Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-89/13-2/WS
z 5 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

1. Wnioskodawca jest obywatelem Polski, zatrudnionym w spółce (…) (dalej: Spółka) od dnia 15 lutego 2007 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Miejscem wykonywania pracy było biuro Spółki.
2. Zgodnie z zawartym aneksem do umowy o pracę, w okresie od dnia 1 listopada 2012 r. do dnia 31 października 2013 r. Wnioskodawca został oddelegowany przez Spółkę do wykonywania pracy na terytorium Korei Południowej. Praca jest wykonywana w Korei Południowej na rzecz S. (dalej: Podmiot zagraniczny), podmiotu z siedzibą w tym kraju, powiązanego kapitałowo ze Spółką.
3. Wnioskodawca wraz z członkami najbliższej rodziny (małżonka oraz dwuletnia córka) wyjechał do Korei Południowej i od dnia 5 listopada 2012 r. mieszka na terytorium tego kraju. Wnioskodawca wraz z rodziną mieszka w lokalu wynajętym przez Podmiot zagraniczny. Za pracę w Korei Południowej Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę, jak również świadczenia rzeczowe i pieniężne uzyskiwane od Podmiotu zagranicznego.
4. Wnioskodawca w związku z pobytem w Korei Południowej dłuższym niż 183 dni będzie, zgodnie z wewnętrznymi przepisami podatkowymi, uznany za rezydenta podatkowego tego kraju i będzie zobowiązany do opodatkowania w tym kraju swoich dochodów za pracę w Korei Południowej wypłacanych zarówno przez Spółkę, jak i Podmiot zagraniczny za cały okres oddelegowania.
5. W trakcie oddelegowania Wnioskodawca wraz z rodziną zamierza przyjechać do Polski wyłącznie na dwutygodniowy urlop.
6. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania położonego na terytorium Polski, na zakup którego zaciągnął kredyt hipoteczny. Wnioskodawca nie podjął decyzji o wynajęciu mieszkania na czas pobytu w Korei Południowej.
7. Wnioskodawca posiada rachunek bankowy zarówno w Polsce, jak również w Korei Południowej. W Polsce Wnioskodawca nie posiada żadnych lokat bankowych.
8. Po zakończeniu okresu oddelegowania Wnioskodawca ma zamiar powrócić do Polski na stałe.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wyjazdem do Korei Południowej, tj. z dniem 5 listopada 2012 r. i pobytem w tym kraju w trakcie rocznego okresu oddelegowania Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wyjazdem do Korei Południowej, tj. z dniem 5 listopada 2012 r. i pobytem w tym kraju w trakcie rocznego okresu oddelegowania Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Uzasadnienie.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 3 ust. 2a cyt. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. la ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 4a tej ustawy, przepisy dotyczące ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Tym samym, uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przesądza o podleganiu tej osoby nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Ocena w tym zakresie powinna być dokonana również z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126) [dalej: polsko-koreańska konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania], określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie natomiast z 4 ust. 2 polsko-koreańskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a), b) lub c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze powołane wyżej regulacje prawne oraz okoliczności Jego pobytu na terytorium Korei Południowej należy przyjąć, z dniem 5 listopada 2012 r. Wnioskodawca przeniósł centrum swoich interesów osobistych i gospodarczych z Polski do Korei Południowej. Wskazują na to w szczególności następujące okoliczności:

• w trakcie oddelegowania aktywność zawodowa Wnioskodawcy prowadzona jest wyłącznie na terytorium Korei Południowej (w tym kraju Wnioskodawca wykonuje swoją pracę), a głównymi źródłami utrzymania Wnioskodawcy jest wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za pracę w Korei Południowej oraz świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego z siedzibą w Korei Południowej,
• podczas pobytu w Korei Południowej, w związku z oddelegowaniem, Wnioskodawcy towarzyszy w tym kraju żona wraz z dzieckiem,
• Wnioskodawca nie otrzymuje innych dochodów z Polski, ani nie dokonuje w Polsce inwestycji.
  
  

W konsekwencji, począwszy od wskazanej daty miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych będzie znajdowało się poza terytorium Polski i stan taki będzie trwał do momentu, gdy Wnioskodawca powróci do Polski na stałe.

Tym samym, z momentem wyjazdu do Korei Południowej, Wnioskodawca powinien zostać uznany za osobę podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.