Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-433/13/AW
z 28 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) – uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2013 r. (data wpływu 22 października 2013 r.) – o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 16b ust. 1 pkt 7 tej ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 16b ust. 1 pkt 7 tej ustawy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 7 października 2013 r. Nr ITPB3/423-433/13-2/AW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 22 października 2013 r. (data wpływu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegająca obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W dniu 30 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca podpisał umowę kupna części przedsiębiorstwa – departamentu, w skład którego wchodziły między innymi:

1. zapasy magazynowe podzespołów, w szczególności zestawów naprawczych oraz części zamiennych służących do regeneracji turbosprężarek, zespołów środkowych, głowic turbosprężarek (…);
2. środki trwałe i wyposażenie działu zajmującego się dystrybucją podzespołów;
3. prawo do numeru telefonicznego, adresu poczty elektronicznej oraz domeny internetowej wykorzystywanych przez dział zajmujący się dystrybucją podzespołów;
4. prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy).

Oprócz nabycia powyższych składników majątku Wnioskodawca przejął pracowników nabytej części przedsiębiorstwa – departamentu w ramach nabycia części zakładu pracy sprzedającego. Nabycie przez Wnioskodawcę departamentu nastąpiło od kontrahenta polskiego, a dokonany zakup jest wykorzystany do czynności opodatkowanych – sprzedaży przez Wnioskodawcę podzespołów na rzecz dotychczasowych klientów sprzedawcy. Z kolei sprzedawca od dnia sprzedaży powstrzymuje się od sprzedaży tych rodzajów podzespołów, które są od momentu transakcji sprzedawane przez Wnioskodawcę.

Nabyte prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia kupującego (Wnioskodawcy), charakteryzuje się następującymi cechami:

• baza nadaje się do gospodarczego wykorzystania, gdyż zawiera informacje stanowiące niezbędne informacje o klientach podzespołów, którzy stanowią rynek odbioru (zbytu) podzespołów sprzedawanych przez Wnioskodawcę;
• przewidywany okres użytkowania bazy jest dłuższy niż rok;
• wykorzystanie bazy samodzielnie przez Wnioskodawcę w jego działalności gospodarczej;
• baza zawiera informacje o charakterze handlowym, usprawniające organizację, sprzedaż podzespołów, gdyż powstała ona na bazie wiedzy i doświadczenia zgromadzonego przez sprzedawcę bazy i odpowiada posiadanej przez sprzedającego wiedzy o nabywcach tych podzespołów, tj. danych klientów, historii zamówień na rzecz klientów, obejmującej oznaczenie przedmiotu zamówień i ich ilości, ceny, udzielonych rabatów oraz kluczowe uwagi o klientach; baza stanowi więc istotną informację handlową dla całości procesu sprzedaży;
• baza ma charakter poufny, gdyż nie była ona udostępniana nikomu spoza pracowników sprzedającego i nie mają do niej dostępu osoby pozostające poza tym kręgiem osób, nie jest ona dostępna innym potencjalnie zainteresowanym osobom takim jak konkurenci;
• baza jest istotna z punktu widzenia obsługi klientów przez sprzedającego podzespoły, gdyż pozwala na dostosowanie ofert do indywidualnych oczekiwań odbiorców;
• baza była utrwalona w programie księgowym sprzedającego, dzięki czemu jest możliwe jej przeniesienie i implementowanie w programie księgowym Wnioskodawcy (kupującego), jest ona identyfikowaina i możliwe jest sprawdzenie jej cech;
• baza może zostać zbyta, tak samo jak to miało miejsce w przypadku nabycia jej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazuje dodatkowo, że nie jest możliwe przypisanie poniesionych wydatków na zakup bazy do określonych, konkretnych przychodów Spółki oraz przychodów w konkretnym okresie, choć poniesienie wydatków było racjonalne i uzasadnione jako służące osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy, opisane w stanie faktycznym aktywo, tj. prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z przepisem art. 16b ust 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonywać od wartości początkowej tej bazy danych (ustalonej na podstawie ceny zakupu) odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m tej ustawy?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna, to czy wydatki poniesione na zakup prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupowi danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do kosztów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust.4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i uznać je za koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupione aktywo w postaci prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonywać od wartości początkowej tej bazy danych (ustalonej na podstawie ceny zakupu) odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m tej ustawy.

