W odpowiedzi na zapytanie w sprawie ulgi rehabilitacyjnej Naczelnik Urzędu Skarbowego w Chełmie na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) wyjaśnia: Zasady korzystania z ulg podatkowych z tytułu ponoszonych wydatków na cele rehabilitacyjne regulują przepisy art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a, b, c, d, e, f, g, ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 z późn.zm.). Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy, od podstawy obliczenia podatku odliczane są wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 w/w ustawy, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym (2004) kwoty 2.280 zł. Generalną zasadą dającą uprawnienie do korzystania ze wszystkich ulg podatkowych jest ponoszenie określonych w ustawie wydatków. Osoby niepełnosprawne będące współwłaścicielami jednego samochodu osobowego, będą mogły korzystać z ulgi z tytułu używania samochodu, pod warunkiem, że samochód ten każda z tych osób wykorzystywać będzie dla swoich potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Przepisy ustawy nie uzależniają prawa do tej ulgi od faktu posiadania przez osobę niepełnosprawną uprawnień kierowcy.