Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1082/13/MS
z 20 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2013 r. (data wpływu 21 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku należnego w związku z zastosowaniem błędnej stawki podatku VAT- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku należnego w związku z zastosowaniem błędnej stawki podatku VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Na podstawie prawomocnej decyzji Prezydenta Miasta wybudował budynek pensjonatowy z usługami towarzyszącymi i jednym lokalem mieszkalnym dla właściciela. Projekt budowlany obejmował: pensjonat z lokalami na sprzedaż lub wynajem i usługami towarzyszącymi. W pozwoleniu na budowę budynek zaliczono do kategorii XIV-budynek zakwaterowania turystycznego. Podatnik w latach 2007-2012 dokonywał dostawy lokali, stosując stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 22%, a po dniu 1 stycznia 2011 r. stawkę 23%. Podatnik wystawiał faktury VAT, dokumentujące dostawę lokali. Na moment dokonania sprzedaży podatnik nie wyodrębnił z budynku odrębnych własności lokali. Przeniesienie własności następowało w formie aktu notarialnego ustanowienia odrębnej własności lokalu oraz jego sprzedaży. Wpis lokali do księgi wieczystej następował po zawarciu ww. aktu notarialnego, ze skutkiem ex tunc. Lokale te składały się z następujących pomieszczeń: jednego lub kilku pokoi, aneksu kuchennego lub kuchni, łazienki z WC. Lokale były wyposażone we wszelkie instalacje techniczne służące celom mieszkalnym. Powierzchnia użytkowa lokali wynosi od 20 do 66 m2. Lokale były przedmiotem sprzedaży na cele mieszkalne do całorocznego zamieszkania. Zakupione lokale były faktycznie (i są nadal) wykorzystywane przez nabywców w celach mieszkalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podatnik ma prawo do korekty za lata poprzednie, nieobjęte przedawnieniem, błędnie zastosowanej stawki podatku 22% (23%), do sprzedaży (dostawy) lokali w budynku pensjonatowym (opisanym w stanie faktycznym wniosku) wykorzystywanych do celów mieszkalnych i przyjęcie stawki prawidłowej w wysokości 7% (8%) na podstawie przepisu art. 41 ust. 12-12c ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535) przez obiekty budownictwa mieszkaniowego - rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Na podstawie przepisu art. 41 ust. 12 ww. ustawy stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przepisy art. 41 ust. 12a-12b ww. ustawy stanowią, że przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264-wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b. Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

Z przedstawionych powyżej przepisów wynika, że dostawa lokali objętych społecznym programem mieszkaniowym, tj. obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, których charakter ustala się na podstawie przepisów Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, o ile powierzchnia użytkowa tych lokali nie przekracza 150 m2, korzystała w okresie do 1 stycznia 2011 r. z preferencyjnej stawki VAT 7% , a po tej dacie ze stawki 8%.

Klasyfikacji budynków dokonuje się na podstawie zapisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług) to:

1. budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111), czyli samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu;
2. budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112);
3. budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113), czyli domy opieki społecznej, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z zasadami metodologii (objaśnienia wstępne pkt 2) wymienionymi w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

W celu zastosowania prawidłowej stawki podatku niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt spełnia kryteria wymienione w art. 2 pkt 12 ww. ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali oraz ww. PKOB. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Jeśli na moment dokonywania sprzedaży podatnik nie wyodrębnił z budynku odrębnych własności lokali przeniesienie własności następuje w formie aktu notarialnego ustanowienia odrębnej własności lokalu oraz jego sprzedaży, a wpis lokali do księgi wieczystej następuje już po zawarciu ww. aktu notarialnego, ze skutkiem ex tunc.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podatnik sprzedawał w latach 2007-2012 lokale służące celom mieszkalnym składające się z jednego lub kilku pokoi, aneksu kuchennego lub kuchni, łazienki z WC. Lokale są wyposażone we wszelkie instalacje techniczne służące celom mieszkalnym. Można zatem stwierdzić, że cała powierzchnia użytkowa lokali służy celom mieszkalnym, w związku z czym ze względu na obiektywne kryteria lokale są lokalami mieszkalnymi zakwalifikowanymi w ramach budynku, w którym się znajdują do PKOB do klasy 1122 budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe.

Zatem podatnik dokonując sprzedaży (dostawy) lokali, ze względu na obiektywne kryteria powinien, zastosować stawkę podatku w wysokości 7% (a od 1 stycznia 2011 r. - 8%), zgodnie z przepisem art. 41 ust. 12a-12b ustawy o VAT, a nie jak to miało miejsce stawkę 22% (a od 1 stycznia 2011 r. - 23%). Dostawa lokali dokumentowana była fakturą VAT.

Faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego. W praktyce zdarzają się jednakże sytuacje, gdy po wystawieniu faktury VAT następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania faktury VAT poprzez wystawienie faktury korygującej. Zatem faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur, bowiem celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości, także w przypadku gdy w wyniku błędu zastosowano wyższą stawkę podatku należnego.

Zgodnie z przepisami wykonawczymi do ustawy o VAT podatnik ma prawo, w okresie nieobjętym przedawnieniem, do korekty błędnie ustalonej stawki, poprzez wystawienie faktury korygującej. Stanowi o tym § 14 ust. 1 oraz ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług z dnia 28 listopada 2008 r. (Dz.U. Nr 212, poz. 1337): fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Faktura korygująca wystawiana w przypadku pomyłek, o których mowa w ust. 1, zawiera dane określone w ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a, kwoty podane w omyłkowej wysokości oraz kwoty w wysokości prawidłowej.

W konkluzji, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczony stan prawny należy stwierdzić, że podatnik ma prawo do korekty za lata poprzednie, nieobjęte przedawnieniem, błędnie zastosowanej stawki podatku 22% (23%) do sprzedaży (dostawy) lokali w budynku pensjonatowym opisanym w stanie faktycznym wniosku wykorzystywanych do celów mieszkalnych i przyjęcie stawki prawidłowej w wysokości 7% (8%) na podstawie przepisu art. 41 ust. 12-12c ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy, w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo wskazać należy, że w niniejszą interpretację, wydano przy założeniu, że opisane we wniosku lokale, spełniały warunki do uznania ich za lokale mieszkalne zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – ( t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.