Zgodnie z art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu tego przepisu obowiązującym w 2003 roku, odliczeniu od podatku podlegają m.in. wydatki poniesione na własne potrzeby mieszkaniowe podatnika, przeznaczone na remont i modernizację – zajmowanego na podstawie tytułu prawnego – budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego.

Za tytuł prawny uznaje się w szczególności umowę użyczenia. Natomiast wątpliwości może budzić sam przedmiot użyczenia, tj. czy przedmiotem użyczenia uprawniającym do skorzystania z ulgi podatkowej może być także część budynku mieszkalnego lub część lokalu mieszkalnego. Odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, o ile przedmiot użyczenia jest w stanie samodzielnie zaspokajać potrzeby mieszkaniowe.

Pośród licznych w polskim prawie definicji lokalu mieszkalnego – zwraca się uwagę na definicję zawartą w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 roku Nr 80, poz. 903 ze zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy – samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Nie oznacza to automatycznie, że zajmowana przez podatnika część lokalu mieszkalnego, obejmująca „pokój i pomieszczenia własne, tj. kuchnię, łazienkę itp.”, stanowi samodzielny lokal mieszkalny. Powyższa definicja jest jednak pomocniczą wskazówkę pozwalającą uznać, że sam pokój z dostępem do łazienki i kuchni, zaspokajając potrzeby mieszkaniowe biorącego je w użyczenie, może stanowić samodzielny przedmiot tytułu prawnego uprawniającego do skorzystania z ulgi remontowo-modernizacyjnej. Wydatki poniesione na remont i modernizację takiej części lokalu mieszkalnego, będącej przedmiotem użyczenia, stanowią podstawę do skorzystania z odliczeń od podatku.