2013.04.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-4/13/AW
z 3 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2012r. (data wpływu 4 stycznia 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy ustanowienie użytkowania górniczego podlega opodatkowaniu VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy ustanowienie użytkowania górniczego podlega opodatkowaniu VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, wykonuje zadania administracji publicznej, które są jego zadaniem własnym w świetle art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie województwa. Z tytułu wykonywania swojej działalności Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i działa w oparciu o art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Od dnia 1 stycznia 2012r. Wnioskodawca przejął kolejne zadania, przypisane wcześniej organom Państwa.

Art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 163 z dn. 5 sierpnia 2011r., poz. 981 z późn. zm.), wprowadza – w odniesieniu do wymienionych w ust. 1 oraz ust. 2 kopalin – pojęcie własności górniczej, która przysługuje Skarbowi Państwa. Z kolei art. 12 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze stanowi, iż Skarb Państwa może rozporządzać prawem własności górniczej wyłącznie poprzez ustanowienie użytkowania górniczego, co następuje w drodze zawarcia umowy na piśmie (pod rygorem nieważności) pomiędzy Skarbem Państwa reprezentowanym przez właściwe organy koncesyjne (minister środowiska, starosta, marszałek województwa), a podmiotem który ubiega się o ustanowienie użytkowania górniczego.

Przedsiębiorca, który udokumentował złoże kopaliny stanowiące przedmiot własności górniczej Skarbu Państwa uzyskuje poprzez zawarcie umowy użytkowania górniczego wyłączne prawo wydobywania tej kopaliny w granicach udokumentowanego przez siebie złoża. W umowie, zawieranej na okres nie dłuższy niż 50 lat, określa się wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego i sposób jego zapłaty. Ponadto umowa powinna określać złoże kopaliny i jego usytuowanie w przestrzeni oraz sposób i przyczyny rozwiązania umowy. Samo zawarcie umowy nie powołuje jednak jeszcze tego prawa , które powstaje dopiero w momencie uzyskania koncesji.

Od dnia 1 stycznia 2012r. organem właściwym do zawierania umowy o ustanowienie użytkowania górniczego w odniesieniu do wydobywania wód leczniczych, wód termalnych i solanek jest marszałek województwa działający jako organ koncesyjny. W umowie tej określa się opłatę z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego, która stanowi dochód budżetu państwa, a nie Województwa. Użytkownik górniczy może rozporządzać swym prawem, obciążając je stosunkiem obligacyjnym (np. dzierżawiąc na rzecz innego podmiotu). Użytkowanie górnicze wchodzi również w skład masy upadłości upadłego przedsiębiorcy.

Użytkownik górniczy może na przestrzeni objętej swoim prawem wznosić urządzenia, obiekty, które stanowią jego własność. Przed wygaśnięciem swojego prawa użytkownik górniczy powinien w odpowiedni sposób zabezpieczyć swoje urządzenia, bądź je usunąć.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ustanowienie użytkowania górniczego podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, do 31 grudnia 2011r. umowy na użytkowanie górnicze zawierał Minister Środowiska. Umowy ministerialne z lat ubiegłych zawierają zapis stwierdzający, że wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego nie jest obciążone podatkiem od towarów i usług.

Poprzednio obowiązujące przepisy prawa geologicznego odsyłały w zakresie nieuregulowanym – do przepisów o użytkowaniu (prawo rzeczowe ograniczone). Obecnie w sprawach nieuregulowanych w ustawie, do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

Zapis ten ma na celu ułatwienie skarbowi Państwa kontrolę nad obrotem użytkowania górniczego, dzierżawa jest bowiem prawem niezbywalnym, zaś poddzierżawa zależy od zgody wydzierżawiającego.

Poprzez odwołanie do umowy dzierżawy nastąpiła zasadnicza zmiana charakteru prawnego użytkowania górniczego. Ten kto rozpoznał złoże kopaliny i udokumentował je w stopniu umożliwiającym sporządzenie projektu zagospodarowania złoża oraz uzyskał decyzję zatwierdzającą dokumentację geologiczną tego złoża, będzie mógł żądać ustanowienia na jego rzecz użytkowania górniczego z pierwszeństwem przed innymi przedsiębiorcami. Od 1 stycznia 2012r. w odniesieniu do części kopalin jest to kompetencja marszałków województw, którzy są tylko egzekutorami przekazującymi opłatę do budżetu.

