Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-725/12-5/AW
z 31 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2012 r. (data wpływu 3 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 października 2012 r. (data wpływu 15 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży ruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży ruchomości. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 października 2012 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Gmina zamierza dokonać, na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, transakcji zbycia w drodze przetargu nieograniczonego:

1. nieruchomości zabudowanej oznaczonej numerem 14/30, na której posadowione są:
   1. budynek kotłowni wraz z następującymi budowlami:
      • sieciami elektroenergetycznymi,
      • liniami kablowymi,
      • kominem stalowym,
      • drogami, placami i chodnikami,
      • składem paliwa i żużlu,
      • zewnętrzną siecią wodociągową,
      • siecią kanalizacji sanitarnej,
      • siecią kanalizacji deszczowej,
      • ogrodzeniem terenu,
      • oświetleniem terenu,
      • przyłączem telefonicznym,
   2. garaż,
   3. budynek techniczno-biurowy,
   4. urządzenia technologiczne wraz z układem teletransmisji w pracy kotłowni, tj. w szczególności:
      • kotły wodne,
      • pompy,
      • transformator olejowy,
      • układ odpylania,
      • układ nawęglania,
      • układ odżużlania,
      • układ pomiarowy energii cieplnej,
      • rozdzielnia NN i rozdzielnia SN,
2. nieruchomości zabudowanej oznaczonej numerem 17/3, na której posadowione są:
   1. budynek przepompowni oraz jego
   2. wyposażenie, tj. w szczególności:
      • kotły gazowe,
      • sieci i przyłącza,
      • węzły cieplne
   należące do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych.
   
   

Obiekt kotłowni, położony na działce oznaczonej numerem 14/30 wraz z infrastrukturą towarzyszącą został wybudowany w roku 1993, natomiast obiekt przepompowni położony na działce oznaczonej numerem 17/13 wybudowano w roku 1963. W roku 2005 na tym obiekcie przeprowadzono remont stolarki okiennej i drzwiowej, elewacji, opierzeń, rynien i rur spustowych.

W roku 1996 Gmina na podstawie umowy dzierżawy udostępniła do odpłatnego użytkowania wskazane powyżej mienie ciepłownicze Spółce z o.o. (dalej: Spółka), celem eksploatacji i dostarczania ciepła odbiorcom na terenie Gminy. Umowa dzierżawy została zawarta na okres do dnia 31 grudnia 2012 r., niemniej jednak w roku 2011 Spółka wypowiedziała tę umowę. W związku z tym powyższe mienie zostało przeznaczone do sprzedaży.

W uzupełnieniu z dnia 11 października 2012 r. Zainteresowany wskazał, iż:

1. W odniesieniu do budynków i budowli opisanych we wniosku, Wnioskodawcy nie przysługiwało – na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
2. Gmina nie dokonywała ulepszeń poszczególnych budynków i budowli.
3. Jak Gmina wskazała we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Gmina wydzierżawiła przedmiotowe mienie ruchome Spółce z o.o., na potrzeby prowadzonej przez nią działalności w zakresie dostarczania ciepła odbiorcom na terenie Gminy. Gmina natomiast nie używała nigdy przedmiotowego majątku do świadczenia usług w zakresie dostarczania energii cieplnej, tj. nie używała ich nigdy zgodnie z ich przeznaczeniem.
4. Na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, w odniesieniu do części mienia ruchomego, Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a od części przysługiwało, przy czym Gmina nie dokonywała odliczeń jakichkolwiek kwot VAT naliczonego w tym zakresie.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym sprzedaż:

1. urządzeń technologicznych wraz z układem teletransmisji w pracy kotłowni, wchodzących w skład obiektu kotłowni, oraz
2. środków trwałych stanowiących wyposażenie przepompowni

będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu według podstawowej stawki VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym sprzedaż:

1. urządzeń technologicznych wraz z układem teletransmisji w pracy kotłowni, wchodzących w skład obiektu kotłowni oraz
2. środków trwałych stanowiących wyposażenie przepompowni

będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu według podstawowej stawki VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy.

Uwagi ogólne – Gmina jako podatnik VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, iż spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

Zatem, w przypadku, gdy Gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być ona traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Gmina zamierza dokonać transakcji sprzedaży należącego do niej mienia ciepłowniczego, na które składają się grunty zabudowane budynkami i wyszczególnionymi budowlami wchodzącymi w skład obiektu kotłowni i przepompowni oraz urządzeniami technologicznymi stanowiącymi wyposażenie odpowiednio obiektu kotłowni i obiektu przepompowni.

W związku z tym, zdaniem Gminy, przedstawioną transakcję na gruncie VAT Gmina powinna rozpatrywać jako dwie odrębne czynności, tj.:

1. dostawę budynków i budowli wraz z przynależnymi do nich gruntami, oraz
2. dostawę innych obiektów niestanowiących budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.
   
