Stan faktyczny:

Powiatowy lekarz weterynarii, nałożył na podatnika prowadzącego działalność gospodarczą na zasadach ogólnych obowiązek przebudowy zakładu produkcyjnego w celu dostosowania go do norm unijnych. Z uwagi na krótki okres dostosowawczy podatnik dokonał samowolnej przebudowy zakładu bez pozwolenia właściwego organu administracyjnego. W związku z powyższym powiatowy inspektor nadzoru budowlanego, postanowieniem, nakazał zapłacić podatnikowi opłatę legalizacyjną.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Pojęcie kosztu uzyskania przychodów określone zostało w treści art. 22 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła dochodu są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z unormowania tego wynika, że kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła dochodu są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu. Jednak dodatkowym warunkiem jest nie wymienienie tego kosztu w art. 23 tej ustawy. Więc, aby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu i nie może podlegać wyłączeniom z takich kosztów, przewidzianym w przepisach ustaw o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 50 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika wynika, iż momencie przebudowy zakładu zgodnie z zaleceniami powiatowego lekarza weterynarii nie miał on pozwolenia na budowę.

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) stanowi, iż roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31.

Stosownie do art. 48 ust. 1 tej ustawy właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Z treści art. 48 ust. 2 – 5 oraz art. 49 ust. 1 tej ustawy wynika z kolei, że odstąpienie od rozbiórki oraz prowadzenie dalszych robót budowlanych – na postawie wydanego pozwolenia na budowę jest możliwe pod warunkiem uiszczenia opłaty legalizacyjnej.

Jej wysokość ustala się zgodnie z treścią art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. stosując przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega pięćdziesięciokrotnemu podwyższeniu.

Z powyższego wynika, iż opłata legalizacyjna jest formą opłaty sankcyjnej (kary) za samowolę budowlaną, a te jak wynika z treści art. 23 ust 1 pkt 50 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. zostały wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Brak jest także podstaw do uwzględnienia tej opłaty przy ustalaniu kosztu wytworzenia środka trwałego ponieważ zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ponieważ opłata legalizacyjna nie jest kosztem uzyskania przychodu dlatego zgodnie z przywołanym art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. wartość zapłaconej opłaty legalizacyjnej nie może zostać uwzględniona przy ustalaniu kosztu wytworzenia środka trwałego.