Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W działalności polegającej na sprzedaży gazu płynnego niewątpliwie wydatki poniesione na jego zakup stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ww. przepisu. W przypadku powstania strat w towarach (bez względu na to czy są one czy też nie wyrobami akcyzowymi) konieczne jest udowodnienie, czy strata jest normalnym (powszechnie występującym) następstwem prowadzonej działalności w danej branży, czy też powstała z winy podatnika, tj. z tego rodzaju zaniedbań, których racjonalnie działający podmiot nie popełniłby.

W przedstawionej sprawie, aby można było uznać za koszty uzyskania przychodu prawdopodobnie znaczne ubytki (straty) gazu, niezbędne jest posiadanie dokumentów (np. opinii odpowiednich służb technicznych), z których wynikałoby, że ubytki te spowodowane zostało okolicznościami, na które podatnik nie miał wpływu.

Zauważyć bowiem należy, że przepisy dotyczące stacji paliw nakładają na właścicieli tych stacji szereg obowiązków (w tym przestrzegania terminów badań technicznych), od spełnienia których uzależnione jest prawidłowe funkcjonowanie stacji.

Dlatego też do oceny - czy znaczne ubytki w gazie spowodowane były na skutek zdarzeń niecodziennych, losowych, niemożliwych do przewidzenia, których wartość przy właściwym udokumentowaniu można byłoby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu – niezbędne jest posiadanie wiedzy specjalistycznej.

Jeżeli zatem z dokumentów będących w posiadaniu podatnika będzie wynikało, że stwierdzony niedobór gazu nastąpił bez winy podatnika, to w myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jego wartość będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.