Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-357/13-2/AJ
z 2 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 09.05.2013 r. (data wpływu 13.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła należności wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz Udziałowca - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła należności wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz Udziałowca.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów niezależnie od miejsca ich osiągania (tzn. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym). Jedynym udziałowcem Wnioskodawcy jest angielska spółka kapitałowa, podlegająca w Wielkiej Brytanii opodatkowaniu od całości swoich dochodów niezależnie od miejsca ich osiągania. Udziałowcem spółki brytyjskiej jest spółka szwedzka („Udziałowiec”). Udziałowiec jest szwedzkim rezydentem podatkowym. Udziałowiec nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

W 2012 r. Udziałowiec podpisał umowę ramową z kontrahentem („Kontrahent”) będącym brytyjskim rezydentem podatkowym („Umowa Ramowa”).

Prawa i obowiązki wynikające z Umowy Ramowej

Mocą Umowy Ramowej, Udziałowiec i Kontrahent uzgodnili warunki na jakich Udziałowiec i jego spółki zależne (pośrednio i bezpośrednio zależne) mogą dystrybuować produkty opatrzone marką grupy kapitałowej Kontrahenta („Produkty”). Kontrahent nie jest właścicielem marki we wskazanych terytoriach. Zasady dystrybucji Produktów wynikające z Umowy Ramowej moją zastosowane m.in. do terytorium Polski i tym samym, dotyczą Wnioskodawcy. Zasady wynikające z Umowy Ramowej obejmują również zasady na jakich Wnioskodawca prowadzi eksport oraz wspólnotową dostawę towarów („WDT”).

Wnioskodawca kupuje produkty od niezależnych producentów działających w charakterze producentów na zlecenie, którzy zostali wskazani w Umowie Ramowej. W chwili dostawy Produkty są już opatrzone marką Kontrahenta.

Jednocześnie Wnioskodawca jest zobowiązany sprzedawać Produkty spółkom zależnym Kontrahenta w Polsce, jego polskim franszyzobiorcom oraz innym polskim podmiotom wymienionym w Umowie Ramowej na każde ich żądanie. Na żądanie franszyzobiorców i podmiotów spoza Polski, Wnioskodawca dokonuje eksportu towarów lub WDT. Z drugiej strony Kontrahent jest zobowiązany zachęcać swoje spółki zależne i swoich franszyzobiorców do nabywania Produktów od Wnioskodawcy.

Szczegółowe zasady współpracy Wnioskodawcy z powyższymi podmiotami mogą być dodatkowo uregulowane na podstawie lokalnych umów zawieranych przez nie z Wnioskodawcą. Wnioskodawca dystrybuuje zatem Produkty w oparciu o Umowę Ramową jak i umowy lokalne.

Bez zawarcia Umowy Ramowej Wnioskodawca nie miałby prawa do nabycia i sprzedaży Produktów a tym samym nie mógłby uczestniczyć w ich dystrybucji rynkowej w Polsce i zagranicą. Przystępując do Umowy Ramowej Wnioskodawca nabył niewyłączne prawo do rynku.

Płatności dokonywane w ramach Umowy Ramowej

Zgodnie z postanowieniami Umowy Ramowej, Udziałowiec powinien odprowadzać na rzecz Kontrahenta opłatę w wysokości odpowiadającej części obrotu wygenerowanego przez Udziałowca i jego spółki zależne z tytułu sprzedaży Produktów tzw. premię za wyniki (ang. performance bonus). Zgodnie z wewnętrznymi ustaleniami w grupie kapitałowej Wnioskodawcy, Udziałowiec refakturuje tę płatność na rzecz spółek zależnych - tj. m.in. na rzecz Wnioskodawcy - w części wynikającej z wartości obrotu Wnioskodawcy (bez powiększania refakturowanej kwoty o narzut). Cała kwota uzyskana od spółek zależnych jest następnie przekazywana przez Udziałowca Kontrahentowi.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że płatności za działania marketingowe/reklamowe dotyczące Produktów oraz płatności za prawo do wykorzystania znaku towarowego w związku z wytwarzaniem Produktów są objęte odrębnymi umowami i płatnościami. Niniejszy wniosek nie dotyczy podatkowego traktowania tego rodzaju płatności. Niemniej fakt istnienia tego typu płatności jest istotny dla pełnego przedstawienia stanu faktycznego.

Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji Udziałowca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Udziałowca będą zwolnione z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych („podatek u źródła”) ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Udziałowca nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce, gdyż nie stanowią one należności licencyjnych a stanowią one zyski z działalności gospodarczej. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania podatku u źródła z tytułu płatności na rzecz Udziałowca.

Płatności podlegające podatkowi u źródła na podstawie ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: Ustawa o CIT).

Ustawa o CIT reguluje specyficzne zasady opodatkowania nierezydentów podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce. Zasady te zostały sprecyzowane m.in. w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT zgodnie, z którym: „Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i znaków zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) (...) - ustala się w wysokości 20% przychodów”.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za niewyłączne prawo do dystrybucji produktów oraz za rekomendowanie Wnioskodawcy spółkom zależnym i franszyzobiorcom jako dostawcy Produktów nie mieści się w zakresie płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT. Żadna z wymienionych w art. 21 ust. 1 rodzajów płatności nie odpowiada naturze płatności dokonywanych przez Wnioskodawcę.

Prawo do opodatkowania przyznane Polsce mocą umów o unikaniu podwójnego opodatkowania

Zgodnie z art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT, przepis art. 21 ust. 1 powinno stosować się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawca dokonuje płatności na rzecz Udziałowca będącego szwedzkim rezydentem podatkowym. Mając na uwadze miejsce rezydencji podatkowej Udziałowca, dalsza analiza uwzględnienia postanowienia Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193, dalej: Umowa ze Szwecją).

Na podstawie Umowy ze Szwecją zyski szwedzkich przedsiębiorstw osiągane w Polsce z tytułu działalności gospodarczej - podlegają opodatkowaniu jedynie w Szwecji. Zasada ta znajduje odzwierciedlenie w art. 7 ust. 1 Umowy ze Szwecją, zgodnie z którym: „Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład (...)”.

Zgodnie z ust. 6 art. 7 jednakże: „Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zastały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu”.

Postanowienia art. 12 Umowy ze Szwecją stanowią przykład takich uregulowań. Postanowienia te odnoszą się do płatności stanowiące tzw. należności licencyjne. Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy ze Szwecją: „Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji wszelkiego patentu lub znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

Wnioskodawca zauważa, że postanowienia Umowy ze Szwecją włączając art. 12 ust. 3 - należy interpretować w oparciu o Komentarz OECD do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku („Komentarz”). Wnioskodawca zauważa, że Polska - będąca od 1996 r. członkiem Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju („OECD”) powinna przestrzegać zaleceń wydawanych przez Radę OECD. Zgodnie natomiast z zaleceniem Rady OECD z dnia 23 października 1997 r. Polska powinna interpretować zawarte przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w oparciu o zapisy Komentarza.

Zgodnie z pkt 8 komentarza do art. 12 zawartego w Komentarzu - „Są one związane [należności licencyjne - przyp. Wnioskodawcy] na ogół z prawami lub majątkiem stanowiącym różne formy własności literackiej i artystyczne, elementy własności intelektualnej określone w tekście, jak również informacje związane ze zdobytym doświadczeniom w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za prawo do dystrybucji (niewyłączne prawo do rynku) dokonywane przez niego na rzecz Udziałowca nie spełniają przesłanek opłat wskazanych w definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 Umowy ze Szwecją. Prawo do dystrybucji nie jest bowiem ani (i) formą własności literackiej lub artystycznej ani (ii) nie zawiera elementów własności intelektualnej ani też (iii) nie wymaga przekazania know-how. Opłata ta nie jest również uiszczana za użytkowanie/prawo do użytkowania znaku towarowego, które mogłyby być uznane za objęte postanowieniami art. 12 ust. 3 Umowy ze Szwecją. Wnioskodawca zauważa, że postanowienia dotyczące znaku są/będą przedmiotem odrębnych uzgodnień. Ani Kontrahent, ani Udziałowiec (na podstawie Umowy Ramowej) nie dysponują prawem do tego znaku.

