INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 16.04.2013 r. (data wpływu 19.04.2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 04.07.2013 r. (data wpływu 08.07.2013 r.) na wezwanie z dnia 28.06.2013 r. Nr IPPB1/415-454/13-2/AM (data nadania 01.07.2013 r., data doręczenia 04.07.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym nieruchomości zabudowanej budynkiem. Budynek stanowi odrębną nieruchomość, stanowiącą współwłasność użytkowników wieczystych. Budynek został wzniesiony w latach 70 tych. W księdze wieczystej nieruchomości, w dziale I-Sp w podrubryce 1.11.2, wpisano przeznaczenie budynku na cele mieszkalne.

Wnioskodawcy przysługuje udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości wynoszący 286/1000. Taki sam udział przysługuje wnioskodawcy w prawie własności budynku. Udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości oraz udział w prawie własności nieruchomości wchodzi w skład wspólności majątkowej małżeńskiej wnioskodawcy. Wnioskodawca jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą. Udział w prawie własności nieruchomości (tzn. udział we własności budynku i w prawie użytkowania wieczystego, zwany dalej udziałem), jest wykorzystywany przez wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Małżonka wnioskodawcy wyraziła zgodę na wykorzystywanie udziału w działalności gospodarczej. Udział w użytkowaniu wieczystym i we własności budynku są wprowadzone do ewidencji środków trwałych wnioskodawcy. Udział w budynku podlega amortyzacji.

Udział w prawie własności przysługuje jeszcze czterem innym osobom Markowi Ż., Jolancie Ż. na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, oraz Krzysztofowi H., Karinie H. na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej. Marek Ż. i Krzysztof H., za zgodą ich małżonek, wykorzystują udziały w pozarolniczej działalności gospodarczej.

W dniu 1 lipca 2010 roku wnioskodawca zawarł umowy najmu udziału. Umowy zostały zawarte z dwoma najemcami. W tym samym w dniu analogiczne umowy zawarli pozostali współwłaściciel budynku. Najemców jest dwóch. Najemcami są dwie spółki komandytowe. W każdej z nich wnioskodawca oraz Marek Ż. i Krzysztof H. są komandytariuszami. Nadto w obu spółkach komandytowych komplementariuszem jest ta sama spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, której członkami zarządu są wnioskodawca oraz Marek Ż., Beata E. oraz Krzysztof H.. Wszystkie spółki - komandytowe oraz z ograniczoną odpowiedzialnością, mają siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Począwszy od listopada 2012 roku budynek jest wynajmowany także komplementariuszowi obu spółek komandytowych. Wynajmowanie nieruchomości jest przedmiotem działalności gospodarczej wnioskodawcy. Przychód z wynajmu udziału stanowi dla wnioskodawcy przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Najemcy ponosili wydatki na ulepszenie Wydatki ta stanowiły wydatki poniesione na ulepszenie w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowiły one ponad 30% początkowej wartości budynku.

Wnioskodawca, wraz z pozostałymi współwłaścicielami, zamierza sprzedać nieruchomość, Wnioskodawca nie wie obecnie, czy przed sprzedaż nieruchomości umowy najmu zostaną rozwiązane. Kupującym będzie jeden z najemców. Przed sprzedażą nieruchomości wnioskodawca, wraz z pozostałymi współwłaścicielami, zamierza jednak zapłacić najemcom wynagrodzenie z ulepszenia poczynione w budynku. Wynagrodzenie to będzie odpowiadać wartości tych ulepszeń, a zatem będzie przekraczać 30% wartości początkowej budynku. Zapłacona kwota będzie przewyższać 30% wartości początkowej nabytego przez wnioskodawcę udziału.

Planowana dostawa będzie dla wnioskodawcy dostawą udziału w prawie użytkowania wieczystego i w prawie własności budynku. Wnioskodawcy przypadnie część ceny odpowiadająca jego udziałowi. Podobnie, zapłata za wykonane przez najemców ulepszenia, zostanie przez wnioskodawcę poniesiona w wysokości odpowiedniej do jego udziału.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

1. Czy wynagrodzenie zapłacone przez Wnioskodawcę za wykonanie ulepszeń stanowić będzie wydatek podwyższający wartość początkową budynku, stosownie do treści art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziału będą wydatki na nabycie jego udziału oraz na ulepszenie budynku, pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT...
3. Czy sprzedaż udziału na rzecz jednej ze spółek komandytowych będzie transakcją pomiędzy podmiotami powiązanymi, zgodnie z art. 25 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutkującą koniecznością sporządzenia dokumentacji, o której mowa w art. 25a ust. 1 ustawy...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 1. Odpowiedź na pozostałe pytania zostanie udzielona w odrębnych rozstrzygnięciach.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie powinna być twierdząca. Ulepszenia zostały poczynione przez najemców. Zgodnie z art. 676 kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Wnioskodawca zamierza uregulować sytuację ulepszeń płacąc za nie wynagrodzenie. Tym samym Wnioskodawca poniesie wydatki na ulepszenie budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl art. 675 § 1 Kodeksu cywilnego po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie nie pogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Jednocześnie na podstawie przepisu art. 676 ww. ustawy, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Zatem w sensie cywilistycznym, właścicielem rzeczy pozostaje wynajmujący, z zastrzeżeniem jednakże, że w przypadku, gdy wynajmujący zamierza dokonane przez najemcę ulepszenia zachować, obowiązany jest zapłacić najemcy sumę odpowiadającą ich wartości.

