Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-397/13-2/PR
z 20 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 22 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Na mocy umowy sprzedaży z dnia 27 grudnia 2012 r. Spółka nabyła zorganizowaną część przedsiębiorstwa w postaci zakładu produkcyjnego (dalej jako: Zakład pracy).

Na mocy art. 23¹ § 1 Kodeksu pracy, Wnioskodawca stał się stroną (pracodawcą) w dotychczasowych stosunkach pracy z pracownikami nabytego Zakładu pracy.

Pracownikom Zakładu pracy przysługują roczne premie uznaniowe, które wynikają z wewnętrznych przepisów prawa pracy obowiązujących w nabytym Zakładzie pracy.

Premie za rok 2012 zostały wypłacone przez Spółkę pracownikom Zakładu pracy w miesiącu marcu 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na wypłatę premii rocznych (za 2012 r.) dla pracowników nabytego Zakładu pracy stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w kwocie brutto w momencie ich wypłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę na wypłatę premii rocznych (za 2012 r.) dla pracowników nabytego Zakładu pracy stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w kwocie brutto w momencie ich wypłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, na ujęcie w kosztach podatkowych wydatków na wypłatę premii rocznych pracownikom nabytego Zakładu pracy nie wpływa fakt, iż premie te dotyczą roku 2012, a więc okresu, w którym pracownicy Zakładu pracy wykonywali pracę na rzecz innego podmiotu (sprzedawcy zorganizowanej części przedsiębiorstwa).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Zgodnie z art. 15 ust. 4g ww. ustawy, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy.

Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści art. 15 ust. 1 i ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że wynagrodzenie ze stosunku pracy wypłacone przez zakład pracy w terminie płatności co do zasady jest kosztem uzyskania przychodów zakładu pracy (podatnika), zaliczanym w miesiącu, za który jest należne.

W rozważanym stanie prawnym ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera odrębnej, samodzielnej definicji zakładu pracy dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Stąd stosownie do wykładni systemowej zewnętrznej zasadnym jest stanowisko, że pojęcie zakładu pracy należy wykładać przy uwzględnieniu ustawy Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 23 ¹ § 1 Kodeksu pracy, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5. Zgodnie z art. 231 § 2, za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie.

Analizowany przepis określa sytuację następstwa prawnego pracodawcy w zakresie stosunków pracy. Opisany w tym przepisie skutek następuje z mocy prawa, a więc nowy pracodawca nie musi zawierać z pracownikami przejmowanego zakładu umów o pracę. Przekształcenie stosunku pracy po stronie podmiotowej z mocy art. 23¹ Kodeksu pracy, następuje automatycznie, tzn. niezależnie od tego, czy i jakiego rodzaju decyzja została podjęta co do „przekazania” pracowników.

Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy powstałe przed przejściem zakładu pracy jako całości odpowiada nowy pracodawca, a stosownie do § 2 tego artykułu, w razie przejścia części zakładu odpowiadają solidarnie dotychczasowy i nowy pracodawca (por. Kodeks pracy. Komentarz pod red. W. Musialskiego, Wyd. C.H. BECK s. 68). Podkreślić jednak należy, że w przypadku odpowiedzialności solidarnej dotychczasowego i nowego pracodawcy ETS sformułował pewne generalne zasady, które należy uwzględnić przy ocenie tej odpowiedzialności.