Pojawiła się wątpliwość, czy opłata za użytkowanie górnicze powinna być obłożona podatkiem VAT, biorąc pod uwagę, iż w zmienionych przepisach Prawa geologicznego i górniczego, w sprawach nieuregulowanych w tejże ustawie, znajdujemy odesłanie do przepisów kodeksu cywilnego o dzierżawie.

Zważywszy na to, że zarówno użytkowanie jak i dzierżawa zawsze były objęte podstawową stawką VAT, zmiana odesłania przepisów o użytkowaniu górniczym z jednej na drugą formę korzystania, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma wpływu na objęcie go od 1 stycznia 2012r. podatkiem VAT.

Wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego stanowi opłatę uiszczaną na rzecz Skarbu Państwa przez przedsiębiorcę, posiadającego koncesję na prawo wydobywania kopaliny. Urząd Marszałkowski jest pośrednikiem oraz organem egzekucyjnym w przypadku nieuiszczenia opłaty na konto Urzędu Wojewódzkiego.

Ustawa Prawo geologiczne i górnicze wprowadza również inne opłaty stanowiące dochód Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego i Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. I tak:

art. 166 precyzuje wysokość opłaty egzaminacyjnej za stwierdzenie kwalifikacji w zakresie geologii, która stanowi dochód budżetu państwa,
art. 134 wprowadza opłatę eksploatacyjną, którą uiszcza przedsiębiorca wydobywający kopalinę. Opłata ta jest liczona jako iloczyn określonej w ustawie stawki opłaty oraz ilości kopaliny wydobytej. Opłata eksploatacyjna stanowi w 60% dochód gminy, na terenie której prowadzona jest działalność górnicza, a w 40% NFOŚiGW.

Obie powyższe opłaty nie są objęte podatkiem od towarów i usług.

Kolejne obciążenie stanowią regulacje art. 128 Pgg zobowiązujące przedsiębiorcę do utworzenia funduszu likwidacji zakładu górniczego, na którym ma obowiązek gromadzić środki w wysokości 10% opłaty eksploatacyjnej.

Przedsiębiorcy płacą podatek VAT w wysokości 23% od wartości sprzedanej kopaliny, ponoszą również inne obciążenia, jak koszty pracy czy podatek od nieruchomości przeznaczonej na cele gospodarcze. Obłożenie podatkiem VAT opłaty za ustanowienie użytkowania górniczego, stanowiłoby dla nich kolejne obciążenie, mające wpływ na poziom cen rynkowych, w konsekwencji na koszty inwestycji, w tym inwestycji publicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 tej ustawy, ilekroć w jej dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez świadczenie usług – według art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 tej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Od wspomnianej zasady ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. I tak na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2013r. poz. 247) zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na mocy art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie województwa (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.), organy samorządu terytorialnego działają na podstawie i w granicach określonych przez ustawy. Do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

Przepis art. 14 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa stanowi, że ustawy mogą określać sprawy należące do zakresu działania województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez zarząd województwa.

Zatem Województwo wykonując zadania z zakresu administracji rządowej, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z realizacją tych zadań, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Organami samorządu województwa są sejmik województwa i zarząd województwa – art. 15 ustawy o samorządzie województwa. Zarząd województwa jest organem wykonawczym województwa, w skład którego wchodzi m.in. marszałek województwa – art. 31 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie województwa. Marszałek województwa organizuje pracę zarządu województwa i urzędu marszałkowskiego, kieruje bieżącymi sprawami oraz reprezentuje województwo na zewnątrz (art. 43 ust. 1 ww. ustawy). Zarząd województwa wykonuje zadania województwa przy pomocy urzędu marszałkowskiego i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych lub wojewódzkich osób prawnych – art. 45 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, wykonuje zadania administracji publicznej, które są jego zadaniem własnym w świetle art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie województwa. Z tytułu wykonywania swojej działalności Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i działa w oparciu o art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Od dnia 1 stycznia 2012r. Wnioskodawca przejął kolejne zadania, przypisane wcześniej organom Państwa. Wnioskodawca powołał przy tym art. 10 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, który wprowadza – w odniesieniu do wymienionych w ust. 1 oraz ust. 2 kopalin – pojęcie własności górniczej przysługującej Skarbowi Państwa. Z kolei art. 12 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze stanowi, iż Skarb Państwa może rozporządzać prawem własności górniczej wyłącznie poprzez ustanowienie użytkowania górniczego, co następuje w drodze zawarcia umowy na piśmie (pod rygorem nieważności) pomiędzy Skarbem Państwa reprezentowanym przez właściwe organy koncesyjne (minister środowiska, starosta, marszałek województwa), a podmiotem który ubiega się o ustanowienie użytkowania górniczego.