Sposób rozliczenia się przez strony umowy najmu z nakładów na rzecz najętą, które obciążają wynajmującego, lecz poczynione zostały przez najemcę, pozostawiony jest woli stron, w ramach swobody zawierania umów. Zatem wyżej cytowane przepisy będą miały odpowiednie zastosowanie w przypadku, gdy rozliczenie poniesionych nakładów jest dokonywane pomiędzy najemcą i wynajmującym w czasie obowiązywania umowy najmu i na podstawie zawartej pomiędzy nimi umowy. Tym samym wartość nakładów poczynionych za wynajmującego przez najemcę, co do zasady może zostać zwrócona przez wynajmującego najemcy poprzez potrącenie z kwoty czynszu najmu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - winien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są koszty związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

W świetle powyższego uregulowania, jeżeli wydatek nie jest objęty katalogiem wydatków wymienionych w art. 23, wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów i jednocześnie istnieje wskazany powyżej związek przyczynowy między poniesionym wydatkiem a przychodem wydatek taki stanowi koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (ust. 2 pkt 1).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m. in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
  
  

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust.1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają, zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

• rozbudowę, t.j. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

• rekonstrukcję, t.j. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

• adaptację, t.j. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,

• modernizację, t.j. unowocześnienie środków trwałych.
  
  

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, której przedmiotem jest wynajmowanie nieruchomości. Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym gruntu zabudowanego budynkiem. Udział we własności budynku i w prawie użytkowania wieczystego, jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Udział w użytkowaniu wieczystym i we własności budynku są wprowadzone do prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych. Udział w budynku podlega amortyzacji. Udział w prawie własności przysługuje jeszcze czterem innym osobom

W dniu 1 lipca 2010 roku Wnioskodawca zawarł umowy najmu udziału. Umowy zostały zawarte z dwoma najemcami. W tym samym dniu analogiczne umowy zawarli pozostali współwłaściciele budynku. Najemcami są dwie spółki komandytowe.

Najemcy - spółki komandytowe ponosili wydatki na ulepszenie, Wydatki te stanowiły wydatki poniesione na ulepszenie w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowiły one ponad 30% początkowej wartości budynku.

Wraz z pozostałymi współwłaścicielami, Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość.

Obecnie Wnioskodawca nie wie, czy przed sprzedażą nieruchomości umowy najmu zostaną rozwiązane. Kupującym będzie jeden z najemców. Przed sprzedażą nieruchomości Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami, zamierza jednak zapłacić najemcom wynagrodzenie za ulepszenia poczynione w budynku. Wynagrodzenie to będzie odpowiadać wartości tych ulepszeń, a zatem będzie przekraczać 30% wartości początkowej budynku. Zapłacona kwota będzie przewyższać 30% wartości początkowej nabytego przez Wnioskodawcę udziału.

Aby prawidłowo określić charakter ponoszonych wydatków z tytułu zwrotu poczynionych przez najemcę nakładów w składniku majątku wykorzystywanym w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, należy mieć na uwadze cel nakładów poczynionych przez najemcę.

Podkreślenia wymaga, iż w kontekście wyżej cytowanego art. 676 Kodeksu cywilnego wartość nakładów, traktowanych, jako ulepszenie rzeczy najętej zwiększa wartość tej rzeczy w chwili wygaśnięcia umowy najmu. W rozumieniu, bowiem tego przepisu ulepszeniami rzeczy są dokonane na nią przez najemcę nakłady, które w chwili wydania rzeczy wynajmującemu zwiększają jej wartość lub też użyteczność.

W przedmiotowej sprawie wydatki na zwrot nakładów dotyczą składników majątku wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej (środków trwałych). Wartość wydatków na ulepszenie przekroczyła 30% wartości początkowej budynku. Jeżeli wartość wydatków na ulepszenie przekroczyła 3.500 zł i spowodowała wzrost wartości użytkowej wynajętych nieruchomości w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania - w znaczeniu wynikającym z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to o wydatki te należy zwiększyć wartość początkową środka trwałego.

Wydatki z tytułu wynagrodzenia za ulepszenie poczynione w budynku podlegają rozliczeniu przez Wnioskodawcę - zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości - poprzez odpisy amortyzacyjne od powiększonej wartości początkowej środka trwałego.

Tym samym, wydatki te stosownie do art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy spowodują zmianę wysokości odpisów z tytułu zużycia ulepszonego środka trwałego (odpisów amortyzacyjnych), dokonywanych wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wydatki poniesione na ulepszenie budynku zwiększają jego wartość początkową i podlegają rozliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne od powiększonej wartości początkowej środka trwałego, proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości.

Jednocześnie zastrzec należy, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest, bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.