Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 86 ust. 1, art. 88 ust. 1 pkt 2, ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w związku z art. 22 ust. 1, art. 23 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, po 176 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu po rozpatrzeniu wniosku Podatnika z dnia 19.12.2005 r. (wpływ do tut. urzędu dn. 20.12.2005 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej odliczenia podatku VAT postanawia uznać przedstawione stanowisko w złożonym wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego za nieprawidłowe w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku.

W dniu 20.12.2005 r. do tutejszego urzędu wpłynął wniosek K.S. w sprawie udzielenia informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z zakresu podatku od towarów i usług, w odniesieniu do indywidualnej sprawy Podatnika. Z opisanego w zapytaniu stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się transportem drogowym towarów pojazdami uniwersalnymi.

W trakcie wykonywania usług na rzecz "H." S.A. jadąc samochodem ciężarowym marki KRAZ, który stanowi środek trwały w firmie podatnika, wyrządził on szkodę na rzecz ww. firmy zaczepiając o estakadę kablową. Podatnik został obciążony kosztami naprawy uszkodzonej estakady kablowej.

Pytanie podatnika brzmi: "Czy można odliczyć VAT zawarty w fakturze wystawionej za naprawę?" Zdaniem podatnika wydatek poniesiony na naprawę stanowi koszt uzyskania przychodu i podatek VAT zawarty w fakturze podlega odliczeniu.

Po przeanalizowaniu treści zapytania oraz przedstawionego stanu faktycznego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu, stwierdza, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W ustawie o podatku od towarów i usług w art. 88 ust. 1 pkt 2 określono również przypadki, w których obniżenie podatku VAT należnego nie przysługuje.

W oparciu o treść powołanego powyżej przepisu obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Uprawnienie do odliczania podatku naliczonego przysługuje zatem w przypadku, gdy podatek naliczony związany jest z transakcjami opodatkowanymi tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Istotną zasadą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego jest istnienie związku tegoż podatku z czynnościami opodatkowanymi. Wskazana zasada wyłącza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami lub usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegąjących temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach - art. 86 ust. 10-13 ustawy o VAT - pod warunkiem spełnienia zarówno przesłanek pozytywnych tzn. że wydatki mają związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia tzw. przesłanek negatywnych z art. 88 ustawy m.in. niemożności zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatkach dochodowych.

Przepisy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych nie zawierają ścisłego zamkniętego katalogu wydatków, które są traktowane jako koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, w wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być łącznie spełnione dwa następujące warunki:

1. celem powinno być osiągnięcie przychodów,

2. wydatek nie znajduje się na liście zawartej w art. 23 ust. 1 ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Oceniając związek pomiędzy poniesionym przez podatnika wydatkiem a prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą winno wynikać, iż dany wydatek obiektywnie przyczynił się do osiągnięcia przez niego przychodu z określonego źródła przychodu. Koszty działalności powinny być poniesione w celu uzyskania przychodu nie zaś w związku z prowadzoną działalnością. Wymaganą w tym przypadku pozytywną przesłanką aby uznać dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu jest ściśle zamierzony cel, tzn. osiągnięcie przychodu.

Z przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego wynika, że poniesiony przez podatnika wydatek na naprawę uszkodzonej estakady kablowej jest następstwem zawinionego działania podatnika, który nie zachowując należytej ostrożności wyrządził szkodę u kontrahenta. W działaniu podatnika nie może być mowy o osiągnięciu przychodu. W kwestii nie uznania ww wydatku za koszt uzyskania przychodu tut. organ podatkowy wypowiedział się w postanowieniu z dnia 8.02.2006 r., znak: US.VI-1/415-1/06.

W związku z nie uznaniem ww. wydatku za koszt uzyskania przychodów, nie przysługuje również Podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w fakturze wystawionej za naprawę wyrządzonej szkody.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu po przeanalizowaniu przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego uznaje przedstawione w zapytaniu stanowisko za nieprawidłowe.