Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10.03.2005 r. uzupełnionego w dniu 18.04.2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat poniesionych w środkach obrotowych w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione w złożonym wniosku

Spółka pismem z dnia 10.03.2005 r. zwróciła się z zapytaniem w sprawie zaliczenia strat w środkach obrotowych poniesionych w wyniku kradzieży do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Jednostka informuje, że w 2004 r. poniosła straty w środkach obrotowych spowodowane kradzieżą materiałów potrzebnych do prowadzenia działalności produkcyjnej oraz wyrobów gotowych. Straty mogą zostać pokryte otrzymanym odszkodowaniem ze względu na zawarte ubezpieczenie. Następnie w dniu 18.04.2005 r. w uzupełnieniu stanu faktycznego w piśmie z dnia 14.04.2005 r. Spółka poinformowała, że niedobory we wszystkich podstawowych asortymentach włókna poliestrowego - głównego surowca zostały zauważone w m-cu listopadzie 2004 r., przy czym nie stwierdzono żadnych śladów włamania. W trybie pilnym zarządzono inwentaryzację surowców i wyrobów gotowych. Spisy z natury przeprowadzone przez pracowników nie związanych z gospodarką magazynową potwierdziły bardzo duże różnice inwentaryzacyjne, zarówno w magazynie surowców jak również w magazynie wyrobów gotowych. Z uwagi na wysokość kwoty ujawnionych braków Zarząd Spółki zgłosił sprawę prokuraturze i ubezpieczycielowi. Po 5 miesiącach trwania postępowania wyjaśniającego, jedynie pewne fakty to czynne uczestnictwo kilku pracowników w regularnych kradzieżach majątku obrotowego Spółki, potwierdzone już dzisiaj przypadkami przyznawania się do winy, jak również zeznaniami świadków.Reasumując, jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wysokość strat w środkach obrotowych udokumentowana została arkuszami spisu z natury oraz wydrukami różnic inwentaryzacyjnych, natomiast okoliczności kradzieży nadal na zlecenie prokuratora badane są przez policję. Zdaniem Spółki straty poniesione w środkach obrotowych w wyniku kradzieży mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Najwłaściwszym momentem dokonania takiego zaliczenia będzie w tej konkretnej sytuacji moment, w jakim Spółka powzięła informację o poniesionych stratach.
Wg stanowiska Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego zaliczenie strat poniesionych przez Spółkę w środkach obrotowych (materiały, wyroby gotowe) do kosztów uzyskania przychodów - w opisanym stanie faktycznym w trakcie trwania postępowania wyjaśniającego ich powstanie - jest sprzeczne z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.Za koszty uzyskania przychodów na podstawie w/w przepisu można uznać jedynie te wydatki związane z prowadzone działalnością, które łącznie spełniają następujące warunki:

• pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętym przychodem
• nie zostały wymienione w treści art. 16 ust. 1 ustawy
• ich poniesienie zostało prawidłowo udokumentowane.

Aby dane wydatki można było uznać za koszty uzyskania przychodów to między ich poniesieniem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy mający wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Możliwość zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinna być w każdym przypadku oceniana indywidualnie, z uwzględnieniem następujących przesłanek:

• całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty
• udokumentowania strat np. protokółem opisującym zdarzenie (data, przyczyna, dokładne obliczenie wielkości straty, uzupełnionym o protokół policji w przypadku kradzieży, zgłoszenie szkody do instytucji ubezpieczeniowej.

Z tych przesłanek rodzi się ocena czy stwierdzone straty powstały w wyniku niezawinionych czy zawinionych działań (zaniechań) podatnika. Co do zasady kosztami uzyskania przychodów mogą być straty będące wynikiem zdarzenia losowego (powodzi, pożaru, huraganu, kradzieży) w sytuacji, gdy podatnik dołożył należytej staranności w celu jej uniknięcia oraz prawidłowo udokumentował fakt jej zaistnienia. Kwestionowane są natomiast straty będące wynikiem nieracjonalnego działania (np. zatrudniania do gospodarki magazynowej przypadkowych osób), braku staranności w zapobieganiu im (np. złej organizacji przyjmowania i wydawania surowców, wyrobów gotowych czy też braku nadzoru nad magazynami), lub niewłaściwie udokumentowane. Stwierdzone w wyniku spisów z natury niedobory w magazynach surowca i wyrobów gotowych nie podlegają jednoczesnemu zaliczeniu ich w koszty jednostki. Rozliczenie różnic inwentaryzacyjnych następuje bowiem w wyniku postępowania wyjaśniającego, które ma na celu ich zakwalifikowanie co do sposobu ujęcia w księgach rachunkowych zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Jak wynika z opisu stanu faktycznego postępowanie wyjaśniające jeszcze trwa. Stwierdzenie Spółki, że była to kradzież jest przedwczesne, albowiem jak wskazano w piśmie brak jest śladów włamania. Do momentu wyjaśnienia przyczyn powstania braków w ewidencji księgowej różnice inwentaryzacyjne są ewidencjonowane na kontach rozrachunkowych, które nie wpływają na konta wynikowe tj. koszty, co z kolei uniemożliwia zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu w/w ustawy.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej).