Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-573/13-2/TW
z 13 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2013 r. (data wpływu 13 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia do mieszkania – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na przystosowanie mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w marcu 2013 r. kupiła wraz z mężem ze środków własnych na rynku wtórnym mieszkanie spółdzielczo-własnościowe, które było używane powyżej 5 lat – oddane do użytkowania w 1987 r. Jest to kolejne mieszkanie zakupione przez Wnioskodawczynię i Jej męża w celach najmu.

Obecnie Wnioskodawczyni oczekuje opuszczenia mieszkania pod koniec maja 2013 r. przez sprzedawcę, który ma to prawo zapisane w umowie notarialnej. Ponieważ mieszkanie wymaga gruntownego remontu, gdyż od wielu lat zamieszkuje je starsza osoba, to po wyprowadzce sprzedającego, remont zostanie od razu przeprowadzony, aby znaleźć klientów i otrzymać zaplanowane przychody z najmu. Zaplanowany remont ma składać się z wymiany instalacji elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, położenia płytek w łazience, nowej instalacji sanitarnej i nowej armatury, szpachlowania, gipsowania i malowania ścian, wyłożenia płytkami dekoracyjnymi części ścian, wymiany drzwi, położenia paneli – wszystko z materiałem oraz zabudowa szaf wnękowych, nowe gniazdka i wyłączniki. Mieszkanie zostanie wyposażone także w nowe sprzęty AGD, nowe meble kuchenne, szafę, komodę, rolety na okna, zasłony, obrazy, półki, meble wypoczynkowe, dywan, itp. – tak aby osiągnąć możliwie wysoką cenę najmu. Wnioskodawczyni przypuszcza, że żaden z elementów wyposażenia nie będzie przekraczał kwoty 3.500 zł. Wynajem będzie przypisany Wnioskodawczyni, która pozostaje w związku małżeńskim ze wspólnotą majątkową. Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą z dziedziny komputerowej. Wynajem ma być prywatny niezwiązany z działalnością gospodarczą jej męża.

Wnioskodawczyni chce zaliczyć koszty remontu i wyposażenia mieszkania spółdzielczego-własnościowego będącego wartością niematerialną i prawną do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu wynajęcia – czyli oddania mieszkania wraz z wyposażeniem do używania wynajmującym (umowa najmu będzie wyszczególniała oddane do użytku nowe wyposażenie).

Wnioskodawczyni zamierza w przyszłości wraz z mężem przekształcić mieszkanie spółdzielcze-własnościowe w pełną własność – zakładając księgę wieczystą i wówczas chce amortyzować mieszkanie jako środek trwały, będąc jego pełnoprawnym właścicielem – według indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10% przez 10 lat przyjmując za wartość początkową cenę nabycia mieszkania powiększoną o koszty opłat notarialnych i sądowych związanych z zawarciem umowy kupna-sprzedaży lokalu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo ma zamiar zrobić odliczenie dla remontu i dla wyposażenia mieszkania przed jego wynajęciem, wpisując je w całości w koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania mieszkania do użytkowania na wynajem?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponieważ otrzymała w styczniu 2013 r. podobną interpretację odnośnie zaliczenia remontu i wyposażenia w całości w koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania mieszkania spółdzielczo-własnościowego będącego wartością niematerialną i prawną, do użytkowania na wynajem, zakupionego w 2012 r., to uważa, że może poniesione wydatki za remont i wyposażenie zaliczyć i w tym przypadku, do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu oddania do użytkowania na wynajem, ponieważ remont zostanie przeprowadzony w celu przygotowania lokalu do wynajmowania.

Wnioskodawczyni zadaje to pytanie ponownie, ponieważ w powyższej interpretacji została pouczona, iż każda interpretacja zostaje wydana w indywidualnych sprawach i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Dlatego, choć sytuacja z powyższej interpretacji jest podobna jak w ubiegłym roku, Wnioskodawczyni chce mieć pewność, że może postąpić podobnie także w tym przypadku i może zaliczyć remont i wyposażenie mieszkania spółdzielczo-własnościowego, który nie jest środkiem trwałym, w koszty uzyskania przychodu w miesiącu wynajęcia lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia do mieszkania – uznaje się za prawidłowe,
• w części dotyczącej możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na przystosowanie mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu – uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest m.in. najem z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem prowadzony w ramach działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona na wynajem, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletna i zdatna do użytku w dniu przyjęcia do używania, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania.

Zatem warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia mieszkania do używania.

Tak więc, zamierzoną przez Wnioskodawczynię funkcję mieszkania przeznaczonego na wynajem, a zarazem stan mieszkania kompletnego i zdatnego do użytku (na potrzeby najmu) – zakupione mieszkanie, o którym mowa we wniosku osiągnęło dopiero po zakończeniu prac takich jak: wymianie instalacji elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, położeniu płytek w łazience, nowej instalacji sanitarnej i nowej armatury, szpachlowaniu, gipsowaniu i malowaniu ścian, wyłożeniu płytkami dekoracyjnymi części ścian, wymianie drzwi, położeniu paneli, zabudowaniu szaf wnękowych, założeniu nowych gniazdek i wyłączników. Dlatego też nakłady poniesione na to mieszkanie należy zaliczyć do wartości początkowej mieszkania.

Tym samym, wszystkie wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z przystosowaniem mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu, są składnikami wartości początkowej i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio, lecz zwiększają wartość początkową mieszkania i stanowią koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W odniesieniu do kosztów zakupu wyposażenia (sprzętu AGD, nowych mebli kuchennych, szafy, komody, rolet na okna, zasłon, obrazów, półek, mebli wypoczynkowych, dywanu, itp.) wynajmowanego mieszkania powtórzyć należy, że składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność wynajmującego, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania najemcy, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok (art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednakże zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również – w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3.500 zł – możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wyposażenie wynajmowanego mieszkania, którego wartość nie przekracza 3.500 zł – o ile nie zostało zaliczone do środków trwałych – można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na wyposażenie wynajmowanego mieszkania (sprzętu AGD, nowych mebli kuchennych, szafy, komody, rolet na okna, zasłon, obrazów, półek, mebli wypoczynkowych, dywanu, itp.) – jeżeli wartość jednostkowa wyposażenia nie przekracza 3.500 zł i wyposażenie nie zostanie zaliczone do środków trwałych – można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania. Natomiast w sytuacji gdy elementy wyposażenia będą podlegały amortyzacji, to wówczas kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne według stawek ustawowych, możliwe jest przy tym – w przypadku środków trwałych o wartości początkowej niższej niż 3.500 zł dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że Wnioskodawczyni prawidłowo postąpi zaliczając bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu poniesione wydatki związane z zakupem wyposażenia do mieszkania, w miesiącu oddania mieszkania do użytkowania na wynajem.

Natomiast Wnioskodawczyni nieprawidłowo postąpi zaliczając bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu poniesione wydatki związane z przystosowaniem mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu, w miesiącu oddania mieszkania do użytkowania na wynajem.

Wydatki te stanowić będą koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji.

Ponadto w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, należy stwierdzić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo Sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.