Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki Akcyjnej na postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 2 czerwca 2006r. Nr DP/423-0044/06/AP dotyczące udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

• uznając, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie utrzymuje się w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 22 marca 2006r. Spółka akcyjna zwróciła się z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownicy Spółki korzystają z usług przedsiębiorstw taksówkowych w celu odbywania podróży służbowych. Potwierdzeniem realizacji usługi oraz zapłaty za nią jest paragon z kasy fiskalnej, na którym wykazane są: dane usługodawcy, kwota netto i brutto oraz wartość należnego podatku VAT. Paragon ten jest następnie opisywany (na jego odwrocie) przez pracownika Spółki poprzez wskazanie trasy i celu podróży lub poprzez załączenie do niego stosownego oświadczenia pracownika.

Zdaniem Spółki wydatki na przedmiotowe usługi zostały prawidłowo udokumentowane paragonami fiskalnymi, a tym samym mogą stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2006r. Nr DP/423-0044/06/AP Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Spółka, korzystając z przysługującego prawa, złożyła zażalenie na powyższe postanowienie, wnosząc o jego uchylenie i uznanie stanowiska zaprezentowanego we wniosku z dnia 22 marca 2006r. za prawidłowe.

W ocenie Spółki Naczelnik Urzędu Skarbowego dokonał rozszerzającej wykładni przepisów prawa podatkowego poprzez "błędne uznanie", że wymogi określone w przepisach ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości rozstrzygają o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki organy podatkowe nie mogą kwestionować poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu z tego powodu, że jest on wadliwie (według organu) udokumentowany, ponieważ podstawą do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest fakt jego poniesienia oraz wpływ na osiągnięcie przychodu, który "poparty może być wszelkimi dowodami".

Ponadto, zdaniem Spółki "przepisy nie mogą stawiać podatnikom warunków niemożliwych do spełnienia, a świadczący usługi przewozu taksówką obowiązani do ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących (...) nie mają technicznych możliwości umieszczania na paragonach fiskalnych nazwy odbiorcy usługi."

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zarzutów tego zażalenia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Jednakże aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na osiągnięte przychody.

Ponadto, aby taki wydatek móc ująć w kosztach uzyskania przychodów musi on być przez podatnika prawidłowo udokumentowany. W myśl bowiem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...)".

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm).

Stosownie do treści art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994r. podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994r. dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Zasadą jest więc, że wydatki poniesione na przejazdy taksówką powinny być udokumentowane w sposób określony w/w przepisami ustawy z dnia 29 września 1994r. Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych "nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów." (wyrok NSA z dnia 14 września 2000r., sygn. akt SA/Sz 1435/99). Podobne stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny zajął w wyrokach z dnia 19 marca 1997r. sygn. akt SA/Gd 3038/95 oraz z dnia 27 stycznia 1998r. sygn. akt I SA/Łd 1056/97.

Niemniej jednak sporadycznie w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach dopuszcza się możliwość dokumentowania poniesionego wydatku w inny sposób, w tym za pomocą paragonu obowiązkowo uzupełnionego o dane określone w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994r. Zgodnie bowiem z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka ujmuje w kosztach uzyskania przychodów wydatki poniesione na przejazdy pracowników Spółki taksówkami. Wydatki te udokumentowane są wystawionym przez usługodawcę paragonem fiskalnym zawierającym dane wystawiającego paragon, wartość usługi w kwocie netto i brutto oraz wartość należnego podatku VAT. Następnie paragony te opisywane są przez pracowników Spółki poprzez wskazanie trasy i celu podróży na odwrocie paragonu lub przez załączenie do niego stosownego oświadczenia.

Wynika z tego, że paragony fiskalne nie zawierają wszystkich danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994r., a przede wszystkim nie określają wszystkich stron uczestniczących w tej operacji gospodarczej (z tak sporządzonego dowodu nie wynika, że to Spółka jest nabywcą tych usług).

Tym samym, wobec nieprawidłowego udokumentowania - za pomocą paragonów fiskalnych opisanych jedynie poprzez wskazanie celu i trasy podróży - wydatki na przejazdy pracowników Spółki taksówkami nie będą stanowiły dla Spółki kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że w tym stanie faktycznym zasadnie też Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że z paragonów fiskalnych dokumentujących wydatki na przejazdy taksówką nie wynika, że były to wydatki Spółki, a zatem w oparciu o te paragony nie jest możliwe ustalenie związku przyczynowo-skutkowego tego wydatku z osiągniętym przez Spółkę przychodem.

Wobec tego brak jest podstaw do uchylenia lub zmiany postanowienia Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 2 czerwca 2006r. Nr DP/423-0044/06/AP.

Odnosząc się do argumentów zawartych w zażaleniu Dyrektor tut. Izby Skarbowej stwierdza co następuje:

Faktem jest, iż przepisy ustawy z dnia 29 września 1994r. określają jedynie sposób prowadzenia rachunkowości, zaś rozstrzygającymi w kwestii kwalifikacji wydatków jako kosztów uzyskania przychodów są przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992r. Jednakże na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. ustawodawca zobowiązał podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej (zgodnie z zasadami rachunkowości określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994r.), tak aby możliwe było określenie dochodu lub straty, podstawy opodatkowania i należnego podatku. Tym samym właściwe prowadzenie ewidencji rachunkowej - poprzez prawidłowe udokumentowanie wszystkich operacji gospodarczych - skutkuje m.in. ustaleniem wysokości kosztów uzyskania przychodów. Ponadto Dyrektor tut. Izby Skarbowej stwierdza, że przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. dotyczy kwalifikacji wydatków jako kosztów uzyskania przychodów poprzez ich związek z osiągniętym (bądź możliwym do osiągnięcia) przychodem. Natomiast przepisy ustawy z dnia 29 września 1994r. dotyczą właściwej dokumentacji ewidencji rachunkowej, będącej podstawą do obliczenia wysokości m.in. kosztów uzyskania przychodów.

Błędne jest zatem twierdzenie Spółki, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w wydanym postanowieniu dokonał rozszerzającej interpretacji przepisów prawa podatkowego poprzez uznanie, że przepisy o rachunkowości rozstrzygają co jest a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Jednocześnie - jak wskazał NSA w wyroku z dnia 12 czerwca 2003r. sygn. akt I SA/Łd 332/02 - "przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiący, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, który zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku."

Ponadto, Dyrektor tut. Izby Skarbowej stwierdza, że wbrew twierdzeniom Spółki, iż "przepisy nie mogą stawiać podatnikom warunków niemożliwych do spełnienia" obowiązek - wynikający z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. nr 273, poz. 2706 z późn. zm.) - wystawienia przez kierującego taksówką paragonu fiskalnego nie pozbawia korzystającego z jego usług nabywcy domagania się wystawienia rachunku bądź faktury za wykonaną usługę.