Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-132/13-2/EŻ
z 21 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25.02.2013r. (data wpływu: 05.03.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.03.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów napraw (remontów) ciągników samochodowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka świadczy usługi transportowe i dysponuje w tym celu ciągnikami samochodowymi, które wraz z naczepami lub przyczepami tworzą zespoły pojazdów przewożące ładunki. Ciągniki samochodowe podlegają zużyciu przy eksploatacji. W związku z ich zużywaniem Spółka ponosi koszty napraw. Naprawy pojazdów obejmują zarówno naprawy związane z ich bieżącą eksploatacją, jak również likwidację uszkodzeń wynikających ze zdarzeń losowych w postaci wypadków drogowych, czy kolizji. Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1999r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: Rozporządzenie KŚT) przedmiotowe ciągniki samochodowe klasyfikowane są jako „ciągniki siodłowe” i zaliczane do rodzaju 746 KŚT. Wszystkie pojazdy Spółki są objęte dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym od następstw nieszczęśliwych wypadków (dalej: NNW), natomiast nie każdy ciągnik siodłowy posiada dobrowolne ubezpieczenie od skutków uszkodzeń, czy zniszczenia (dalej: AC).

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

Czy koszty napraw (remontów) ciągników samochodowych po ich wypadkach, Spółka można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, mimo że ciągniki te nie mają ubezpieczenia AC?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwia jej zaliczenie wydatków na naprawy powypadkowe ciągników samochodowych, niezależnie czy pojazdy te posiadają ubezpieczenie dobrowolne AC.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Nie ulega wątpliwości, że pierwszy z powyższych warunków jest spełniony w odniesieniu do wydatków na naprawy pojazdów. Naprawiane pojazdy są bowiem wykorzystywane przez Spółkę do świadczenia usług transportowych. W konsekwencji, zdaniem Spółki, powinny one zostać uznane za koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Spełniony jest także drugi z powyższych warunków, ponieważ przedmiotowe wydatki na naprawy ciągników samochodowych nie są wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, tj. w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności, w ocenie Spółki, wydatków tych nie można uznać za wydatki objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym”. W celu objęcia danego wydatku na remonty powypadkowe ograniczeniem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, muszą zaistnieć łącznie dwa następujące warunki:

• po pierwsze naprawa musi dotyczyć „samochodu”,
  
• po drugie samochód nie może być objęty „ubezpieczeniem dobrowolnym”. Jeżeli nie zaistnieje chociażby jedna z powyższych przesłanek, to nie będzie miało zastosowania ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy.
  
  

W przypadku Spółki nie zachodzi co najmniej jeden z ww. warunków. Pojazdy, które są klasyfikowane jako „ciągniki siodłowe” i zaliczane do rodzaju 746 KŚT nie mogą zostać uznane za „samochody”, do których ma zastosowanie ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe wynika z faktu, że skoro ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym to jego wolą było wyłączenie z kosztów podatkowych wydatków jedynie dot. tego rodzaju pojazdów tj. samochodów. Należy przy tym stwierdzić, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia samochodu. Mając jednak na uwadze, że przepisy dotyczące odpisów amortyzacyjnych odwołują się do Rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych wykładni pojęcia samochody należy dokonać w oparciu o tę Klasyfikację.

W Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7- środki transportu, w podgrupie 74- pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano samochody osobowe (rodzaj 741), samochody ciężarowe (rodzaj 742), samochody specjalne (rodzaj 743), autobusy i autokary (744), trolejbusy (745) i ciągniki (746). Ta ostatnia kategoria dzieli się na ciągniki samochodowe oraz rolnicze. Wśród ciągników samochodowych rozróżniać można ciągniki siodłowe i balastowe. Z powyższego wynika, że ciągniki samochodowe, nie są tożsame z samochodami, lecz stanowią osobną kategorię pojazdów mechanicznych. Natomiast kategoria „samochodów” obejmuje tylko samochody należące według KŚT odpowiednio do rodzajów: samochodów osobowych (rodzaj 741), ciężarowych (rodzaj 742) i specjalnych (rodzaj 743). Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem „ciągników samochodowych” sklasyfikowanych do rodzaju 746 KŚT.

Analogiczny pogląd w zakresie definiowania pojęcia „samochodu” przedstawił Departament Podatków Dochodowych Ministerstwa Finansów w piśmie opublikowanym w „Biuletynie Skarbowym” Nr 1/2009 w którym Ministerstwo - odnosząc się do możliwości zastosowania przepisu art. 16 ust 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do autobusów i tramwajów - uznało, iż przepisy ww. ustawy „nie definiują pojęcia „samochodów”. Nie odsyłają też w tym zakresie do innych aktów prawnych. Powyższe, zdaniem Departamentu, świadczy o tym, iż pojęcie to ma na gruncie ustawy o podatku dochodowym znaczenie autonomiczne - odrębne do definicji „pojazdu mechanicznego”, przyjętej w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące odpisów amortyzacyjnych oraz załącznik Nr 1 do ustawy, które odwołują się do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), zdaniem Departamentu, wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. pojęcia „samochody” należy dokonać na podstawie ww. klasyfikacji. W Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - Środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano autobusy oraz autokary (rodzaj 744), samochody: osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria „samochodów” obejmuje samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem autobusów i autokarów oraz tramwajów”.

Podobne stanowisko prezentują także konsekwentnie organy podatkowe w wydawanych przez nie interpretacjach przepisów prawa podatkowego, np.:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, z dnia 8 kwietnia 2009r. (sygn. IBPB1/2/423-111/09/MS);
  
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 12 marca 2009r. (sygn. IPPB3/423-1730/08-2/KK);
  
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, z dnia 18 listopada 2008r. (sygn. ILPB3/423- 507/08-2/MM).
  
  

Organy podatkowe w powyższych interpretacjach odnosiły się do możliwości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do autobusów, potwierdzając przy tym zgodnie, że definiując pojęcie „samochodu” należy odnieść się do KŚT i tym samym za „samochody” objęte dyspozycją tego przepisu uznać samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy objęte są jedynie samochody osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Tym samym, ograniczenie, o którym mowa w tym przepisie nie obejmuje napraw powypadkowych pojazdów użytkowanych przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w tym zakresie odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.