Kwestia własności górniczej, użytkowania górniczego oraz innych uprawnień górniczych uregulowana jest w Dziale II ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 163, poz. 981 ze zm.).

Jak stanowi art. 10 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, złoża węglowodorów, węgla kamiennego, metanu występującego jako kopalina towarzysząca, węgla brunatnego, rud metali z wyjątkiem darniowych rud żelaza, metali w stanie rodzimym, rud pierwiastków promieniotwórczych, siarki rodzimej, soli kamiennej, soli potasowej, soli potasowo-magnezowej, gipsu i anhydrytu, kamieni szlachetnych, bez względu na miejsce ich występowania, są objęte własnością górniczą.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ww. ustawy, własnością górniczą są objęte także złoża wód leczniczych, wód termalnych i solanek.

W świetle art. 10 ust. 5 ww. ustawy, prawo własności górniczej przysługuje Skarbowi Państwa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, w granicach określonych przez ustawy Skarb Państwa, z wyłączeniem innych osób, może korzystać z przedmiotu własności górniczej albo rozporządzać swoim prawem wyłącznie przez ustanowienie użytkowania górniczego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 ww. ustawy, uprawnienia Skarbu Państwa w zakresie wynikającym z własności górniczej w odniesieniu do działalności:

która wymaga koncesji, wykonują właściwe organy koncesyjne;
o której mowa w art. 2 ust. 1, wykonują zarządy województw.

W myśl art. 13 ust. 1, ustanowienie użytkowania górniczego następuje w drodze umowy zawartej na piśmie pod rygorem nieważności.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ww. ustawy, umowę, o której mowa w ust. 1, zawiera się na czas oznaczony, nie dłuższy niż 50 lat.

W umowie, o której mowa w ust. 1, określa się wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego i sposób jego zapłaty (art. 13 ust. 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze).

Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 4 ww. ustawy, wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego stanowi dochód budżetu państwa.

Ponadto z treści art. 17 wynika, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że ustanowienie użytkowania górniczego dokonywane jest na podstawie zawartej na piśmie umowy cywilnoprawnej i w sprawach nieuregulowanych w ustawie Prawo geologiczne i górnicze mają do niego odpowiednio zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dotyczące dzierżawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że ustanowienie użytkowania górniczego dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu, który ubiega się o ustanowienie tego użytkowania górniczego, w odniesieniu do wydobywania wód leczniczych, wód termalnych i solanek, należy do kategorii spraw cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Należy jednak zaznaczyć, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W związku z powyższym, ustanowienie przez Wnioskodawcę prawa użytkowania górniczego na rzecz podmiotu, który ubiega się o ustanowienie tego użytkowania górniczego, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze określa się wynagrodzenie i sposób jego zapłaty, stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane jest przez podmiot mający status podatnika.

W przedmiotowej sprawie, z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego dokonanego na podstawie umowy cywilnoprawnej, Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku VAT, gdyż wykonuje działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i nie będzie do niego miało zastosowania wyłączenie z grona podatników określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Ustanowienie użytkowania górniczego dokonane na podstawie umowy cywilnoprawnej, nie będzie mogło również korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r.

W związku z powyższym, ustanowienie prawa użytkowania górniczego, dokonane na podstawie umowy cywilnoprawnej, przez czynnego podatnika VAT, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze przysługuje wynagrodzenie, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia opodatkowania podatkiem VAT opłaty egzaminacyjnej pobieranej za stwierdzenie kwalifikacji w zakresie geologii, ani kwestia opodatkowania opłaty eksploatacyjnej, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie zadał pytania i nie przedstawił wyczerpująco stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była też kwestia opodatkowania ustanowienia użytkowania górniczego w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011r. gdyż złożony wniosek z dnia 10 grudnia 2012r., który wpłynął do tut. organu w dniu 4 stycznia 2013r. dotyczy zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin