INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym, pismem z dnia 12 września 2013 r., Nr IPTPP2/443-541/13-2/PR, IPTPB1/415-455/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 12 września 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 16 września 2013 r.), Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 20 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.), które nadane zostało w polskiej placówce pocztowej w dniu 20 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność notarialną, obecnie w wynajmowanym lokalu, w formie jednoosobowej działalności gospodarczej. W marcu 2013 r. dokonał zakupu lokalu mieszkalnego, w którym zamierza prowadzić kancelarię notarialną, po uzyskaniu zgody pozostałych mieszkańców. Lokal zamierza zgłosić w całości jako służący prowadzeniu działalności gospodarczej i z tego tytułu płacić od niego podatek od nieruchomości. Lokal został wpisany jako miejsce prowadzenia działalności. Wnioskodawca nie będzie zamieszkiwał w tym lokalu. Lokal wymaga remontu i adaptacji na potrzeby prowadzonej w przyszłości działalności. Wnioskodawca zamierza wpisać ww. lokal do ewidencji środków trwałych po zakończeniu remontu i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Na potrzeby amortyzacji zamierza w następujący sposób ustalić wartość początkową: wartość zakupu lokalu z aktu notarialnego, koszty związane z aktem notarialnym (koszty opłat sądowych, podatku od czynności cywilnoprawnych, koszty aktu notarialnego w kwocie brutto z uwagi na fakt, że lokal był zakupiony na osobę fizyczną prywatnie i nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, nabycie nastąpiło przed dniem wpisania miejsca do CEIDG) oraz nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii (koszty w kwocie netto ponieważ wydatki związane z dostosowaniem lokalu na potrzeby prowadzenie w nim kancelarii będą poniesione po dniu wpisania miejsca prowadzenie do CEIDG).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 września 2013 r. Wnioskodawca wskazał:

1. w zakresie podatku od towarów i usług:
   • jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług,
   • zakupy dokonane w ramach remontu lokalu są/będą wykorzystywane tylko do czynności opodatkowanych,
   • faktury VAT dokumentujące poniesione wydatki w ramach remontu lokalu są/będą wystawiane na prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność gospodarczą,
2. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych:
   • prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem liniowym 19%, dokumentacja podatkowa to podatkowa księga przychodów i rozchodów,
   • przedmiotem nabycia była odrębna własność,
   • w momencie zakupu lokal nie był kompletny i zdatny do używania, wymagał adaptacji na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej,
   • nakłady w nabytym lokalu wyniosą w granicach 10.000-30.000 zł netto, wydatki te będą stanowiły mniej niż 30% wartości początkowej lokalu,
   • wydatki będą miały charakter ulepszenia. Wykonane zostaną toalety dla klientów i personelu, założona instalacja alarmowa, elektryczna, internetowa, zamontowane drzwi wewnętrzne i zewnętrzne, odnowione ściany i podłogi, zaadaptowana kuchnia na pokój socjalny na potrzeby pracowników,
   • wydatki są/będą dokumentowane fakturami VAT, rachunkami, dowodami opłat i decyzji administracyjnych,
   • jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług,
   
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w ww. opisanej sytuacji przysługuje prawo odliczenie podatku VAT od materiałów budowlanych i usług wykorzystywanych w celu wyremontowania lokalu na potrzeby prowadzonej kancelarii...
2. Czy prawidłowo ustalono wartość początkową lokalu na potrzeby amortyzacji...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie Nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Pytanie Nr 1 dotyczące podatku od towarów i usług będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Zgodnie z art. 22 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, co oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia do celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek ze źródłem przychodu, a ich poniesienie może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby wydatek uznać za koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione łącznie warunki:

1. powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a osiągniętym przychodem,
2. wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ww. ustawy,
3. wydatek powinien być właściwie udokumentowany.
   