   

W zakresie planowanej dostawy pozostałych środków trwałych, innych niż budynki i budowle stanowiących wyposażenie obiektów kotłowni i przepompowni, Gmina stoi na stanowisku, iż czynność ich sprzedaży będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Zwolnienie od podatku VAT, określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, znajdujące zastosowanie w odniesieniu do dostawy, o której mowa w powyższym punkcie odnosi się bowiem wyłącznie do budynków, budowli lub ich części. W tym przypadku natomiast przedmiotem planowanej dostawy będą zdaniem Gminy inne środki trwałe, niezaliczane do tej grupy nieruchomości.

Zdaniem Gminy, w tym przypadku nie znajdzie również zastosowania zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym „zwalnia się od podatku (...) dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego”. Jak wynika bowiem z art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, „Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel”.

Z treści tej regulacji wynika zatem, iż zwolnienie od VAT byłoby możliwe w przypadku gdyby Gmina używała przez co najmniej pół roku przedmiotowe obiekty do świadczenia usług w zakresie dostarczania energii cieplnej. Obiekty te nie były jednak nigdy przez Gminę wykorzystywane w ten sposób. Wprawdzie były one przez Gminę dzierżawione na rzecz Spółki w tym właśnie celu, jednakże sama Gmina nigdy nie używała ich zgodnie z ich przeznaczeniem. Samo posiadanie tych środków trwałych przez wspomniany okres czasu, a nawet ich dzierżawa, nie jest zdaniem Gminy, równoznaczne z uznaniem ich za towary używane w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, jako, że nie zostanie spełniona przesłanka warunkująca możliwość zastosowania zwolnienia od VAT dla dostawy tych obiektów, należy uznać, iż w tym zakresie planowana transakcja będzie opodatkowana podstawową stawką VAT, tj. obecnie 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy, należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej. I tak, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Ponadto, w świetle § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   • czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
   • ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
   
   

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca planując sprzedaż ruchomości na podstawie umów cywilnoprawnych, nie będzie realizował ani zadań własnych, ani zleconych. Zatem, w tym przypadku Zainteresowany będzie dokonywał dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i będzie występował w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki obniżone, jak również zwolnienie od podatku VAT.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m. in. w art. 43 ustawy.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 43 ust. 2 ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy, powoduje, iż dostawa towarów nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie 43 ust. 2 ustawy, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Za „używanie”, jako przesłankę zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Zaznacza się, iż użytkownikiem dokonującym sprzedaży towaru używanego jest jedynie taki jego właściciel, który w momencie sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru, będącego jego własnością, pożytki cywilne i inne dochody. Stąd „używanymi” nie mogą być towary, które były przedmiotem dzierżawy i nie były przez zbywcę faktycznie używane przez okres wymagany przepisem art. 43 ust. 2 ustawy.

Z treści wniosku wynika, iż Gmina, będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zamierza dokonać transakcji zbycia w drodze przetargu nieograniczonego:

1. nieruchomości zabudowanej oznaczonej numerem 14/30, na której posadowione są:
   1. budynek kotłowni wraz z budowlami,
   2. budynek techniczno-biurowy,
   3. urządzenia technologiczne wraz z układem teletransmisji w pracy kotłowni,
2. nieruchomości zabudowanej oznaczonej numerem 17/3, na której posadowione są:
   1. budynek przepompowni oraz jego
   2. wyposażenie.
   
   

Obiekt kotłowni wraz z infrastrukturą towarzyszącą został wybudowany w roku 1993, natomiast obiekt przepompowni wybudowano w roku 1963. Gmina wskazała, iż mienie ruchome wydzierżawiła Spółce z o.o., na potrzeby prowadzonej działalności w zakresie dostarczania ciepła odbiorcom na terenie Gminy. Gmina natomiast nie używała nigdy przedmiotowego majątku do świadczenia usług w zakresie dostarczania energii cieplnej, tj. nie używała ich nigdy zgodnie z ich przeznaczeniem. Ponadto, w odniesieniu do części mienia ruchomego, Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a od części przysługiwało, przy czym Gmina nie dokonywała odliczeń jakichkolwiek kwot VAT naliczonego w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że wymienionego we wniosku majątku ruchomego w postaci urządzeń technologicznych wraz z układem teletransmisji w pracy kotłowni, wchodzących w skład kotłowni oraz urządzeń przepompowni, nie będzie można uznać za towar używany, bowiem Wnioskodawca faktycznie go nie używał. Fakt oddania ww. ruchomości w dzierżawę, czyli do bezpośredniego wykorzystywania przez inny podmiot, nie powoduje uznania ich za towary używane w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

W tej sytuacji czynność zbycia ww. majątku ruchomego nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tym samym transakcja dostawy przedmiotowych ruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży ruchomości. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości zabudowanych oznaczonych numerami 14/30 i 17/13, została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji z dnia 31 października 2012 r., nr ILPP1/443-725/12-4/AW.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.