INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi – jest prawidłowe, jednakże z innych względów aniżeli wskazane we wniosku.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 23 stycznia 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi.

We wniosku tym i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownik pozwał Wnioskodawcę do sądu o odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i dyskryminację. Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 40.017 zł. Kwota ta wynikała z faktu, iż pracownik w wyniku nie otrzymania podwyżki wynagrodzenia w 2009 r. w ciągu trzech lat stracił po 1.000 zł miesięcznie.

W przesłanym uzupełnieniu doprecyzowano, iż odszkodowanie zostało przyznane w oparciu o art. 18^3d w związku z art. 18^3c Kodeksu Pracy. Wskazano, że przedmiotowe odszkodowanie dotyczyło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć gdyby mu nie wyrządzono szkody, oraz wyjaśniono, iż na kwotę zasądzoną wyrokiem Sądu składała się:

1. kwota 38.700 z tytułu rekompensaty utraconego wynagrodzenia z powodu nie przyznania podwyżki, jaką otrzymali pozostali pracownicy w związku z wyrażeniem zgody na pracę przekraczającą 48 godz. tygodniowo (pracownik nie otrzymał podwyżki, ponieważ nie zgodził się na pracę ponad 48 godz. tygodniowo);
2. kwota 1.317 zł z tytułu odszkodowania za dyskryminację z powodu działalności związkowej.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku powinien potraktować odszkodowanie jak wynagrodzenie i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od zasądzonej kwoty...

Zdaniem Wnioskodawcy, zwolnieniem przedmiotowym objęte są różnego rodzaju świadczenia, mające charakter odszkodowawczy. Osoby fizyczne mogą być uprawnione do otrzymania odszkodowania z tytułu szeregu ustaw (np. ustawy Prawo Ochrony Środowiska, Kodeksu Cywilnego, Kodeksu Pracy, Kodeksu Postępowania Administracyjnego itp.). Biorąc pod uwagę, że odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie skutkujące przychodem, Wnioskodawca uważa, że ww. kwota wolna jest od podatku dochodowego od osób fizycznych. Przywołuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2003 r. sygn. akt. I SA/Łd 1210/02, zgodnie, z którym każde odszkodowanie otrzymane na podstawie przepisów rangi ustawowej korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, jednakże z innych względów aniżeli wskazane we wniosku.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, stanowi, iż źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy jednakże zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, pracownik pozwał Wnioskodawcę do sądu o odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i dyskryminację. Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 40.017 zł. Kwota ta wynikała z faktu, iż pracownik w wyniku nie otrzymania podwyżki wynagrodzenia w 2009 r. w ciągu trzech lat stracił po 1.000 zł miesięcznie.

W przesłanym uzupełnieniu doprecyzowano, iż odszkodowanie zostało przyznane w oparciu o art. 18^3d w związku z art. 18^3c Kodeksu Pracy. Wskazano, że przedmiotowe odszkodowanie dotyczyło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć gdyby mu nie wyrządzono szkody, oraz wyjaśniono, iż na kwotę zasądzoną wyrokiem Sądu składała się:

1. kwota 38.700 z tytułu rekompensaty utraconego wynagrodzenia z powodu nie przyznania podwyżki, jaką otrzymali pozostali pracownicy w związku z wyrażeniem zgody na pracę przekraczającą 48 godz. tygodniowo (pracownik nie otrzymał podwyżki, ponieważ nie zgodził się na pracę ponad 48 godz. tygodniowo);
2. kwota 1.317 zł z tytułu odszkodowania za dyskryminację z powodu działalności związkowej.

W myśl art. 18^3a § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1(art. 183a § 2 Kodeksu pracy).

Na podstawie art. 18^3b § 1 ww. ustawy, za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 183a § 1, którego skutkiem jest w szczególności:

1. odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy,
2. niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą,
3. pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe

-chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.

Zgodnie natomiast z art. 18^3c § 1 ustawy Kodeks pracy, pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości.

W myśl § 2 tego artykułu, wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej formie niż pieniężna.

Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (art. 18 ^3c § 3 ustawy Kodeks pracy).

Natomiast w oparciu o art. 18^3d Kodeksu pracy, osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

W świetle powyższego, odszkodowanie wypłacone pracownikowi z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i dyskryminację z powodu działalności związkowej, którego zasady ustalania wynikają z art. 18^3d Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie, na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Bez znaczenia natomiast w przedmiotowej sytuacji , pozostaje fakt, iż - jak wskazano we własnym stanowisku - odszkodowanie to ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.