Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-217/13-4/ES
z 12 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2013 r. (data wpływu 5 marca 2013 r.), uzupełnionego pismem z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 7 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej, w odniesieniu do pytania nr 1 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 29 maja 2013 r. nr ILPB2/415-217/13-2/ES, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 29 maja 2013 r., natomiast pismo stanowiące uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 7 czerwca 2013 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca ma 81 lat. Zainteresowany posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności (I grupa inwalidztwa). Jego główne schorzenia:

• zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,
• wielopoziomowa dyskopatia z nawracającym zespołem bólowym kręgosłupa.
  
  

W związku z tym na obecnym etapie choroby - jak stwierdził neurolog niemożliwe jest przeprowadzenie operacji kręgosłupa, a jedynym sposobem na zahamowanie postępu choroby kręgosłupa jest specjalistyczna - pod nadzorem lekarza rehabilitacja, gdyż oprócz choroby narządu ruchu Wnioskodawca jest po zawale, ma chorobę niedokrwienną serca, nadciśnienie, cukrzycę. Obecnie zachodzi konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W minionym roku podatkowym 2012 na zlecenie neurologa, po konsultacji z lekarzami orzecznikami NFZ (po uprzednim pobycie w szpitalu) Wnioskodawca otrzymał skierowanie na zabiegi leczniczo-rehabiitacyjne do ośrodka uzdrowiskowego. W drugiej połowie minionego roku ponownie na skierowanie lekarza Zainteresowany odbył niezbędne specjalistyczne zabiegi w ośrodku uzdrowiskowym (…), a następnie w specjalistycznym ośrodku (…).

Wnioskodawca zaznaczył, że jest właścicielem samochodu, którym (był) jeździł na ww. (konieczne) niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które były wykonywane przez wyspecjalizowany personel pod nadzorem lekarza. Były to zabiegi, których nie można wykonać (takie nie występują) w miejscu zamieszkania, tj. m.in. kąpiele solankowe, mineralne, okłady borowinowe itd.

Zainteresowany nadmienił, iż mieszka tylko z żoną, która posiada I grupę inwalidzką, wymagającą stałej opieki drugiej osoby.

Dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem Wnioskodawcy, jego samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wynajmował opiekuna.

Ponadto Zainteresowany wyjaśnił, iż jest osobą wymagającą stałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca ma kłopoty z chodzeniem i nie może dźwigać żadnych ciężarów. Posiada własny samochód osobowy. W minionym roku podatkowym 2012 własnym samochodem jeździł na udokumentowane konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ze skierowaniami lekarskimi na turnusy do trzech ośrodków leczniczo-rehabilitacyjnych.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż wydatki poniesione przez Niego z tytułu dojazdów na zabiegi rehabilitacyjne pokryte zostały wyłącznie z własnych środków, gdyż nie korzystał z finansowania ani dofinansowania ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały Mu zwrócone w jakiejkolwiek formie. Wydatki poniesione przez Zainteresowanego nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym ani od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym i nie zostały Mu zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawca może odliczyć od podatku w roku podatkowym 2012, za używanie samochodu osobowego stanowiącego jego własność, dla potrzeb związanych z koniecznym (przewozem) dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – kwotę w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł?
2. Czy Zainteresowany może skorzystać również z ulgi rehabilitacyjnej na opiekuna?
   
   

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest kwestia dotycząca pytania nr 1, natomiast w przedmiocie pytania nr 2 zostało wydane w dniu 12 czerwca 2013 r. odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-217/13-5/ES.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako inwalida I grupy ze znacznym ograniczeniem możliwości poruszania się może odliczyć od dochodu, za używanie samochodu osobowego z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w roku podatkowym kwotę 2 280 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29 -30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do uregulowań art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i posiadać dokument potwierdzający zlecenie tych zabiegów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidztwa. Zainteresowany dojeżdżał na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne własnym samochodem osobowym. Wydatki, które w związku z tymi dojazdami ponosił były pokryte wyłącznie z własnych środków. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające zlecenie/skierowanie od lekarza na te zabiegi.

Biorąc pod uwagę zaprezentowane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz uregulowania prawne konstytuujące tzw. ulgę rehabilitacyjną stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia, od dochodu w 2012 r. poniesionych wydatków w wysokości nieprzekraczającej 2 280 zł - w związku z dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Tut. Organ zaznacza, iż dokument dołączony przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlega analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.