INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 02 marca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 05 marca 2012r.), uzupełnionym w dniu 04 maja 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przyjęcia za wartość początkową środka trwałego bieżącej wartości rynkowej budynku użytkowego, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, ustalonej w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 marca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przyjęcia za wartość początkową środka trwałego bieżącej wartości rynkowej budynku użytkowego, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, ustalonej w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 kwietnia 2012r. Znak: IBPBI/1/415-267/12/ESZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 04 maja 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Istniejący parterowy budynek, o wymiarach 10m x 11m został nadbudowany na potrzeby działalności usługowej. Inwestycja realizowana była w roku 2008, kiedy miasto dotknęła wielka powódź. Ogrom zniszczeń otworzył wielkie zapotrzebowanie na prace budowlane, co uniemożliwiło znalezienie wykonawcy tej trudnej inwestycji, realizowanej w centrum miasta, na działce o granicach pokrywających się z zarysem budynku. Dodatkową trudnością było to, że na istniejącym parterze funkcjonować miał nieprzerwanie sklep i biuro ubezpieczeń. W tej sytuacji zdecydowano się realizować tę inwestycję przy pomocy najbliższej rodziny, szukając i znajdując wykonawców tylko do robót specjalistycznych. Przy tak realizowanej inwestycji można było także wykorzystać materiały budowlane pozostałe po wcześniejszej rozbudowie tego obiektu, oraz od lat gromadzone na potrzeby tej inwestycji. Wszystkie ww. czynniki spowodowały, że faktyczna wartość obiektu po rozbudowie daleko odbiega od wartości ustalanej na podstawie sumy faktur za materiały i usługi wykonawcze.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie oznaczonym datą 31 kwietnia 2012r. Wnioskodawczyni wskazała, iż:

• pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi od roku 15 maja 2006r.,
• wraz z małżonkiem są współwłaścicielami budynku,
• budynek ten został zakupiony w roku 1992 i był sukcesywnie remontowany oraz rozbudowywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej przez męża Wnioskodawczyni,
• ostatnia rozbudowa budynku prowadzona była w latach 2008-2010, to jest w okresie prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię,
• po zakupie pierwotny budynek był wykorzystywany w działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni, a od roku 2006 przez Wnioskodawczynię,
• we wskazanym budynku znajdują się także lokale (parter) pod wynajem na działalność usługową (handlową), nie stanowiące odrębnej własności, czy też odrębnych nieruchomości,
• budynek, o którym mowa we wniosku jest budynkiem użytkowym (usługowo- handlowym), o łącznej powierzchni 160 m²,
• budynek ten został oddany do użytku, jest środkiem trwałym (został wpisany do ewidencji środków trwałych).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji właściwe będzie ustalenie aktualnej wartości budynku (na potrzeby jego amortyzacji) na podstawie wyceny wartości rynkowej, ustalonej przez rzeczoznawcę...

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę ww. szczególne okoliczności w oparciu o art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość budynku może być ustalona w oparciu o wycenę rzeczoznawcy.

Na tle przestawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,
• w razie wytworzenie we własnym zakresie – koszt wytworzenia.
  
  

Przy czym, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. (art. 22g ust. 3 ww. ustawy)

Natomiast za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponadto stosownie do art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Nadmienić należy, iż jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych:

• w wysokości wynikającej w wyceny dokonanej przez podatnika w odniesieniu do środków trwałych nabytych przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
• w wysokości odpowiadającej ich bieżącej wartości rynkowej, ustalanej przez biegłego rzeczoznawcę w odniesieniu do wytworzonych środków trwałych.
  
  

Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl natomiast art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z powyższych przepisów wynika, iż zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Zauważyć przy tym należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy (a więc wg ceny nabycia lub kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dot. np. nabycia lub wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku). Ponadto wartość początkową środka trwałego powiększa się o wartość nakładów ulepszeniowych poczynionych na ten środek.

Jak wynika z cyt. powyżej art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w ww. przepisie, stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawczyni od 15 maja 2006r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w budynku użytkowym (usługowo- handlowy), który jest współwłasnością Wnioskodawczyni oraz Jej męża. Budynek ten został zakupiony w roku 1992 i był sukcesywnie remontowany oraz rozbudowywany na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni, a od roku 2006 przez Wnioskodawczynię. Ostatnia rozbudowa budynku prowadzona była w latach 2008-2010, to jest w okresie prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię. Rozbudowa budynku realizowana była przy pomocy najbliższej rodziny oraz przy pomocy wykonawców zatrudnionych tylko do robót specjalistycznych. Taki sposób realizacji inwestycji umożliwił także wykorzystanie materiałów budowlanych pozostałych po wcześniejszej rozbudowie tego obiektu oraz od lat gromadzonych na potrzeby tej inwestycji. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż budynek został oddany do użytku i jest środkiem trwałym, wpisanym do ewidencji środków trwałych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro rozbudowywany w latach 2008-2010 budynek Wnioskodawczyni od 2006 roku wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to oznacza to, iż budynek ten w świetle treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowił (stanowi) środek trwały w tej działalności gospodarczej. Rozbudowując ww. budynek na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni powinna była, gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. Winna bowiem mieć świadomość, iż ponosząc w okresie prowadzenia działalności gospodarczej ww. nakłady, mające charakter ulepszeniowy obowiązana jest posiadać dotyczące tych nakładów dokumenty, chociażby dla potrzeby ustalenia ich wartości o które winna powiększyć wartość początkową rozbudowanego środka trwałego, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, mogących stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na powyższe, w świetle cytowanych wyżej przepisów, ustalenia wartości początkowej tego budynku nie można dokonać, na zasadach wskazanych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, a więc w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy. W konsekwencji wartość początkową budynku Wnioskodawczyni powinna powiększyć o wartość nakładów poniesionych na jego rozbudowę i od tak ustalonej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.