Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity Dz.U. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) w przypadku nabycia w drodze darowizny przez osoby zaliczane do pierwszej grupy podatkowej budynku mieszkalnego lub jego części, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz wynikających z przydziału spółdzielni mieszkaniowych: prawa do domu jednorodzinnego lub prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym nie wlicza się do podstawy opodatkownia ich wartości do łącznej wysokości nieprzekraczającej 110 m2 powierzchni użytkowej budynku lub lokalu, o ile nabywca spełnia następujące warunki:1) jest obywatelem polskim lub ma miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej2) nie jest właścicielem innego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość bądź będąc nim przeniesie własność budynku lub lokalu na rzecz zstępnych, Skarbu Państwa lub gminy;3) nie dysponuje spółdzielczym lokatorskim prawem do lokalu lub nie jest właścicielem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz wynikających z przydziału spółdzielni mieszkaniowych: prawa do domu jednorodzinnego lub prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym, a w razie dysponowania tymi prawami przekaże je zstępnym lub przekaże do dyspozycji spółdzielni, w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia zeznania podatkowego;4) nie jest najemcą lokalu lub budynku lub będąc nim rozwiąże umowę najmu;5) będzie zamieszkiwać w nabytym lokalu lub budynku przez 5 lat:a) od dnia złożenia zeznania podatkowego - jeżeli w chwili złożenia zeznania nabywca mieszka w nabytym lokalu lub budynku,b) od dnia zamieszkania w nabytym lokalu lub budynku - jeżeli nabywca zamieszka w ciągu roku od dnia złożenia zeznania podatkowego.

Spełnieniem warunku przewidzinego w art. 16 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn jest faktyczne zamieszkiwanie w darowanym lokalu przez okres co najmniej pięciu lat.

Odnosząc się do warunki określonego w art. 16 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy, zameldowanie się w miejscu stałego lub czasowego pobytu jest tylko dowodem, że dana osoba dopełniła obowiązku meldunkowego, wynikającego z ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity Dz.U. Nr 87 z 2001 r., poz.950 ze zm.). Powyższy pogląd znajduje swoje poparcie również w orzecznictwie np. w wyroku NSA z dnia 5 kwietnia 1996 r., III SA 386/95.