Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-816/13-3/NS
z 6 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy czynność wniesienia przez Spółkę do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy czynność wniesienia przez Spółkę do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność finansową, w szczególności w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych dla osób fizycznych.

Spółka rozważa utworzenie spółki komandytowej (dalej: SK) i przystąpienie do niej w charakterze komandytariusza. Spółka wniesie do SK tytułem wkładu m.in. własne wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek udzielonych przez siebie, które jednocześnie będą już wymagalne w dniu wniesienia wkładu (dalej: wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek). Obok Spółki do spółki komandytowej przystąpi jeszcze jeden podmiot w charakterze komandytariusza oraz jeden podmiot w charakterze komplementariusza.

Spółka dopuszcza także w przyszłości sytuację, w której nastąpi odpłatne zbycie ogółu praw i obowiązków wynikających z udziału w SK na rzecz podmiotu trzeciego. Podmiotem tym mógłby być zarówno podmiot polski, jak i zagraniczny, jednocześnie mógłby być to podmiot powiązany lub niepowiązany ze Spółką. Zbycie nastąpiłoby za cenę odpowiadającą wartości rynkowej udziału w SK posiadanego przez Spółkę.

Wydatki poniesione na przedmiot planowanego wkładu niepieniężnego nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z pisma z dnia 26 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.), stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, że Spółka uzupełnia przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe o informacje, które mogą mieć znaczenie dla oceny skutków podatkowych czynności odpłatnego zbycia przez Spółkę ogółu praw i obowiązków wspólnika w SK, do której zamierza obecnie przystąpić (pytanie oznaczone we wniosku nr 5).

W związku z tym Wnioskodawca poinformował, że:

• w zakres działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, w szczególności udziałami ani akcjami;
• Spółka nie będzie uczestniczyć w zarządzaniu SK, do której zamierza przystąpić. Spółka ma bowiem zamiar przystąpienia do SK w charakterze komandytariusza, który nie będzie uprawniony do prowadzenia spraw SK;
• rozważana przez Spółkę sprzedaż ogółu praw i obowiązków wspólnika w SK, jak również ewentualna przyszła sprzedaż udziałów nie będzie dokonywana w ramach działalności maklerskiej ani brokerskiej;
• posiadanie przez Spółkę ogółu praw i obowiązków w SK, jak również ewentualne posiadanie udziałów w przyszłości nie będzie bezpośrednim, stałym i koniecznym warunkiem rozszerzenia działalności gospodarczej Spółki;
• posiadanie przez Spółkę ogółu praw i obowiązków w SK będzie wiązać się jedynie z wykonywaniem podstawowych praw właścicielskich, przysługujących komandytariuszowi.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność wniesienia przez Spółkę do SK wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność wniesienia przez Spółkę do SK wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się co do zasady każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zdaniem Spółki, wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek do SK nie spełnia przedstawionych wyżej definicji odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które z kolei nie stanowi towaru w rozumieniu ustawy o VAT, zgodnie z wyżej przytoczoną definicją. Tym samym wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności nie może być uznane za dostawę towarów.

Ponadto wniesienie wkładu w postaci wierzytelności nie stanowi świadczenia usługi. Wniesienie wkładu polega bowiem na przeniesieniu wierzytelności z majątku Spółki do majątku SK, a w konsekwencji stanowi przejaw rozporządzenia prawem własności w stosunku do tych wierzytelności. Nie można więc tej czynności utożsamiać ze świadczeniem usługi.

Podsumowując, skoro wniesienie wkładu w postaci wierzytelności nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług, czynność taka będzie pozostawać poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Spółki potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku NSA z 4 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 537/11), wskazano, że:

„(...) stwierdzić należy za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, że czynność wniesienia do spółki przedmiotowego wkładu w postaci wierzytelności własnej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani jako odpłatna dostawa towarów ani też jako odpłatne świadczenie usług. Tym samym czynność ta pozostaje poza zakresem przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług”.

Stanowisko to również potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, m.in.:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 lipca 2013 r. (sygn. ITPP2/443-429/13/EK),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 kwietnia 2013 r. (sygn. IPPP1/443-265/13-2/AW),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 stycznia 2013 r. (sygn. ILPP5/443-52/12-2/PG).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanego wyżej przepisu wynika, że przez usługę należy rozumieć każde odpłatne świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowanie, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z informacji zwartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność finansową, w szczególności w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych dla osób fizycznych. Spółka rozważa utworzenie spółki komandytowej (SK) i przystąpienie do niej w charakterze komandytariusza. Spółka wniesie do SK tytułem wkładu m.in. własne wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek udzielonych przez siebie, które jednocześnie będą już wymagalne w dniu wniesienia wkładu (wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek). Obok Spółki do spółki komandytowej przystąpi jeszcze jeden podmiot w charakterze komandytariusza oraz jeden podmiot w charakterze komplementariusza.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą przy tym kwestii wskazania, czy czynność wniesienia przez Spółkę do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na wstępie należy wskazać, że aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne, czy zawodowe.

W przypadku czynności wniesienia aportu do spółki wnoszący aport otrzymuje określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport. W szczególności prawo do udziału w zysku.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że aport co do zasady stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu.

Natomiast wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej k.c.

Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 k.c.

W oparciu o art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Nabycie wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego. W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej. Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Cesja taka, z punktu widzenia pierwotnego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Biorąc pod uwagę powyższe oraz uwzględniając opis sprawy należy stwierdzić, że czynność polegająca na wniesieniu przez Wnioskodawcę aportem wierzytelności do spółki komandytowej, nie będzie podlegać u Zainteresowanego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem wierzytelności nie spełniają definicji towaru, określonej w art. 2 pkt 6 ustawy, a więc tym samym ich zbycie w formie aportu nie stanowi dostawy towarów w myśl art. 7 ustawy. Aport wierzytelności własnych po stronie zbywcy nie jest też świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ustawy.

Zatem aport wierzytelności po stronie Wnioskodawcy, który jest ich zbywcą, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie mieści się w powołanym wcześniej art. 5 ustawy.

Podsumowując, czynność wniesienia przez Spółkę do SK wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym niniejsze rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy oraz nie wywołuje ono skutków prawnych dla spółki komandytowej, do której Zainteresowany ma wnieść wierzytelności, o których mowa we wniosku.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy czynność wniesienia przez Spółkę do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Kwestia dotycząca stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy zbycie przez Spółkę ogółu praw i obowiązków wspólnika spółki komandytowej na rzecz podmiotu trzeciego będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 5) został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2013 r. nr ILPP1/443-816/13-4/NS. Natomiast wniosek w zakresie stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie rozstrzygnięty odrębnymi pismami.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.