Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-8/09/AP
z 31 marca 2009 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIUDALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana Ch. przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 5 stycznia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na dzierżawę lokalu od małżonki wnioskodawcy,
• ustalenia zasad amortyzacji tego lokalu, z uwzględnieniem nakładów poniesionych na jego adaptację i modernizację,
• zasad amortyzacji zakupionego urządzenia inhalacyjno-klimatyzacyjnego

-jest nieprawidłowe

-okresu amortyzacji ww. lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na dzierżawę lokalu od małżonki wnioskodawcy
• ustalenia zasad amortyzacji tego lokalu,
• zasad amortyzacji zakupionego urządzenia inhalacyjno-klimatyzacyjnego,
• okresu amortyzacji ww. lokalu.
  
  

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 5 marca 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 16 marca 2008 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na wstępie nadmienić należy, iż ww. wniosek (w części G poz. 52) nawiązuje do uprzednio złożonego wniosku z dnia 9 października 2008 r. z tego też względu wzięto również pod uwagę, stan faktyczny oraz stanowisko wnioskodawcy przedstawione w pierwotnie złożonym wniosku (data wpływu 13 października 2008 r., uzupełniony 3 grudnia 2008 r.).

Z dniem 1 września 2008 r. wnioskodawca poszerzył zakres prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, co wykluczyło go z opodatkowania w formie karty podatkowej. Dnia 9 września 2008 r. firma wnioskodawcy zawarła notarialną umowę dzierżawy lokalu o powierzchni 39 m2 z jego małżonką oraz z nim jako osobą fizyczną.

Lokal będzie wykorzystywany jako grota solna, w celach leczniczo-inhalacyjnych i rekreacyjnych. Wnioskodawca wraz ze swoją małżonką są właścicielami przedmiotowego lokalu, w 50% każdy z nich (jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż przedmiotowy lokal w połowie stanowi własność wnioskodawcy a w połowie jego małżonki, ponieważ nabyli go jeszcze przed ślubem w związku z tym połowa stanowi majątek odrębny jego małżonki. Wszystkie wskazane we wniosku wydatki zostaną poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej. Wymiana dachu zawierającego azbest na inny jest obowiązkiem zgodnie z przepisami Unii Europejskiej przy uruchamianiu działalności usługowej dla ludności, a tym bardziej przy grocie solno-inhalacyjnej.

Ponadto wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z dokumentem zakupu groty solno-inhalacyjnej zakwalifikowana jest pod symbolem PKWiU/PKOB – 93.04.10-00.00.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty dzierżawy mogą stanowić rozchód mimo braku faktycznego rozpoczęcia poszerzonej działalności i na jaki okres amortyzować środki trwałe w wydzierżawionym obiekcie dotyczy to adaptacji pomieszczenia na cele usługowe?

Zdaniem wnioskodawcy, dzierżawa stanowi rozchód od chwili jej zawarcia, natomiast amortyzować środki trwałe może od chwili faktycznego rozpoczęcia działalności związanej z tymi środkami. Przedmiotem amortyzacji będzie:

• wymiana poszycia dachowego – okres amortyzacji 10 lat,
• adaptacja pomieszczenia na cele usługowe – okres amortyzacji 10 lat,
• zakup urządzenia inhalacyjno-klimatyzacyjnego – „grota solna” – okres amortyzacji 5 lat.
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następujące.

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9 poz. 59 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej (art. 33 pkt 1 ww. Kodeksu).

Jak wynika z wniosku, wnioskodawca dokonał zakupu przedmiotowego lokalu wraz z jego małżonką jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. Lokal ten należy do osobistego majątku każdego z małżonków (stanowi ich współwłasność w częściach ułamkowych – po 50%).

