INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatowego Urzędu Pracy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2012 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 8 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniach 22 i 25 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2012 r. Powiatowy Urząd Pracy złożył do Ministerstwa Finansów wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Pismem z dnia 5 listopada 2012 r. Ministerstwo Finansów – Departament Polityki Podatkowej – działając na podstawie art. 170 § 1 Ordynacji podatkowej – przekazał wniosek Powiatowego Urzędu Pracy w G. do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Przedmiotowy wniosek wpłynął do Biura KIP w Lesznie dnia 8 listopada 2012 r.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 oraz art. 14f § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 17 stycznia 2013 r. nr ILPB2/415-1015/12-2/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 17 stycznia 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 21 stycznia 2013 r.), zaś w dniach: 22 stycznia 2013 r. (data uiszczenia brakującej opłaty od wniosku) oraz 25 stycznia 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego – 23 stycznia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Powiatowy Urząd Pracy jako samorządowa jednostka budżetowa wykonuje zadania określone w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.). W oparciu o art. 108 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 23 ust. 7 i 9 Powiatowy Urząd Pracy (dalej także jako: „Wnioskodawca”) organizował szkolenie dla członków Powiatowej Rady Zatrudnienia. Szkolenie sfinansowano ze środków Państwowego Funduszu Pracy. Było ono przeprowadzane przez zewnętrzną jednostkę szkoleniową. Na łączny koszt szkolenia składały się również koszty wyżywienia, zakwaterowania i przejazdu, ponieważ szkolenie odbywało się poza miejscowością siedziby urzędu pracy. Członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia (dalej także jako: „członkowie PRZ”) nie mają statusu pracownika Powiatowego Urzędu Pracy. Na podstawie otrzymanej interpretacji indywidualnej z dnia 23 maja 2012 r. Wnioskodawca uznał łączny koszt szkolenia członka PRZ za przychód podlegający opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji pobrał zaliczkę na podatek dochodowy z uwzględnieniem dyspozycji art. 41 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podaje, iż od czasu otrzymania ww. interpretacji pojawiły się w obrocie prawnym rozstrzygnięcia organów podatkowych, w myśl których udział w szkoleniu nie stanowi przychodu dla członka PRZ. Wnioskodawca podaje, iż potwierdzeniem prawidłowości takiego stanowiska jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 kwietnia 2012 r., sygn. I SA/Bd 118/12. W związku z powyższym, po stronie Powiatowego Urzędu Pracy wystąpiły wątpliwości, co do dalszego postępowania w przedmiotowej kwestii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy szkolenia organizowane i finansowane dla członków powiatowych rad zatrudnienia na podstawie art. 108 ust. 1 pkt 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. 2008.69.415 j.t) korzystają w całości ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie należy pobierać podatku dochodowego oraz działać zgodnie z dyspozycją art. 41 ust 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powiatowy Urząd Pracy stoi na stanowisku, iż udział członka PRZ w szkoleniu finansowanym ze środków funduszu pracy w całości korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Stosownie do art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca, będący jednostką organizacyjną samorządu, terytorialnego, wykonuje zadania określone w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.). W oparciu o art. 108 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 23 ust. 7 i 9 ww. ustawy, powiatowe urzędy pracy organizują szkolenia dla członków powiatowych rad zatrudnienia. Szkolenie przeprowadzone było przez zewnętrzną jednostkę szkoleniową. Sfinansowano je ze środków Państwowego Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składać się będę również koszty wyżywienia, zakwaterowania i dojazdu członków rady, ponieważ szkolenie odbywało się poza miejscem siedziby Wnioskodawcy. Członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia nie są pracownikami Powiatowego Urzędu Pracy.

Powiatowa rada zatrudnienia jest organem opiniodawczo-doradczym w sprawach polityki rynku pracy. Rada działa na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69 poz. 415 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia (Dz. U. Nr 224 poz. 2281). Stosownie do treści art. 23 ust. 4 powołanej ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy członków Naczelnej Rady Zatrudnienia powołuje minister właściwy do spraw pracy, członków wojewódzkich rad zatrudnienia - marszałek województwa, a członków powiatowych rad zatrudnienia - starosta, spośród kandydatów zgłoszonych przez organy i organizacje, o których mowa odpowiednio w ust. 1-3.

Z kolei, w myśl § 8 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie rad zatrudnienia, rada zatrudnienia może ustalić w formie uchwały, roczny plan potrzeb szkoleniowych jej członków lub podjąć uchwałę o potrzebie zorganizowania dla zainteresowanych członków szkolenia na określony temat, związany z realizacją przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z § 9 tegoż rozporządzenia, szkolenia członków Naczelnej Rady Zatrudnienia są finansowane przez ministra ze środków Funduszu Pracy. Szkolenia członków wojewódzkiej rady zatrudnienia są finansowane przez marszałka województwa, a powiatowej rady zatrudnienia przez starostę – w ramach limitu ze środków Funduszu Pracy, pozostających w ich dyspozycji.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych, z tytułu:

1. studiów podyplomowych,
2. szkoleń i przygotowania zawodowego dorosłych,
3. egzaminów lub licencji,
4. badań lekarskich lub psychologicznych,
5. ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków

– otrzymanych na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia z podatku dochodowego świadczenia otrzymane przez bezrobotnych. Zwolnienie na tej podstawie zostało wprowadzone z dniem 1 maja 2004 r. a związane było z wprowadzeniem stosownych świadczeń dla bezrobotnych przez ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zwolnienie na tej postawie obejmuje tylko świadczenie z tytułów wyraźnie wymienionych w przepisie.