Komentarz odnosi się wprost do płatności o charakterystyce odpowiadającej płatności dokonywanych przez Kontrahenta na rzecz Udziałowca. Punkt 10.1 Komentarza wyjaśnia, że Wypłaty dokonywane w zamian za uzyskanie wyłącznych praw do dystrybucji jakiegoś produktu lub usługi na danym terytorium nie stanowią należności licencyjnych, ponieważ są dokonywane jako wynagrodzenie za użytkowanie lub prawo do użytkowania mienia, objętego definicją. Takie opłaty, których celem jest zwiększenie wpływów pochodzących ze sprzedaży, podlegają art. 7. Wypłatą tego rodzaju mogłaby być na przykład wypłata dokonana przez dystrybutora odzieży mającego siedzibę w umawiającym się państwie, który płaci pewną kwotę producentowi markowych koszul mającemu siedzibę w drugim umawiającym się państwie w zamian za wyłączne prawo do sprzedaży w pierwszym umawiającym się państwie markowych koszul produkowanych za granicą przez tego producenta. Na tym przykładzie dystrybutor nie płaci wynagrodzenia za prawo do użytkowania za prawo do użytkowania nazwy lub znaku towarowego, pod którym koszule są sprzedawane”. Podobnie Wnioskodawca dokonuje opłat za prawo do sprzedaży markowych produktów, co przekłada się na zwiększenie jego przychodów. W myśl przytoczonej powyżej części Komentarza nie będzie on zatem płacił za prawo do użytkowania/dysponowania marką lub znakiem towarowym spółek z grupy Kontrahenta.

Kolejno, zgodnie z punktem 14.4 komentarza do art. 12 zwartego w Komentarzu: „Porozumienia między właścicielem praw autorskich do programu a pośrednikiem zobowiązanym do dystrybucji często przewidują, że dystrybutor ma prawo do rozprowadzania kopii oprogramowań bez prawa kopiowania ich. W ramach transakcji tego typu prawa nabyte w odniesieniu do praw autorskich ograniczają się jedynie do praw niezbędnych dla pośrednika handlowego umożliwiających mu dystrybucję kopii programów. W takiej transakcji dystrybutorzy płacą tylko za nabycie kopii oprogramowań, a nie za korzystanie z jakiegokolwiek prawa do korzystania z praw autorskich do oprogramowań. Dlatego w ramach transakcji, w trakcie której dystrybutor dokonuje zapłaty za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez nabycia prawa do kopiowania tego oprogramowania), prawa dotyczące działań podejmowanych dla celów dystrybucji oprogramowań nie powinny być brane pod uwagę przy analizowaniu charakteru transakcji na potrzeby podatkowe. Wypłaty tego rodzaju powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu artykułu 7 (...)”. Wnioskodawca nie rozprowadza oprogramowania komputerowego, ale wnioski odnośnie natury podatkowej opłat za prawo do dystrybucji znajdują - zdaniem Wnioskodawcy - zastosowanie w sprawie. Przedmiotem Umowy Ramowej nie jest - zdaniem Wnioskodawcy - przyznanie prawa do wykorzystania jakiejkolwiek własności intelektualnej, o której mowa w art. 12 ust. 3 Umowy ze Szwecją. Wnioskodawca jest jedynie upoważniony do dystrybucji Produktów opatrzonych konkretną marką.

Fakt, że płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Udziałowca na podstawie Umowy Ramowej odpowiadają części obrotu wygenerowanego przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży Produktów również nie przesądza o licencyjnym charakterze dokonywanych opłat.

Zgodnie z postanowieniami Komentarza: „Definicja [należności licencyjnych przyp. Wnioskodawcy] nie ma jednak zastosowania do wypłat, które chociaż uzasadnione na podstawie wielokrotności użytkowania prawa należącego do jednej osoby, są dokonywane na rzecz innej osoby, która nie posiada prawa własności/lub prawa do jego użytkowania” (punkt 8.1 komentarza do art. 12 zawartego w Komentarzu).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do pobierania podatku u źródła z tytułu płatności dokonywanych w ramach Umowy Ramowej na rzecz Udziałowca.

Wnioskodawca wskazał, że podobny stan faktyczny był już przedmiotem oceny Ministra Finansów. Stanowisko Ministra zostało przedstawione w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego nr IPPB5/423-545/09-3/AJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.