Rozstrzygając sprawę Abels (wyrok z dnia 7 lutego 1985 r. w sprawie C-135/83 H.B.M. Abels v. The Administrative Board of the Bedrijfsvereniging voor Metaalindustrie en de Electrotechnische Industrie, [1985] ECR s. 469) Trybunał uznał, że należy wziąć pod uwagę fakt, iż art. 3 ust. 1 dyrektywy 77/187/EWG w swym założeniu odnosi się do praw i obowiązków przekazującego wynikających z umowy o pracę lub ze stosunku pracy, istniejących w dacie przejścia. „Danie państwu członkowskiemu możliwości wprowadzenia odpowiedzialności solidarnej wskazuje, że to przejmujący jest w pierwszym rzędzie odpowiedzialny za ponoszenie ciężarów wynikających z praw pracowników istniejących w dacie przejścia. Taką interpretację potwierdza fakt istnienia w art. 3 ust. 3 dyrektywy 77/187/EWG klauzuli ograniczającej zakres podstawowej zasady, co pozwala, zdaniem Trybunału, na przyjęcie konkluzji, że art. 3 ust. 1 dyrektywy 77/187/EWG (obecnie art. 3 ust. 1 Dyrektywy Rady 2001/23/WE – Dz.U. UE.L. 2001.82.16 – przypis Sądu) odnosi się do wszystkich praw pracowników, które nie są objęte przez te wyjątki, czyli do wszystkich praw pracowników niezależnie od tego, czy powstały po, czy przed przejściem przedsiębiorstwa”.

Jak wyjaśnił natomiast SN w wyroku z dnia 20 października 2009 r., I PK 96/09, (OSNP 2011, nr 7-8, poz. 103), idąc jeszcze dalej „ani z dosłownej treści art. 231 § 2, ani z ratio legis tego uregulowania nie wynika, aby solidarna odpowiedzialność nowego pracodawcy przejmującego pracowników miała dotyczyć tylko zobowiązań powstałych bezpośrednio przed przejściem części zakładu pracy na nowego pracodawcę, czyli zobowiązań powstałych jedynie w czasie zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy. Mogą to być również zobowiązania powstałe w czasie zatrudnienia pracowników u pracodawcy poprzedniego w stosunku do pracodawcy dokonującego transferu pracowników do nowego pracodawcy”.

Co do pojęcia zakładu pracy w rozumieniu analizowanego przepisu art. 23¹ Kodeksu pracy, to ma ono charakter przedmiotowy. Jest to zespół środków majątkowych i osobowych oraz organizacyjnych. Zasadniczym zaś elementem przejścia zakładu jest zmiana pracodawcy w rozumieniu art. 3 Kodeksu pracy, to jest osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej zatrudniającej samodzielnie pracowników. Owe przejście, czyli przejęcie zakładu może mieć różną formę i charakter: kupna, dzierżawy, faktycznego przejęcia, podziału spadku, restrukturyzacji, prywatyzacji, przejęcia zakładów państwowych przez samorząd i odwrotnie.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym i prawnym Spółka miała status zakładu pracy dla pracowników nabytej zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w konsekwencji czego miała obowiązek wypłacić tym pracownikom niektóre składniki wynagrodzenia (roczne premie uznaniowe) za miesiące pracy w podmiocie, od którego nabyła zakład pracy.

W tych okolicznościach Spółka (nabywca Zakładu pracy) zrealizowała wszystkie przesłanki przewidziane w art. 15 ust. 1 i ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nabyła prawo zaliczenia rocznych premii (wydatków), wypłaconych w tych warunkach, do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym zostały one wypłacone (art. 15 ust. 1, ust. 4g w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy).

Wnioskodawca podkreśla, iż przedstawione powyżej stanowisko jest zgodne z interpretacją przepisów dokonaną w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 czerwca 2012 r., I SA/Wr 443/12. Na marginesie wskazać należy, iż Minister Finansów w pełni zaakceptował stanowisko ww. Sądu w tożsamej sprawie wskutek cofnięcia skargi kasacyjnej od ww. wyroku (por. postanowienie NSA z 25 października 2012 r., II FSK 2626/12). Tym samym Minister Finansów w pełni zaakceptował możliwość rozliczenia w kosztach podatkowych premii pracowniczych należnych za okres poprzedzający okres „przejścia” zakładu pracy na nowego pracodawcę, u tego nowego pracodawcy.

W świetle powyższego oraz obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy uznać się za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto dodaje się, że przedmiotowe wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile wypłata premii rocznych (za 2012 r.) dla pracowników nabytego Zakładu nie jest wypłatą z zysku Spółki po opodatkowaniu.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.