Podatnik posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 17.01.2005 r. przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Zgodnie z orzeczeniem zaliczono podatnika do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Z orzeczenia wynika, iż stopień niepełnosprawności ma charakter trwały i niepełnosprawność datuje się od 2001 roku. Jednocześnie podatnik wskazał, iż od 04.06.2003 r. posiada orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy.
Podatnik uważa, że w świetle powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie obowiązujących przepisów prawnych spełnia warunki do dokonania odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne, poniesionych w 2004 roku – w zakresie objętym orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności – za używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej. Podatnik podkreślił, iż poniesione wydatki nie zostały mu zwrócone w jakiejkolwiek formie, a także że nie zaliczył ich do kosztów uzyskania przychodów ani nie odliczył ich od przychodu na podstawie zryczałtowanego podatku dochodowego.

Po rozpatrzeniu powyższego stanu faktycznego stwierdzono, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach (art. 26 ust. 7d pkt 1 ww. ustawy).
Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7f pkt 2 ww. ustawy przez osoby zaliczone do za II grupy inwalidztwa należy rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7b ww. ustawy wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 13a ww. ustawy wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Wobec tak brzmiących przepisów należy uznać, iż w świetle przedstawionego stanu faktycznego, podatnik spełnia warunki formalne do dokonania w zeznaniu rocznym za 2004 rok odliczeń wydatków poniesionych w 2004 r. na używanie własnego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wobec powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kościanie uznał wyrażone we wniosku stanowisko za prawidłowe.

Powyższa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku podatnika oraz stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.