Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1079/13/KB
z 21 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 25 października 2013 r.), uzupełnionym 31 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych samochodów ciężarowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych samochodów ciężarowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 grudnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-1079/13/KB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 31 grudnia 2013 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od marca 2000 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą – firmę transportową. W dniach 11 stycznia oraz 21 marca 2013 r. w związku z prowadzeniem działalności, dokonał zakupu dwóch nowych samochodów ciężarowych w oparciu o kredyt zaciągnięty u dostawcy. Samochody zostały zakupione w kwotach:

1. 106.600 zł brutto, 86.666,67 zł netto,
2. 110.342 zł brutto, 89.708,94 zł netto.
   
   

Na obydwa samochody Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT i spełniając warunek pozostawania małym podatnikiem (nieprzekroczenie w poprzednim roku przychodów ze sprzedaży 1.200.000 euro wyrażonego w PLN) dokonał zamortyzowania pojazdów jednorazowo w miesiącu ich zakupu, tj. całe kwoty nabycia samochodów zostały ujęte w kosztach (art. 22 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 27 grudnia 2013 r., wskazano m.in., że:

• Wnioskodawca opodatkowuje dochody w formie „podatku liniowego”,
• wskazane we wniosku samochody spełniają wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 7 ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 102, poz. 585 ze zm. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r.),
• masa całkowita samochodów wskazanych we wniosku to 3490 kg,
• Wnioskodawca posiada aktualne zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, że ww. samochody są samochodami ciężarowymi,
• umowy kredytowe zostały zawarte:
• 11 stycznia 2013 r. na okres 24 miesięcy, spłacany w ratach miesięcznych w kwocie równej 3.425,48 zł; ostatnia rata została wyznaczona na 20 stycznia 2015 r. Kredyt spłacany jest w terminie.
  
• 21 marca 2013 r. na okres 24 miesięcy, spłacany w ratach miesięcznych w kwocie równej 3.697,73 zł; ostatnia rata wyznaczona na 20 kwietnia 2015 r. Kredyt spłacany jest w terminie.
• samochody zostały zaliczone do grupy 742 Klasyfikacji Środków Trwałych.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy prawidłowa była interpretacja przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), zgodnie z którą zamortyzowano zakupione samochody jednorazowo?

Czy dokumentem uprawniającym do zamortyzowania pojazdów jest faktura, czy ponadto wymagane jest potwierdzenie banku, kiedy faktycznie pieniądze zostały przelane wierzycielowi?

(pytania wymienione we wniosku jako pierwsze i drugie)

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupione samochody – na podstawie art. 22k ust. 1-13 ww. ustawy – zostały prawidłowo zamortyzowane. Podstawą do dokonania jednorazowej amortyzacji jest faktura zakupu samochodu i nie jest konieczne potwierdzenie banku o przelaniu środków w związku z zawartą umową kredytową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawo wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodu są jednak odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7-13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2013 r. określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 102, poz. 585 ze zm.), zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 i art. 3 jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.
   
   

Przy czym, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Zatem zgodnie z zawartą w ww. ustawie definicją samochodu osobowego, aby zakupiony przez podatnika samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musi spełniać przesłanki, o których mowa w cyt. art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ww. ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw. Dodatkowo podatnik musi posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 7 ust. 2 tej ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu. Jest małym podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w poprzednim roku jego przychody ze sprzedaży nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Na potrzeby tej działalności zakupił dwa samochody o masie całkowitej 3.490 kg każdy (tj. nieprzekraczjącej 3,5 tony), które zaliczył do grupy 742 Klasyfikacji Środków Trwałych. Jak wskazał, samochody te spełniają wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 7 ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 102, poz. 585 ze zm. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r.). Ponadto Wnioskodawca posiada aktualne zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, że ww. samochody są samochodami ciężarowymi.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawca spełniał w 2013 r. kryteria „małego podatnika”, to mógł dokonać jednorazowej amortyzacji opisanych we wniosku samochodów.

Odnosząc się natomiast do rodzaju dokumentu uprawniającego do dokonania tej amortyzacji zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost powyższej kwestii. Przepisy te wskazują jedynie, że aby samochód mógł podlegać amortyzacji podatkowej, musi spełniać przesłanki wskazane w art. 22a ust. 1, tj. m.in. stanowić własność lub współwłasność podatnika i być wykorzystywany przez niego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej). Cyt. art. 22k ust. 8 ww. ustawy stanowi natomiast, że jednorazowego opisu amortyzacyjnego dokonać można nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie natomiast z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Treść powyższych przepisów wskazuje, że jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonuje się po ujęciu środka trwałego w ewidencji środków trwałych, tj. (co do zasady) w momencie gdy dany składnik majątku spełni definicję tego środka (będzie własnością lub współwłasnością podatnika) i zostanie przekazany do używania. Oznacza to, że w przypadku zakupu na potrzeby działalności gospodarczej samochodu, o momencie rozpoczęcia jego amortyzacji decyduje moment nabycia jego prawa własności na podstawie zawartej umowy sprzedaży (w formie pisemnej, bądź ustnej np. potwierdzonej wystawioną przez sprzedawcę fakturą), dzień przekazania go na potrzeby działalności gospodarczej oraz ujęcia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym, dla możliwości dokonania przez Wnioskodawcę jednorazowej amortyzacji opisanych samochodów nie jest istotne posiadanie potwierdzenia banku o przelaniu środków na rzecz sprzedawcy (w związku z zawartą umową kredytową).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie dot. obowiązku zastosowania do jednorazowej amortyzacji art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.