W związku z tym, wszelkie świadczenia niepieniężne przeznaczone na inne cele niż wyżej wskazane nie będą zwolnione od podatku na tej podstawie. Także świadczenia pieniężne, np. refundacje – nawet, jeśli będą związane z ww. celami, nie będą zwolnione od podatku na tej podstawie. Ponadto ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w art. 1. ust. 1 określa, iż ww. ustawa dotyczy zadań państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej. W myśl natomiast art. 1 ust. 3 pkt 1 tej ustawy ma ona zastosowanie do obywateli polskich poszukujących i podejmujących zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zatrudnienie lub inną pracę zarobkową za granicą u pracodawców zagranicznych. W art. 2 ust. 1 pkt 37 ww. ustawy, znajdujemy definicję szkolenia i są to pozaszkolne zajęcia mające na celu uzyskanie, uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub ogólnych, potrzebnych do wykonywania pracy, w tym umiejętności poszukiwania zatrudnienia.

Oczywistym, więc jest z przyczyn wskazanych powyżej, że szkolenia, o których mowa w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy dotyczą szkoleń dla osób bezrobotnych.

W świetle poczynionych powyżej spostrzeżeń, skonstatować należy, iż członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia nie mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. pkt 118 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis ten dotyczy osób bezrobotnych i nie obejmuje swym zakresem kosztów szkolenia osób będących członkami rad zatrudnienia.

Zauważyć ponadto należy, iż świadczenia otrzymywane przez członków Powiatowej Rady Zatrudnienia nie korzystają również ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy podatkowej, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Do odrębnych przepisów, o których mowa wyżej (z uwagi na brak uregulowań w tym zakresie w przepisach szczególnych), należy zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wraz z aktami wykonawczymi do tej ustawy.

W myśl art. 103 ¹ § 1 Kodeksu pracy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Należy zauważyć, iż członkowie rady zatrudnienia wykonują czynności zlecone przez starostę, na podstawie powołania, dlatego też przychody uzyskiwane przez nich w związku z pełnieniem funkcji członka rady zatrudnienia (a do takich należą omawiane świadczenia uzyskiwane z tytułu szkoleń), należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem do przychodów z tytułu nieodpłatnych szkoleń zorganizowanych dla członków powiatowej rady zatrudnienia nie ma zastosowania zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten nie dotyczy podatników uzyskujących przychody z działalności wykonywanej osobiście lecz odnosi się wyłącznie do przychodów uzyskiwanych przez pracowników, tj. do przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych.

Jak już wyżej zaznaczono członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia uzyskują przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wykonują bowiem czynności zlecone przez starostę, na podstawie powołania. Z pośród świadczeń otrzymanych przez członków rad zatrudnienia w związku ze szkoleniem, można zwolnić od podatku dochodowego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wykonawczych wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przepis ten (tj. art. 21 ust. 13 ww. ustawy) mówi o tym, że ww. zwolnienie stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Art. 41 ust. 7 ww. ustawy stanowi, że jeżeli przedmiotem:

1. wygranych (nagród), o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2,
2. świadczeń, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4,
3. świadczeń, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18

– nie są pieniądze, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki lub należnego zryczałtowanego podatku przed udostępnieniem wygranej (nagrody) lub świadczenia.

Płatnicy, o których mowa w cytowanym wyżej art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Rekapitulując poczynione powyżej spostrzeżenia, stwierdzić należy, iż członkowie powiatowej rady zatrudnienia z tytułu uczestnictwa w szkoleniu uzyskali nieodpłatne świadczenie. W konsekwencji, powstał po ich stronie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zasady ustalania określa cytowany wyżej art. 11 ust. 2a ww. ustawy. Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczących świadczeń otrzymanych przez członków rady zatrudnienia w związku z ww. szkoleniem, a obejmujących nieodpłatne zakwaterowanie, wyżywienie i dojazd, wskazać należy, iż znajduje tu zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, iż przedmiot tego zwolnienia obejmuje swoim zakres wypłacone diety i inne należności za czas podróży służbowej otrzymywane przez osoby niebędące pracownikami.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż od wartości samego szkolenia Wnioskodawca, jako płatnik, zobowiązany jest pobierać zaliczkę na podatek, z uwzględnieniem dyspozycji art. 41 ust. 1 i ust. 7 ustawy, a w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym wystawić informację o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11. Tym samym stanowisko Powiatowego Urzędu Pracy, zgodnie z którym udział członka PRZ w szkoleniu w całości korzysta ze zwolnienia od podatku, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, należy stwierdzić, iż zarówno ww. interpretacje, jak i wyrok, wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.