Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Powyższe przepisy wyraźnie rozgraniczają dla celów podatkowych „inwestycje w obcych środkach trwałych”, rozumiane jako nakłady poniesione przez użytkownika w istniejących środkach, od budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dają możliwość ustalania indywidualnych stawek amortyzacji. W myśl art. 16 j ust. 4 w/w ustawy podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

1) inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat,

2) inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

Jak z powyższego wynika w/w przepisy ustawy regulują możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacji w stosunku do inwestycji w obcych środkach trwałych, do których nie zalicza się jednakże budynków lub budowli wybudowanych na cudzym gruncie.

Reasumując, Podatnik dokonujący amortyzacji przedmiotowego budynku nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tj. 10%.