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna – zdaniem Wnioskodawcy – wydatek poniesiony na nabycie prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do kosztów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i uznać je za koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania oznaczonego we wniosku numerem 1:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo–skutkowy. Oznacza to, że dla celów podatkowych prawo do odliczenia wszelkich wydatków istnieje pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zostanie wykazany ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m,z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania m.in.: wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Bez wątpienia Wnioskodawca będzie używał bazy danych przez okres dłuższy niż rok w celu prowadzenia podstawowej działalności gospodarczej. Pozostaje zatem do rozstrzygnięcia jedynie kwestia uznania prawa do bazy za „know-how” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem z zacytowanego przepisu wynika, że wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (przepisy nie definiują tego pojęcia) informacje mogą być uznane za „know-how” jeżeli:

1. stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego;
2. można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną;
3. powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia oraz mieć charakter poufny i istotny;
4. powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia kupującego (Wnioskodawcy) spełnia wskazane powyżej kryteria, mianowicie:

• dane w bazie zostały zgromadzone przez sprzedającego w efekcie prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży podzespołów i odpowiada posiadanej przez sprzedającego wiedzy o nabywcach tych podzespołów; została ustalona jej wartość materialna w ramach negocjacji sprzedającego i kupującego (Wnioskodawcy);
• baza ma charakter poufny, gdyż nie była ona udostępniana nikomu spoza pracowników sprzedającego, a nadto była utrwalona w programie księgowym sprzedającego, dzięki czemu jest możliwe jej przeniesienie i implementowanie w programie księgowym Wnioskodawcy (kupującego).

Jak wspomniano, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu „know-how”. Wskazuje jednak pośrednio, że „know-how” dotyczy:

1. informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych);
2. informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Termin „know-how” oznacza zatem zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. „Know-how” składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie „know-how” obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji „know-how” można zatem wyodrębnić kategorię „know-how technicznego” oraz „know-how nietechnicznego” obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym, przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 1998 r. sygn. akt I SA/Kr 917/97; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/Ol; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 września 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 609/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11, przyjmuje się, że „know-how” nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy „know-how technicznego” odnoszą się także do „know-how nietechnicznego”. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

1. cecha poufności powoduje, że „know-how” mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy – wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji);

1. istotność „know-how” oznacza, że są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
2. identyfikowalność „know-how” oznacza, że zostało ono opisane lub utrwalone – czyli zmaterializowane i to w taki sposób, że możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, że nabywca nie jest „nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji). „Know-how” jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych – umów licencji „know-how” oraz umów przenoszących „know-how”. Natomiast rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi „know-how”.

Reasumując powyższe – zdaniem Wnioskodawcy – w niniejszej sytuacji doszło do nabycia „know-how”, a tym samym na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nabycia składnika majątkowego zaliczonego do wartości niematerialnych i prawnych. W związku z tym jest on zobowiązany do rozpoznania poniesionego wydatku jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i dokonywania od wartości początkowej tej wartości niematerialnej i prawnej odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisem art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania oznaczonego we wniosku numerem 2:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo–skutkowy. Oznacza to, że dla celów podatkowych prawo do odliczenia wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zostanie wykazany ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

1. koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c);
2. koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d).

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust.4a 14f – 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji gdy nie będzie on zobowiązany do uznania prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy) za „know-how nietechniczne” i tym samym zakwalifikowania tego „know-how” do wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i dokonywania od wartości początkowej tej wartości niematerialnej i prawnej odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisem art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy oraz ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, wówczas będzie on zobowiązany zakwalifikować wydatki na nabycie prawa do bazy danych do tzw. kosztów pośrednich.

