POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) w odpowiedzi na wniosek znak (...) z dnia 26.04.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 29.04.2005 r.) w sprawie udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach w podatku dochodowym od osób prawnych, uzupełniony pod względem przedstawionego stanu faktycznego pismem znak (...) z dnia 22.06.2005 r. (data wpływu 29.06.2005 r.) stwierdza,że przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zapytanie skierowane we wniosku z dnia 26.04.2005 r. dotyczy ustalenia, czy podatek VAT w części, w której nie został zapłacony przez kontrahenta może stanowić u Podatnika koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Według opisu stanu faktycznego Wnioskodawca zawarł przed 01.05.2004 r. umowy o wykonywanie robót drogowych, w których zastrzeżono 7% VAT. W międzyczasie, ze względu na zmianę ustawy o podatku od towarów i usług, podatek VAT na takie czynności uległ zwiększeniu z 7% na 22%. Spółka zwróciła się więc do kontrahentów o zgodę na wprowadzenie w umowach zmian celem dostosowania stawki podatku do regulacji ustawowej. Kilku inwestorów nie zgodziło się na proponowane modyfikacje i następnie odmówiło wypłacenia zwiększonego 22% VAT. W celu dochodzenia różnicy podatku (22% - 7% = 15%) Podatnik wystąpił na drogę postępowania sądowego, które na dzień wystąpienia do tut. Organu z wnioskiem o dokonanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, t. j. w dacie 26.04.2005 r., było jeszcze w toku. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego w umowie z Zarządem Dróg Powiatowych w T. ustalona została cena brutto z klauzulą, że kwota ta zawiera podatek VAT. Sporządzona na rzecz kontrahenta faktura zawierała 22% VAT, faktura ta została przyjęta przez inwestora z tym, że odmówiono zapłaty różnicy VAT w wysokości 15%. W umowie z Zarządem Dróg Powiatowych w D. określono cenę netto oraz 7% VAT. Sporządzona na rzecz ww. kontrahenta faktura zawierająca 22% VAT została odrzucona. Podatnik chcąc zapewnić sobie zapłatę części należności zmuszony był sporządzić fakturę z 7% stawką VAT. Równocześnie Wnioskodawca sporządził fakturę korygującą ze stawką 22% VAT i przesłał ją inwestorowi drogą pocztową.
Na tle takich okoliczności faktycznych Spółka formułuje stanowisko, że różnica niezwróconego podatku VAT, t. j. 22% - 7% = 15%, może dla stanowić dla niej koszt podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych w oparciu o zapis art. 16 ust. 2a pkt 1d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U. Nr. 54, poz. 654 ze zm.).
Naczelnik tut. Urzędu odmawia potwierdzenia stanowiska Podatnika i stwierdza, co następuje:
Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek należny w przypadku:
- importu usług lub wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
- przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, (...).
Podatek VAT należny może być kosztem w podatku dochodowym od osób prawnych wyłącznie w sytuacjach opisanych w przytoczonym art. 16 ust. 1 pkt 46. Stan faktyczny opisany w zapytaniu Spółki nie wyczerpuje przesłanek dla dokonania takiego zaliczenia, dlatego, że transakcje, o których napisał Podatnik nie są ani importem usług, ani wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, ani w końcu przekazaniem lub zużyciem towarów lub świadczeniem usług na potrzeby reprezentacji i reklamy.
Nie ma podstaw prawnych także dla tego, by przedmiotowa różnica niezwróconego podatku VAT była rozpoznana w kosztach uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 2a pkt 1d w związku z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na co powołuje się Spółka.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1. W art. 16 ust. 2a pkt 1d zostało przewidziane, że nieściągalność wierzytelności w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 26a, uznaje się za uprawdopodobnioną jeżeli wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
Z zastrzeżenia art. 16 ust. 1 pkt 26a wynika jednoznacznie, że są dwie konieczne i nierozłączne przesłanki dla zaliczenia odpisów aktualizujących wartość należności do kosztów podatkowych, a mianowicie:
- należność, której wartość aktualizujemy poprzez dokonywanie odpisów musiała być uprzednio, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy, zaliczona do przychodów należnych z działalności gospodarczej;
- nieściągalność aktualizowanej należności musiała zostać uprawdopodobniona w sposób przewidziany w art. 16 ust. 2a pkt 1.
Zastosowanie powołanych przepisów nie jest możliwe w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku. W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się nie tylko przychody faktycznie otrzymane, ale także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie wlicza się natomiast podatku od towarów i usług. Należność, która jest przedmiotem sporu między Spółką a jej kontrahentami to podatek VAT, którego inwestorzy nie zapłacili Spółce. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w obu przypadkach spór dotyczy kwoty należnego podatku od towarów i usług, który miałby zwiększyć cenę brutto przedmiotu umowy (kwotę należną Wnioskodawcy) przy niezmienionej podstawie opodatkowania, stąd, oceniając przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, w ocenie tut. Organu nie można uznać, że nieuiszczona kwota stanowi dla Wnioskodawcy przychód należny.
Należy ponadto zauważyć, że z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego nie wynika by została spełniona którakolwiek z przesłanek uprawdopodobnienia nieściągalności należności, o których mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1, w tym nie została spełniona również powołana przez Wnioskodawcę przesłanka, o której mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. d, zgodnie z którą nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną wówczas, gdy wierzytelność kwestionowana jest przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Mając na uwadze powyższe postanowiono jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swą moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Na niniejsze postanowienie przysługuje prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie ul. Wadowicka 10 za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego, w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia, stosownie do art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu oraz określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia, stosownie do art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa. Zażalenie podlega opłacie skarbowej uiszczanej w postaci znaków opłaty skarbowej, która wynosi 5 zł od podania (50 gr za każdy załącznik).