INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 07 grudnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzeń za opinię biegłego sądowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2010r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzeń za opinię biegłego sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonuje, jako biegły sądowy, odpłatnie ekspertyzy dotyczące zagadnień informatycznych na zlecenie sądów, prokuratur i policji (nie prowadząc działalności gospodarczej). Każda ekspertyza jest tworzona w sposób swobodny, bez ograniczeń, ponieważ przepisy regulują jedynie sposób powoływania i funkcjonowania biegłych, a biegły ma być zewnętrznym bezstronnym ekspertem i organom nie wolno wpływać na treść opinii (ani stronom procesowym). Każda ekspertyza ma indywidualny charakter, ponieważ jest wynikiem indywidualnej oceny zaistniałego stanu faktycznego, na którą składa się całościowa analiza materiału dowodowego, jego interpretacja oraz synteza wniosków, w tym wolnych przemyśleń biegłego. W ramach wykonywanych czynności powstaje więc dokument o indywidualnym charakterze. Potwierdza to doświadczenie wnioskodawcy, ponieważ przez 6 lat jego pracy nie spotkał się z takimi samymi ekspertyzami wydanymi do tej samej sprawy, a często wnioski były diametralnie różne. Do wykonanych ekspertyz wnioskodawca przekazywał autorskie prawa majątkowe na wszystkich polach eksploatacji. Pismem z dnia 8 lutego 2010r. o nr X Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wnioskodawca uzyskał potwierdzenie, że opinie – ekspertyzy mogą być uznane jako dzieło twórcze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako biegły sądowy, sporządzający na zlecenie sądów, prokuratur, policji, ekspertyzy i opinie, wnioskodawca może korzystać z 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu praw autorskich... Czy w związku z tym wnioskodawca jest zobowiązany do przechowywania dzieł autorskich przez okres 5 lat, czy ten obowiązek ciąży na zleceniodawcy... Pytania dotyczą lat 2006, 2007, 2009 i 2010.

Zdaniem wnioskodawcy, biegłemu sądowemu z zakresu informatyki, wykonującemu opinie na rzecz prokuratur, sądów i policji przysługują 50% koszty uzyskania przychodów oraz ani on ani organy nie muszą przechowywać opinii, ekspertyz. Opinia biegłego jest tworzona swobodnie i spełnia przesłanki z ogólnej definicji utworu z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim (tzn. jest dziełem w postaci dokumentu). Jest więc dziełem autorskim, co Ministerstwo Kultury potwierdziło w załączonym piśmie. Przy przekazaniu praw spełniony jest drugi warunek art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Potwierdza to również interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy znak: ITPB2-415-197/087/MK. W żadnym razie nie można uznać takich opinii za dokumenty czy materiały urzędowe. Po pierwsze, wtedy Ministerstwo Kultury wykluczyłoby w ogóle takie opinie. Po drugie, policja, sądy i prokuratura nie są urzędami, ale organami władzy państwowej, więc czymś innym i nie można ich utożsamiać z urzędami, a opinie z „materiałami urzędowymi”. Po trzecie, na pewno nie jest to dokument urzędowy, bo nie pochodzi od urzędu, a przy braku definicji materiału urzędowego nie można jej kształtować dowolnie szeroko, a wyrok sądu dotyczy konkretnej sprawy i nie stanowi prawa. Nie może być więc brany jako rozstrzygający przy definiowaniu znaczenia nieokreślonych pojęć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w latach 2006, 2007 i 2009 oraz (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 2 wymienia się działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 6 wyżej powołanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in.: przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9;

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20 % uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu z tytułu wykonania dla zamawiającego utworu, bądź innego przedmiotu praw własności intelektualnej będących przedmiotem prawa autorskiego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór". Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą, należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz. U. z 2006r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

Z treści art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W art. 1 ust. 2 ww. ustawy ustawodawca określił, iż w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
2. plastyczne,
3. fotograficzne,
4. lutnicze,
5. wzornictwa przemysłowego,
6. architektoniczne,
7. muzyczne i słowno – muzyczne,
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 2#61446; ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3, ust. 4 cytowanej ustawy).

Jednakże na mocy art. 4 pkt 2 ww. ustawy przedmiotu prawa autorskiego nie stanowią:

1. akty normatywne lub ich urzędowe projekty;
2. urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole;
3. opublikowane opisy patentowe lub ochronne;
4. proste informacje prasowe.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% jest możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przechodzą one na zleceniodawcę lub gdy udziela licencji na korzystanie z nich.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca wykonuje, jako biegły sądowy, odpłatnie ekspertyzy dotyczące zagadnień informatycznych na zlecenie sądów, prokuratur i policji (nie prowadząc działalności gospodarczej). Każda ekspertyza ma indywidualny charakter ponieważ jest wynikiem indywidualnej oceny zaistniałego stanu faktycznego, na którą składa się całościowa analiza materiału dowodowego, jego interpretacja oraz synteza wniosków, w tym wolnych przemyśleń biegłego. W ramach wykonywanych czynności powstaje więc dokument o indywidualnym charakterze.

Odnośnie statusu opinii biegłych sądowych należy wskazać, iż stosownie do art. 193 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997r. Nr 89, poz. 555 ze zm.), jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego albo biegłych.

Natomiast art. 278 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964r. Nr 43, poz. 296 ze zm.) stanowi, iż w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133) - ustanowionego na mocy art. 157 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2001r. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) – biegłych ustanawia się dla poszczególnych gałęzi nauki, techniki, sztuki, rzemiosła, a także innych umiejętności.