W myśl art. 198 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Zatem zawarcie umowy dzierżawy tego lokalu jest uzasadnione wyłącznie w odniesieniu do udziału w lokalu stanowiącego osobisty majątek małżonki wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów obciąża podatnika.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki jakie wnioskodawca będzie ponosił za wydzierżawienie od swojej małżonki połowy ww. lokalu (połowa czynszu), stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Natomiast odnosząc się do kwestii związanej z amortyzacją przedmiotowego lokalu, wskazać należy, iż w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy lokal w połowie jest własnością wnioskodawcy, a w połowie jego małżonki, połowę lokalu będzie mógł amortyzować jako jego właściciel, natomiast drugą połowę jako inwestycję w obcym środku trwałym. Stosownie bowiem do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie do treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. takich, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł), wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy czym za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 – 18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z treścią art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji co przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
      
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
      
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy,
   
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
      
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata,

4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   
   

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Stosownie do art. 22g ust. 17 ww. ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca wydatki na adaptację ww. lokalu (w tym zmiana poszycia dachowego) zamierza ponieść przed rozpoczęciem prowadzenia w nim działalności gospodarczej. Zatem powyższe wydatki powiększą wartość początkową przedmiotowego środka trwałego i będzie je mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ponadto jak wskazał wnioskodawca ww. lokal jest lokalem niemieszkalnym (budynek gospodarczy, który w całości zostanie zaadoptowany na cele prowadzonej działalności gospodarczej). Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Zatem w przedmiotowej sprawie dla lokalu, którego współwłaścicielem jest wnioskodawca znajdzie zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. W myśl jego postanowień dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Jeśli zatem dokumentacja zakupionego lokalu, posiadana przez wnioskodawcę określa, iż było on używany co najmniej przez rok, oraz wprowadzony będzie po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, należy przyjąć, iż lokal spełnia wymagania określone w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z czym do celów jego amortyzacji może być zastosowana stawka indywidualna, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co oznacza, że maksymalna roczna stawka amortyzacyjna wynosi 10%.

Natomiast odnosząc się do kwestii inwestycji w obcym środku trwałym należy wskazać, iż zgodnie art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 1 tej ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Z kolei, środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się m.in. wydłużeniem okresu jego używania.

Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, niezwiększającą jego wartości początkowej.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Stosownie do postanowienia art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tego artykułu, zawierające definicję ceny nabycia i kosztów wytworzenia.

Zasady amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym reguluje art. 22j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że stosownie do pkt 1 tego artykułu dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z wniosku wnioskodawca zamierza wydzierżawić przedmiotowy lokal (tj. jego połowę) od swojej małżonki. Lokal ten zostanie w całości zaadoptowany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (grota solna). Wykonanie tych prac adaptacyjnych jest nieodzowne i potrzebne w związku z charakterem i specyfiką prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem, skoro wnioskodawca dokonuje nakładów na ww. lokal (w połowie obcy) wydatki te należy zaliczyć do kategorii inwestycji w obcym środku trwałym, a więc przyjętą do używania przedmiotową inwestycję wnioskodawca będzie mógł amortyzować przez 10 lat wg 10% stawką amortyzacyjną.

W świetle powyższego, w przypadku wprowadzenia przedmiotowego lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy ustalić jego wartość początkową, którą stanowić będzie ustalona w proporcji do udziału we własności cena nabycia lokalu powiększona o nakłady na jego adaptację i modernizację w części, w jakiej pozostaje udział podatnika w własności tego lokalu tj. 50%. Natomiast poniesione nakłady na adaptację lokalu w części niestanowiącej jego własności będą inwestycją w obcym środku trwałym. Roczna stawka odpisów amortyzacyjnych w świetle powołanych przepisów wynosi 10 lat.

Do amortyzacji zakupionego urządzenia instalacyjno-klimatyzacyjnego zastosowanie znajdą cytowane powyżej przepisy art. 22a ust. 1, 22d ust. 2, 22g ust. 1 pkt 1, 22h ust. 1 i 2, 22i ust. 1 ww. ustawy. Natomiast w kwestii ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej dla tego urządzenia wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Mając powyższe na względzie, stanowisko wnioskodawcy w zakresie okresu amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu jest prawidłowe. W pozostałym zakresie przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż wnioskodawca do wniosku dołączył plik dokumentów. Wprawdzie, co do zasady wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zważywszy jednak na fakt powołania tych dokumentów przez wnioskodawcę w poz. 50 wniosku i brak informacji niezbędnych do merytorycznego rozpatrzenia wniesionego wniosku, tut. Organ wykorzystał w niezbędnym zakresie informacje wynikające z tych dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.