W dniu 24.01.2005r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z opisanego w przedmiotowym piśmie stanu faktycznego wynika, że Likwidator Spółki zaczął pełnić swoje obowiązki w dniu 01.01.2005r. i stwierdził niedobór magazynowy na kwotę 291.996 zł. Zostało wszczęte wewnętrzne postępowanie wyjaśniające, które na dzień złożenia niniejszego wniosku nie zostało zakończone. W związku z tym nie są znane osoby odpowiedzialne za powstanie niedoboru. Nie jest też możliwe jednoznaczne określenie i przyporządkowanie faktur zakupu wsadu do wytworzenia półproduktu, którego brak stwierdzono. Nie można również wskazać deklaracji VAT-7, w której dokonano odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur. W związku powyższym Spółka zwraca się z zapytaniem: czy możliwe jest jednorazowe skorygowanie podatku naliczonego VAT w związku ze stwierdzonym niedoborem magazynowym w kwocie 291.996 zł, przy kwocie podatku VAT do przeniesienia w wysokości 1.464.415 zł.

Zdaniem podatnika rozwiązanie przez niego przyjęte, tj. skorygowanie deklaracji VAT-7 za grudzień 2004r. jest prawidłowym sposobem rozliczenia tego niedoboru.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,

• eksport towarów,

• import towarów,

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle powołanego przepisu niedobory towarów (środków obrotowych) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego, to zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo to może zostać spełnione w określonych okresach czasu, wskazanych w art. 86 ust. 10-13 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie realizacja tego prawa została ograniczona warunkami określonymi w przepisach art. 88 i 90 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług oraz obowiązkami dokonywania korekt podatku naliczonego wynikającymi z art. 91 tej ustawy. Przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Zatem w przedmiotowej sprawie dla rozstrzygnięcia kwestii ewentualnej korekty podatku naliczonego w związku z ujawnionym niedoborem towarów, istotne jest określenie związku, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, pomiędzy zakupem towarów i prawem do odliczenia podatku oraz ustalenie, czy wystąpiły okoliczności określone w art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. W ocenie tut. organu podatkowego w momencie realizacji prawa do odliczenia nie musi być spełniona określona w podanym wyżej przepisie art. 86 ust. 1 przesłanka wykorzystania towaru do wykonania czynności opodatkowanej. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu tego towaru – przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. W tej sytuacji odmowa odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów, które następnie zostały objęte niedoborem , mogłyby się jedynie wiązać z regulacjami prawnymi zawartymi w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle powołanego przepisu ważne jest, aby w momencie nabycia towarów przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uniemożliwiały zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Biorąc powyższe pod uwagę, jeżeli podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od zakupów mających związek z czynnościami opodatkowanymi i stwierdzony niedobór towarów jest uznawany za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – to ujawniony niedobór w towarze (materiale) nie powoduje konieczności dokonywania korekt odliczonego podatku VAT.