Powyższa ocena wynika z faktu, że poniesione wydatki, choć nie są bezpośrednio związane z konkretnymi przychodami, gdyż trudno jest ustalić kiedy i w jakiej wysokości w przyszłości Wnioskodawca osiągnie przychody z tytułu wykorzystywania bazy danych klientów (choć bez wątpienia korzystanie z bazy będzie miało wpływ na osiąganie przychodów). Wnioskodawca będzie wykorzystywał wiedzę zgromadzoną w bazie danych zarówno do przygotowania konkretnych ofert, podejmowania działań sprzedażowych wobec dotychczasowych klientów, ale również podejmowania wobec nich działań o charakterze marketingowym, które to każde z działań może mieć wpływ na powstanie w bliższej i dalszej przyszłości przychodów z tytułu dostaw do tych klientów. Nie sposób więc przypisać kosztu nabycia prawa do bazy danych do konkretnych przychodów, które zostaną osiągnięte w przyszłości z tytułu dostaw do klientów, o których informacje zawarte są w bazie danych.

Zdaniem Wnioskodawcy w niniejszej sytuacji, jeżeli koszt zakupu prawa do bazy danych nie spełnia warunków uznania za „know-how” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym nie może być zaliczony do wartości niematerialnych i prawnych, będzie on uprawniony do uznania wydatków na nabycie prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy) za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ujęcia ich w koszty podatkowe jako kosztów pośrednich, w rozumieniu art. 15 ust. 4d ww. ustawy, czyli w dacie poniesienia kosztu zgodnie z art. 15 ust 4e tej ustawy (w dacie jego ujęcia jako kosztu w księgach rachunkowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 – uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie, stosownie do art. 16b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, iż amortyzacji podlega m.in. „know-how” rozumiane jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

• być nabyty,
• nadawać się do gospodarczego wykorzystania,
• przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje więc wprost znaczenia terminu „know-how”. Wskazuje jednak pośrednio, że „know – how” dotyczy:

• informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej ( art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy),
• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej ( art. 21 ust. 1 powołanej ustawy).

Słownik języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. – wersja internetowa) definiuje „know-how” jako „praktyczną umiejętność lub wiedzę w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”.

Termin „know-how” oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. „Know-how” składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie „know-how” obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji „know-how” można zatem wyodrębnić kategorię „know-how technicznego” oraz „know-how nietechnicznego”, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

„Know-how techniczne” jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot „know-how” można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem „know-how nietechnicznego” są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że „know-how nietechniczne” obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy „know-how technicznego” odnoszą się także do „know-how” nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

• cecha poufności powoduje, że „know-how” mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy – wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,
• istotność „know-how” oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,
• identyfikowalność „know-how” oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji.

„Know-how” jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych – umów licencji „know-how” oraz umów przenoszących „know-how”. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi „know-how”. Zbywca, przenosząc „know-how”, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania „know-how”, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego „know-how” jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu „know-how” w tajemnicy.

Reasumując powyższe, informacje mogą być uznane za „know-how” jeżeli:

• stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,
• można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,
• powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,
• powinny mieć charakter poufny i istotny,
• powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do analizowanego stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca szczegółowo scharakteryzował nabywane aktywo, należy wskazać, że – w przedmiotowej sprawie – prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), wypełnia definicję „know-how”. W konsekwencji wydatki na jego nabycie powinny – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – być zakwalifikowane jako wartości niematerialne i prawne oraz amortyzowane na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. odnoszone w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne.

W związku z tym, że poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy) generują wartość początkową „know-how”, co potwierdza stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1, odpowiedź na pytanie drugie, które uzależnia kwalifikację poniesionych wydatków do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodem od negatywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze oraz ocena stanowiska Spółki w tym zakresie stają się bezprzedmiotowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.