Stosownie do § 14 tegoż rozporządzenia, w razie potrzeby ustanowienia biegłego, prezes może w szczególności zwrócić się do właściwych stowarzyszeń lub organizacji zawodowych, przedsiębiorstw państwowych, instytucji, szkół wyższych oraz urzędów państwowych o wskazanie osób posiadających teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej gałęzi nauki, techniki, sztuki, rzemiosła, a także innych umiejętności.

W wyroku z dnia 1 lutego 2006r. sygn. akt II FSK 236/05 Naczelny Sąd Administracyjny, opierając się na orzecznictwie Sądu Najwyższego, stanowisku doktryny i praktyce, stwierdził, iż: opinią biegłego jest sąd o okolicznościach faktycznych, stanach i zdarzeniach, dla których poznania i wyjaśnienia wymagany jest określony zasób wiadomości specjalnych (wykraczających poza zakres wiadomości i doświadczenia życiowego ogółu osób inteligentnych i ogólnie wykształconych z różnych dziedzin nauki, techniki, sztuki, rzemiosła czy obrotu gospodarczego oraz doświadczenia zawodowego sformułowany i wyrażony w toku postępowania przez osobę wyznaczoną w tym celu przez sąd lub organ, niezainteresowaną rozstrzygnięciem sprawy, ułatwiający zarazem organowi orzekającemu właściwą ocenę faktów i rozstrzygnięcie konkretnej sprawy (LEX nr 233533).

Natomiast status prawny opinii, czy też ekspertyzy biegłego sądowego – w kontekście praw autorskich – stanowił przedmiot rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie, ujętych w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 listopada 1996r. sygn. akt I SA/Kr 829/96, a mianowicie:

Art. 4 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wyłącza spod ochrony także materiały urzędowe. Formuła "materiały urzędowe" oznacza się stosunkowo dużą pojemnością. Jest ona bowiem zdolna pomieścić wszystko co nie będąc dokumentem jest urzędowe. Przy czym cechę tę materiał może uzyskać gdy pochodzi od urzędu lub innej instytucji państwowej bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź wreszcie dlatego, że powstał w rezultacie zastosowanej procedury urzędowej.

W formule tej umieszcza się opinie biegłych wykonane na zlecenie sądów. Procedurami urzędowymi są bowiem procedury sądowe, które regulują przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych. Opinie biegłych powstające w rezultacie zastosowania procedury urzędowej, nie są więc przedmiotem prawa autorskiego (LEX nr 28932, 66437).

Natomiast z treści § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U. z 1975r. Nr 46 poz. 254 ze zm.) wynika, iż należności biegłych (jednostek organizacyjnych wymienionych w § 7 i 8) ustala się i przyznaje na podstawie przedstawionych rachunków i innych dokumentów sprawdzonych przez głównego księgowego sądu wypłacającego należność lub przez innego pracownika wyznaczonego przez prezesa sądu. Przychodem biegłego sądowego jest więc kwota należności określona przez sąd.

W świetle powyższego, o zastosowaniu normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%, zgodnie z cytowanym przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu za wykonanie czynności (utworu) będącej przedmiotem prawa autorskiego, pod warunkiem możliwości ustalenia wysokości przychodu z tego tytułu.

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki:

1. konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania,
2. osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.
   
   

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualna).

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji cytowana powyżej ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Z wniosku wynika, że pismem z dnia 8 lutego 2010r. o nr X Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wnioskodawca uzyskał potwierdzenie, że opinie – ekspertyzy mogą być uznane jako dzieło twórcze.

Wobec powyższego, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że opinie i ekspertyzy mogą być traktowane jako dzieła twórcze w rozumieniu ogólnej definicji utworu z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, o ile spełniają zawarte w tej definicji ustawowe przesłanki utworu, tzn. stanowią dzieła o twórczym i indywidualnym charakterze. Organ wydający niniejszą interpretację nie może jednak przesądzać o autorskim charakterze wydawanych przez wnioskodawcę opinii i ekspertyz, a zatem nie może stwierdzić czy wykonywane przez niego ekspertyzy i opinie spełniają istotnie przymiot utworu, o którym mowa w powołanej powyżej ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ustaleń takich można ewentualnie dokonać w drodze postępowania dowodowego, do którego prowadzenia tut. Organ nie jest uprawniony.

Zatem, wyłącznie w przypadku, gdy sporządzone przez wnioskodawcę w 2006r., 2007r., 2009r. i 2010r. opinie i ekspertyzy są dziełami twórczymi i nie są dokumentami urzędowymi, a przy tym przychód uzyskany ze sporządzania opinii jest związany wyłącznie z korzystaniem z praw autorskich lub rozporządzaniem tymi prawami, uzasadnione było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w przeciwnym wypadku zastosowanie powinna mieć stawka w wysokości 20% określona w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ewentualnie, jeżeli podatnik zgodnie z cytowanym art. 22 ust. 10 tej ustawy udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania można przyjąć w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Natomiast odnośnie kwestii przechowywania dzieł autorskich wyjaśnia się, iż żaden przepis prawa podatkowego nie nakłada bezpośrednio na podatnika obowiązku przechowywania dokumentów.

Zgodnie z treścią art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Oznacza to, że dopóki nie upłynie termin przedawnienia, organ podatkowy ma prawo weryfikować rzetelność złożonego przez podatnika zeznania podatkowego. W związku z tym, w ewentualnym postępowaniu podatkowym na wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek udowodnienia, iż miał prawo zastosować do przychodów otrzymywanych w związku ze sporządzaniem opinii (ekspertyz) 50% koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania z praw autorskich. Podkreślić bowiem należy, iż ten kto z określonych faktów (okoliczności) wyciąga dla siebie korzyści zobowiązany jest istnienie tychże faktów (okoliczności) udowodnić.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Natomiast wskazana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana w konkretnej sprawie i nie jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.