INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm. ) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14.09.2010r. (data wpływu 16.09.2010r.), uzupełnione pismem z dnia 27.10.2010r. (data wpływu 02.11.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku powstania obowiązku podatkowego w związku ze świadczeniem usług na własną rzecz - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.09.2010r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku powstania obowiązku podatkowego w związku ze świadczeniem usług na własną rzecz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej jest jednostką organizacyjną samorządu województwa mazowieckiego posiadającą osobowość prawną, pokrywającą z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów koszty działalności i zobowiązania.

Przedmiotem działalności zakładu zgodnie z § 4 i § 5 statutu jest udzielanie świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub pogorszenia stanu zdrowia powodujących zagrożenie życia, w szczególności:

1. przyjmowanie zgłoszeń i prowadzenie ich rejestracji,
2. zapewnienie stosownego do potrzeb transportu sanitarnego,
3. niezwłoczne przybycie na miejsce zdarzenia właściwych zespołów ratunkowych i udzielanie niezbędnej pomocy,
4. udzielanie informacji o chorych, którym w związku z wypadkiem, urazem, porodem, nagłym zachorowaniem lub nagłym pogorszeniem stanu zdrowia udzielono pomocy, z zachowaniem zasad określonych przepisami odrębnymi.
   
   

Poza działalnością podstawową wymienioną w § 4 i § 5 Statutu Wnioskodawcy może prowadzić działalność gospodarczą w celu wykorzystania wolnego potencjału osobowego lub materialnego, polegającą na świadczeniu usług na rzecz osób fizycznych i prawnych w szczególności: usług warsztatowych w zakresie napraw i przeglądów pojazdów.

Stacja kontroli dokonująca przeglądów pojazdów prowadzona przez Wnioskodawcę prowadzi działalność na podstawie zaświadczenia nr 001 potwierdzającego wpis przedsiębiorcy do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów jako: Podstawowa Stacja Kontroli Pojazdów do wykonywania badań technicznych pojazdów. Stacja dokonuje przeglądów technicznych własnych samochodów i w ramach wolnych mocy przerobowych dokonuje przeglądów na rzecz osób fizycznych.

W trakcie kontroli Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta przeprowadzonej w dniach 3-4 grudnia 2009r. stwierdzono cyt. „... że stacja nie pobiera opłat za przeprowadzone badania techniczne przy dokonywaniu badań technicznych własnych pojazdów. Jest to niezgodne z art. 83 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, który mówi, że badania wykonuje się za opłatą. Ustawa nie przewiduje żadnych ulg i zwolnień z opłaty za wykonywanie badania technicznego.”

W zaleceniach pokontrolnych natomiast zapisano cyt. „W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami dotyczącymi nie pobierania opłaty za wykonywanie badań technicznych własnych pojazdów, zaleca się bezwzględne przestrzeganie zapisów art. 83 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm)”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług objęte są usługi wykonywane na własną rzecz w związku z prowadzoną działalnością...

Zdaniem Podatnika, dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczenie usług ma u podstaw transakcję. Transakcja zakłada istnienie stosunku umownego, istnienie relacji między dwoma podmiotami, które zgodnym zamiarem obejmują określone świadczenie, zachowanie jednego podmiotu w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa na rzecz drugiego, adresata świadczenia, konsumenta. Brak konsumenta, beneficjenta usługi wyklucza świadczenie usługi. Nie można bowiem, co do zasady świadczyć usługi na własną rzecz. Pojęcie „świadczenia”, które składa się na istotę usługi należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie na rzecz innej osoby. Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą. Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest więc usługą, gdyż nie występuje wówczas odbiorca usługi. O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę, przekonuje brzmienie art. 8 ust 2 ustawy o VAT oraz regulacji art. 25 i 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28.11.2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L z 2006 r. nr 347, poz. 1). Zgodnie z dyrektywą pojęciem usług nie są objęte działania usługodawcy dokonywane tylko na własny rachunek, ponieważ podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Zasada ta znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, poprzez które dokonywana jest wykładnia obowiązującego w ramach Unii prawa. Porównaj m.in. wyrok z dnia 15.07.1982r. C-89/81, 1982 ECR 1286; wyrok z dnia 8.03.1988r. 1988 ECR 1443; orzeczenie w sprawie C-291/92 (orzeczenia wydane na podstawie wcześniej wydanej dyrektywy Rady 77/388 EWG z dnia 17.05.1997r. nadal zachowują aktualność). A zatem biorąc powyższe pod uwagę - zdaniem Wnioskodawcy - uznać należy, że wystawienie faktury dla samego siebie jest postępowaniem niewłaściwym i dlatego brak jest podstaw prawnych do pobierania opłat za wykonywanie badań technicznych własnych pojazdów (Por. Urząd Skarbowy w Tarnowskich Górach w interpretacji z dnia 24.07.2006 r. nr PP/443-17/40/06/DS./70361).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie „świadczenie” - składające się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą (konsumentem usługi). Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Dokonywanie świadczeń na rzecz swojej własnej działalności nie stanowi usługi, gdyż nie występuje wówczas konsument usługi (odbiorca świadczenia). Nie dotyczy to przypadków, gdy usługa bądź towar zostały przekazane na potrzeby osobiste, o których mowa w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług. Zatem, aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą jednocześnie zostać spełnione dwa warunki:

1. brak związku świadczonych usług z prowadzonym przedsiębiorstwem, oraz
2. istnienie prawa do obniżenia w całości lub w części kwoty podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych z daną usługą.
   
   

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne: za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż podstawowym przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest udzielanie świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub pogorszenia stanu zdrowia powodujących zagrożenie życia. Poza tym Wnioskodawca może prowadzić działalność gospodarczą w celu wykorzystania wolnego potencjału osobowego lub materialnego, polegającą na świadczeniu usług na rzecz osób fizycznych i prawnych w szczególności: usług warsztatowych w zakresie napraw i przeglądów pojazdów. Stacja dokonuje przeglądów technicznych własnych samochodów i w ramach wolnych mocy przerobowych dokonuje przeglądów na rzecz osób fizycznych.

Jak wcześniej wskazano, świadczenie na własną rzecz nie jest usługą. Świadczenie usług nie może mieć miejsca bez ustalenia konsumenta, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ wykonywanie badań technicznych przez Wnioskodawcę we własnej stacji diagnostycznej jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Tym samym w przedmiotowej sytuacji nie występuje czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, a w konsekwencji nie należy jej dokumentować fakturą VAT.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii odpłatności badań technicznych własnych pojazdów wykonywanych na własnych stacjach diagnostycznych, ponieważ nie są one uregulowane przepisami prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawca i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.