INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 02 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 05 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia przez osobę niepełnosprawną wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia przez osobę niepełnosprawną wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2004 r. lekarze stwierdzili u Wnioskodawcy chorobę oczu o nazwie stożek rogówki. Od tego czasu Wnioskodawca musi codziennie zakładać szkła korekcyjne, żeby móc normalnie funkcjonować i żeby minimalizować postęp choroby. Nie ma możliwości zamiany szkieł korekcyjnych na okulary bo okulary nie są w stanie skorygować takiej wady wzroku.

Od dnia 07 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca posiada, w związku z tym schorzeniem, orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim, o symbolu 04-0.

W dniu 15 lipca 2011 r. Wnioskodawca zakupił szkła korekcyjne za 1.900 zł, z czego 700 zł zwrócił Wnioskodawcy Narodowy Fundusz Zdrowia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w deklaracji PIT-37 za 2011 r. Wnioskodawca może odliczyć koszty, jakie poniósł na zakup szkieł korekcyjnych (kwotę faktury za zakup szkieł pomniejszoną o kwotę zwrotu z Narodowego Funduszu Zdrowia) czyli 1.200 zł, zaliczając je do wydatków na cele rehabilitacyjne w załączniku PIT-O...

Wnioskodawca wskazał, że bez szkieł nie może normalnie funkcjonować, dlatego zdaniem Wnioskodawcy, spełniają one kryteria zawarte w ustawie podatkowej. Wynika z tego, że może on odliczyć koszt ich zakupu w załączniku PIT-O. Z broszury informacyjnej do tegoż załącznika wynika bowiem, iż od dochodu można odliczyć wydatki na cele rehabilitacyjne, tj. na zakup sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, narzędzia czy urządzenia a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt (narzędzie czy urządzenie) musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
• cechą zakupionego sprzętu (narzędzia, urządzenia) musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Do oceny powyższego pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że w 2004 r. zdiagnozowano u Wnioskodawcy chorobę oczu. W związku z tą chorobą, Wnioskodawca posiada, wydane w 2010 r., orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim. Aby móc normalnie funkcjonować i aby minimalizować postęp choroby, Wnioskodawca musi codziennie zakładać szkła korekcyjne. Wnioskodawca nie ma możliwości zamiennego używania okularów, gdyż okulary nie są w stanie skorygować takiej wady wzroku, jaka u niego występuje. Wnioskodawca w 2011 r. zakupił szkła korekcyjne za kwotę 1.900 zł i posiada fakturę dokumentującą ten zakup. Część ww. wydatku, w kwocie 700 zł, została Wnioskodawcy zrefinansowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wnioskodawca zamierza odliczyć od dochodu pozostałą część wydatku na zakup szkieł korekcyjnych, tj. 1.200 zł jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności w związku z chorobą oczu, to przysługuje mu uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku związanego z zakupem szkieł korekcyjnych, które należy stosować w związku z orzeczoną niepełnosprawnością, jeżeli spełnione zostaną warunki określone w treści powołanego wyżej art. 26 ust. 7, 7b, 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczenie to przysługuje w wysokości różnicy pomiędzy wartością faktycznie poniesionych kosztów zakupu a wartością faktycznie zrefinansowaną przez Narodowy Fundusz Zdrowia, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Wydatek na cel rehabilitacyjny podlega bowiem odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym został poniesiony.

Z uwagi na powyższe, zasadnym jest stwierdzenie, że szkła korekcyjne niewątpliwie ułatwiają Wnioskodawcy funkcjonowanie w życiu codziennym. Należą bowiem do sprzętu pomocnego w rehabilitacji i są przystosowane do niepełnosprawności Wnioskodawcy, tj. posiadają takie parametry, które cechują się indywidualnością ze względu na niepełnosprawność Wnioskodawcy. Zatem kwota 1.200 zł, wynikająca z pomniejszenia kwoty wskazanej na fakturze, dokumentującej zakup przez Wnioskodawcę szkieł korekcyjnych o kwotę zrefinansowaną przez Narodowy Fundusz Zdrowia (1.900 zł – 700 zł = 1.200 zł), może zostać przez Wnioskodawcę odliczona od dochodu w zeznaniu rocznym za 2011 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Powyższe oznacza, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu stanu faktycznego sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.