębnych przepisach, co wynika z następującej argumentacji:

Obowiązek doskonalenia zawodowego adwokatów nie został określony jako obowiązek ustawowy (w Prawie o adwokaturze - ustawa z 26 maja 1982 r., tj. Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) adwokata w ogóle, a co do aplikanta adwokackiego art. 76b ust. 2 Prawa o adwokaturze przewiduje tylko obowiązek uiszczania opłaty za szkolenie. Obowiązek ten (doskonalenia zawodowego) wynika jedynie z wewnętrznych przepisów adwokatury, czyli z uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z 19 listopada 2011 r., wydanej na podstawie ogólnego upoważnienia ustawy Prawo o adwokaturze do podejmowania przez NRA uchwał w sprawach wewnętrznych Adwokatury. Jest to sytuacja odmienna niż np. w przypadku lekarzy, gdzie art. 18 ust. 1 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (tj. Dz.U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634 z późn. zm.) wprost stanowi, że lekarz ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego lub co do biegłych rewidentów, w stosunku do których art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie (Dz.U. z 2009 r. Nr 77, poz. 649 z późn. zm.) stanowi, że biegły rewident jest obowiązany w szczególności stale podnosić kwalifikacje zawodowe, w tym przez odbywanie obligatoryjnego doskonalenia zawodowego. W tym miejscu należy zaś wskazać, że źródłami prawa w RP są Konstytucja, ustawy i wydane na ich podstawie rozporządzenia oraz ratyfikowane umowy międzynarodowe (art. 87 ust. 1 Konstytucji RP). Oznacza to, że jakiekolwiek akty wewnętrzne, w tym samorządów zawodowych, takimi źródłami prawa nie są, a zatem nałożony na adwokatów - uchwałą NRA - obowiązek doskonalenia zawodowego nie jest obowiązkiem zawartym w przepisach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Dodatkowo, w opinii Wnioskodawcy, planowane usługi, mimo że głównie adresowane do adwokatów i aplikantów, mogą także trafić do osób z innych środowisk, np. radców prawnych, notariuszy, doradców podatkowych, studentów prawa itd. Usług tych, w związku z tym, nie można więc traktować wyłącznie jako usługi kształcenia zawodowego wewnątrz Adwokatury. Z powyższych rozważań wynika, zdaniem Zainteresowanego, że nie spełnione są także warunki zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług określone w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a. Tym samym, planowane przez ORA usługi udostępniania wykładów z dziedziny prawa będą usługami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej, tj. stawką 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Artykuł 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z definicji zawartej w art. 2 pkt 26 ustawy, przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. rozporządzenia Rady (UE), do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie – ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Zgodnie z ust. 2. tego artykułu, ustęp 1 obejmuje w szczególności:

1. ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami;
2. usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takich jak witryna lub strona internetowa;
3. usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez Internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
4. odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towarów lub usług za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek online, na którym potencjalni kupujący przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
5. pakiety usług internetowych oferujące dostęp do informacji, w których element telekomunikacyjny ma charakter pomocniczy i drugorzędny (to znaczy pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych, gier, umożliwiają hosting witryn internetowych, dostęp do grup dyskusyjnych; itp.);
6. usługi wyszczególnione w załączniku I.
   
   

W myśl ust. 3 omawianego artykułu, ustęp 1 nie obejmuje w szczególności:

1. usług nadawczych radiowych i telewizyjnych;
2. usług telekomunikacyjnych;
3. towarów, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywają się elektronicznie;
4. płyt CD-ROM, dyskietek i podobnych nośników fizycznych;
5. materiałów drukowanych, takich jak książki, biuletyny, gazety lub czasopisma;
6. płyt CD i kaset magnetofonowych;
7. kaset wideo i płyt DVD;
8. gier na płytach CD-ROM;
9. usług świadczonych przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej;
10. usług edukacyjnych, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie);
11. usług fizycznych off-line naprawy sprzętu komputerowego;
12. hurtowni danych off-line;
13. usług reklamowych, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji;
14. usług centrum wsparcia telefonicznego;
15. usług edukacyjnych obejmujących wyłącznie kursy korespondencyjne, takie jak kursy za pośrednictwem poczty;
16. konwencjonalnych usług aukcyjnych, przy których niezbędny jest bezpośredni udział, niezależnie od sposobu składania ofert;
17. usług telefonicznych z elementem wideo, znanych też pod nazwą usług wideofonicznych;
18. dostępu do Internetu i stron World Wide Web;
19. usług telefonicznych świadczonych przez Internet.
    
    

Z kolei w punkcie 5 załącznika I do ww. rozporządzenia wymienione zostały następujące usługi:

1. automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem;
2. ćwiczenia wypełniane przez ucznia online i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka.
   
   

Brzmienie powołanych uregulowań wskazuje na to, że aby daną usługę uznać za usługę elektroniczną, musi wystąpić sytuacja, w ramach której:

• jej realizacja ma miejsce za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej,
• jej świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki,
• jej wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe,

a usługa ta nie jest objęta wyłączeniami zawartymi w art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady.

Zatem do „usług świadczonych drogą elektroniczną” nie wlicza się jedynie usług edukacyjnych w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie) jak również usług edukacyjnych w sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem.

Natomiast usługi edukacyjne w sytuacji automatycznego nauczania na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka (łącznie z klasami wirtualnymi), oraz gdy ćwiczenia wypełniane są przez ucznia online i sprawdzane są automatycznie, bez udziału człowieka, zaliczane są do usług świadczonych drogą elektroniczną.

Jak wynika z opisu sprawy świadczenie przedmiotowych usług polegać będzie na odpłatnym uzyskaniu dostępu poprzez Internet, do wykładu, wybranego z zestawu wykładów oferowanych potencjalnym odbiorcom, i jego wysłuchaniu. Wykłady zostaną wcześniej zarejestrowane na nośniku elektronicznym i dostępne będą wyłącznie w sposób opisany powyżej. Projektowana usługa jest świadczona przez człowieka (wykładowcę) a Internet jest nośnikiem przekazywanych informacji, jednak ten sposób nauczania nie wymaga bezpośredniego udziału człowieka.

Jak wynika z powyższego w przedmiotowej sprawie wykłady zostaną nagrane wcześniej, a zatem Internet nie jest wykorzystywany do komunikowania się nauczyciela z uczniem, a jedynie do odtworzenia wykładu. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że mamy do czynienia z usługą automatycznego nauczania na odległość, która wymaga użycia Internetu.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę (art. 41 ust. 13 ustawy).

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Tym samym w świetle definicji zawartej w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, jak również wskazanych w nim katalogów usług elektronicznych oraz usług wyłączonych z tej kategorii, usługi szkoleniowe wykonywane przez Wnioskodawcę polegające na uzyskaniu odpłatnego dostępu poprzez Internet, do wykładu (wcześniej zarejestrowanego na nośniku elektronicznym), wybranego z zestawu wykładów oferowanych potencjalnym odbiorcom, i jego wysłuchaniu – są usługami elektronicznymi spełniającymi kryteria wskazane w poz. 5 załącznika I do ww. rozporządzenia. Usługi te nie korzystają z żadnej preferencji, w postaci stawki obniżonej, bądź zwolnienia od podatku. Wobec tego do ich świadczenia należy stosować stawkę w wysokości 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe, jednak z uwagi na inną argumentację niż przez niego wskazana.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.