   

Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych lokalu, w którym będzie prowadzona działalność notarialna od wartości ustalonej w wyżej opisany sposób nie powinno budzić zastrzeżeń w przypadku ewentualnej kontroli podatkowej, ponieważ zgodnie z art. 22g, wartość początkową lokalu będzie stanowiła cena nabycia, czyli kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania (w tym również nakłady poniesione na remont przed dniem oddania).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 września 2013 r. Wnioskodawca dodał, że by ustalić wartość początkową lokalu należy wartość początkową lokalu z aktu notarialnego powiększyć o:

• koszty związane z aktem notarialnym w kwocie brutto, z uwagi na fakt, że lokal był zakupiony na osobę fizyczną prywatnie i nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, nabycie nastąpiło przed dniem wpisania do CEIDG,

• nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii w kwocie netto, ponieważ wydatki są/będą poniesione po dniu wpisania miejsca prowadzenie działalności do CEIDG.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego przepisu podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy czym, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wymieniona ustawa w art. 22a definiuje zatem środek trwały tylko poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać należy za środki trwałe, podlegające amortyzacji. Wskazuje, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały podlegający amortyzacji musi spełniać on następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• w dniu przyjęcia do używania być kompletny i zdatny do użytku,

• być przewidywany do używania przez okres dłuższy niż rok,

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Użyte w powyższym przepisie terminy: „wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą”, „oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy” odnoszą się do dnia lub momentu, kiedy coś już się stało. Zatem, dotyczą sytuacji, gdy składnik majątku zaczął być używany, tj. wykorzystywany do celów działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu środka trwałego, musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy.

Według art. 22g ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego uznać należy, iż przepisy art. 22g ust. 3 powoływanej ustawy definiujące cenę nabycia, łączą „koszty zakupu” i koszty związane z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość.

Z powyższego wynika również, iż do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć podatek VAT wtedy, gdy podatek ten nie stanowi podatku naliczonego lub, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jeżeli podatnik skorzysta z odliczenia podatku od towarów i usług, wówczas kwota tego podatku nie zwiększy wartości początkowej środka trwałego. Pamiętać przy tym należy, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów (…).

Z kolei zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

1. przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
2. rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
3. rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,
4. adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
5. modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.
   
   

Koszty uzyskania przychodów mogą natomiast stanowić wydatki poniesione na remont składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Mając na uwadze ww. przepisy stwierdzić należy, że - co do zasady - jeżeli wykonane prace nie będą stanowiły ulepszenia, to należy je zakwalifikować jako remont.

Należy zauważyć, iż co do zasady, wydatki na remont mieszkania, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny być zaliczone do kosztów nabycia środka trwałego, które zwiększają wartość początkową. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio.

W świetle powyższego, wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowania budynku (lokalu mieszkalnego) do prowadzenia działalności gospodarczej poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie są bezpośrednio zaliczane w całości do kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowią podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Dodać również należy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Z opisu przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w marcu 2013 r. dokonał zakupu lokalu mieszkalnego, w którym zamierza prowadzić kancelarię notarialną. Lokal zamierza zgłosić w całości jako służący prowadzeniu działalności gospodarczej i z tego tytułu płacić od niego podatek od nieruchomości. Lokal został wpisany jako miejsce prowadzenia działalności. Wnioskodawca nie będzie zamieszkiwał w tym lokalu. Lokal wymaga remontu i adaptacji na potrzeby prowadzonej w przyszłości działalności. Wnioskodawca zamierza wpisać ww. lokal do ewidencji środków trwałych po zakończeniu remontu i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Na wartość początkową tego lokalu będą się składać: wartość zakupu lokalu z aktu notarialnego, koszty związane z aktem notarialnym (koszty opłat sądowych, podatku od czynności cywilnoprawnych, koszty aktu notarialnego w kwocie brutto z uwagi na fakt, że lokal był zakupiony na osobę fizyczną prywatnie i nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, nabycie nastąpiło przed dniem wpisania miejsca do CEIDG) oraz nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii (koszty w kwocie netto ponieważ wydatki związane z dostosowaniem lokalu na potrzeby prowadzenie w nim kancelarii będą poniesione po dniu wpisania miejsca prowadzenie do CEIDG).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz opisane zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że w przedstawionej sytuacji zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w związku z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za wartość początkową przedmiotowego lokalu należy przyjąć cenę nabycia lokalu mieszkalnego powiększoną o koszty związane ze sporządzeniem aktu notarialnego – w kwocie brutto oraz powiększoną o wartość udokumentowanych nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na remont nieruchomości. Przy czym jeżeli Wnioskodawca skorzysta z odliczenia podatku od towarów i usług, wówczas kwota tego podatku nie zwiększy wartości początkowej środka trwałego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.