Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z przytoczonego przepisu wynika, że zwolnione są z opodatkowania tylko takie świadczenia rzeczowe na rzecz pracowników, które wynikają z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z tymi przepisami.

W przedmiotowej sprawie art. 237⁶ – 237¹⁰ ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (j.t. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) reguluje prawa i obowiązki pracodawcy oraz prawa pracownika w zakresie środków ochrony indywidualnej oraz odzieży roboczej.

Zasady wypłacania ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży reguluje art. 237⁹ §3 Kodeksu pracy, z którego wynika, że pracodawca jeśli nie może zapewnić prania odzieży roboczej, to czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Dopuszczalne jest również używanie przez pracownika własnej odzieży i obuwia roboczego przy zachowaniu zasad określonych w art. 237⁷ Kodeksu pracy, w takim przypadku pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

Biorąc powyższe pod uwagę tutejszy organ podatkowy wskazuje, że wypłacane na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży oraz za używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego są wolne od podatku dochodowego.