POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, póz. 926 z późn.zm.) po rozpatrzeniu wniosku XXX Sp. z o.o. w likwidacji żądającego udzielenia pisemnej interpretacji zastosowania prawa podatkowego w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wartości niedoborów towarów z powodu włamania do magazynu oraz odpisów aktualizujących wartość skradzionych towarów, Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy podane we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem Spółka wystąpiła do III MUS w Radomiu o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wartości niedoborów towarów z powodu włamania do magazynu oraz odpisów aktualizujących wartość skradzionych towarów.

Stan faktyczny podany we wniosku jest następujący :

1. W dniu 19.04.2004r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników XXX Sp. z o.o. podjęło uchwałę o postawieniu Spółki w stan likwidacji. Spółka na dzień xx.04.2004r. zamknęła księgi rachunkowe, a z dniem następującym po dniu xx.04.2004r. Otworzyła nowe księgi dla Spółki w likwidacji. Zgodnie z art. 29 ustawy o rachunkowości, aktywa jednostki zostały na dzień xx.04.2004r. wycenione po cenach sprzedaży netto możliwych do uzyskania pomniejszonych o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne oraz odpisy z tyt. trwałej utraty wartości. Wyceny aktywów dokonał rzeczoznawca majątkowy. W związku z powyższym, na dzień xx.04.2004r. dokonane zostały odpisy aktualizujące wartość poszczególnych środków trwałych oraz odpisy aktualizujące wartość zapasów (materiałów, towarów, wyrobów gotowych, półproduktów). Na dzień xx.04.2004r. odpisy te, dotyczące zarówno środków trwałych, jak i zapasów nie były uznane z koszt podatkowy.
2. Od dnia następnego po dniu xx.04.2004r. w ewidencji spółki w likwidacji odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z ustawą o rachunkowości, nie są zaliczane do kosztów podatkowych, gdyż Spółka nie prowadzi działalności produkcyjnej.
3. W okresie likwidacji Spółka rozpoczęła stopniową wyprzedaż posiadanych zapasów oraz niektórych środków trwałych. Ponadto z powodu włamania do magazynu, w wyniku przeprowadzonej inwentaryzacji, ustalona została wartość niedoborów towarów. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, uzasadniając odmowę niedopełnieniem warunków ubezpieczenia tj.: zamknięcie magazynu na jedną kłódkę zamiast na dwie.

Zdaniem Spółki wartość niedoborów towarów z powodu włamania do magazynu nie będzie kosztem podatkowym. Podobnie jak odpisy aktualizujące wartość skradzionych towarów, ustalone na dzień xx.04.04r. również nie będą kosztem podatkowym.

Ustosunkowując się do powyższego zagadnienia Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu uprzejmie informuje, że przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. z 2000r. Dz. U. Nr 54, poz.654 z późn.zm.) stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Od 1 stycznia 1999r., zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Straty w środkach obrotowych nie są w żadnej części pokrywane odpisami amortyzacyjnymi, bowiem od środków obrotowych nie dokonuje się tych odpisów, zatem poniesione (rzeczywiste) straty w środkach obrotowych (wg ceny nabycia) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej mogą być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Z przepisu tego - a contario - wynika, iż straty (niedobory) w środkach obrotowych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Uznając zatem, że strata w środkach obrotowych jest konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej można stwierdzić, iż będzie ona kosztem uzyskania przychodu o ile jest normalnym następstwem racjonalnie prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu, to jest to wtedy gdy podatnik nie mógł przewidzieć powstania szkody, ani też jej zapobiec. Każdorazowo będzie wymagało to przeprowadzenia szczegółowej analizy sytuacji, jaka poprzedziła powstanie straty, a zwłaszcza oceny, czy podatnik zachował należytą (to jest ogólnie przyjętą w stosunkach danego rodzaju) staranność przeciwdziałając ewentualnemu wystąpieniu uszczerbku w swoim majątku. Zaliczenie więc straty (niedoboru) do kosztów uzyskania przychodów będzie wymagało uzasadnienia i dowiedzenia, iż jej powstanie było niezawinione.

W niniejszej sprawie wg stanu faktycznego przedstawionego w złożonym zapytaniu ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, uzasadniając odmowę niedopełnieniem warunków ubezpieczenia tj. zamknięcie magazynu na jedną kłódkę zamiast na dwie.

W świetle powyższego - niedobory nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, istnieje bowiem podstawa uznania ich za zawinione przez podatnika.

Ponadto stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, iż ma on zastosowanie wyłącznie do odpisów aktualizacyjnych wartość należności. Stąd, też odpisy aktualizujące wartość skradzionych towarów, ustalone na xx.04.2004r. - dla celów podatkowych - nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, sporządzona zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości wycena bilansowa składników majątku obrotowego, jest jedynie bilansowym wyliczeniem i nie stanowi kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Stanowisko Spółki wobec tego w tym zakresie jest prawidłowe.

Reasumując postanowiono jak w sentencji.

Udzielana interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia .

Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem organu wydającego postanowienie, w terminie 7 dni licząc od daty doręczenia niniejszego postanowienia.