INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3044/10 z dnia 30.05.2011 r. (data wpływu 20.09.2012 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18.05.2010 r. (data wpływu 27.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 UPDOP, Spółka Akcyjna (zwana dalej: „Spółką” lub „Wnioskodawcą”), prowadzi ewidencję rachunkową, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

W stosowanych przez Spółkę standardach rachunkowości niektóre kwestie zostały uregulowane w sposób odmienny, niż wynika to z przepisów UPDOP. W związku z tym faktem Spółka prowadzi ewidencję pozabilansową w sposób umożliwiający spełnienie przez Spółkę wymogów wynikających z UPDOP, w tym z ww. przepisu art. 9 ust. 1.Ponadto, zgodnie z art. 55 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) Spółka w swojej sprawozdawczości stosuje Międzynarodowe Standardy Rachunkowości, Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej oraz związane z nimi interpretacje ogłaszane w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (zwane dalej: „MSR”). Konsekwencją sporządzania sprawozdań finansowych zgodnie z MSR jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób wskazany w MSR, a jedynie w zakresie nieuregulowanym przez MSR stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości oraz przepisów wykonawczych do niej - w myśl art. 2 ust. 3 ustawy o rachunkowości. ze stosowanych w praktyce Spółki standardów jest MSR 16 - „Rzeczowe aktywa trwałe”. Wymaga on, aby części składowe aktywów były identyfikowalne dla celów ujmowania kosztów ich wymiany oraz usuwania z bilansu. Tym samym zostały one odróżnione od kosztów bieżącego utrzymania składnika aktywów. Standard wprowadza również kategorię „znaczących części składowych” (zastępującą kategorię „komponentów” obowiązującą w poprzedniej wersji Standardu), tj. części, których wartość jest znacząca w stosunku do całkowitej wartości składnika aktywów.

Stosownie do paragrafu 43 MSR 16, każda część składowa pozycji rzeczowych aktywów trwałych, której cena nabycia lub koszt wytworzenia jest istotny w porównaniu z ceną nabycia lub kosztem wytworzenia całej pozycji jest amortyzowana osobno. Jednakże części o tym samym okresie użytkowania i metodzie amortyzacji mogą być grupowane w celu ustalenia odpisu amortyzacyjnego (paragraf 45 MSR 16).

Powyższej zasadzie podlegają również wydatki dotyczące wymiany znaczących części składowych, na którą składają się zarówno cena nabycia lub wytworzenia tych części, jak również koszt samej wymiany (zwane dalej: „remontem komponentowym”), a okres ich amortyzacji ustalany jest jako okres do następnej planowanej wymiany. W zakres remontów komponentowych mogą wchodzić również wymiany elementów pomocniczych, które zużywają się podczas codziennej, intensywnej eksploatacji środków trwałych.

Należy zaznaczyć, iż wymieniane elementy oraz części składowe nie są kompletne i zdatne do użytku, a stanowią każdorazowo element większego urządzenia, maszyny lub budowli. Ponadto należy wskazać, iż planowany okres do przeprowadzenia następnego remontu komponentowego bardzo często odbiega od rzeczywistego momentu jego przeprowadzenia. Jest to podyktowane zarówno występującymi awariami oraz wykorzystaniem postojów instalacji.

Instalacje funkcjonujące w Spółce stanowią system naczyń połączonych. Awaria/remont/postój jednej instalacji powoduje często konieczność wyłączenia drugiej instalacji. Takie sytuacje, ze względów ekonomicznych (każdy postój wiąże się ze stratą finansową dla Spółki), wykorzystywane są do przesunięcia terminu przeprowadzenia remontu komponentowego na instalacjach będących w fazie postoju. W sytuacji zatem zmiany okresu przeprowadzenia remontu komponentowego, zmianie również ulega okres, w jakim dany składnik jest amortyzowany bilansowo w ewidencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia.

Pojęcie środków trwałych dla celów UPDOP określone zostało w art. 16a UPDOP przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznawane są za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 16c UPDOP, w którym wymieniono składniki majątku uznawane za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji.

Ze względu na fakt, iż znaczące części składowe stanowią własność Spółki oraz biorąc pod uwagę precyzyjne określenie składników majątku będących środkami trwałymi, objętymi zakresem art. 16a ust. 2 i 16c UPDOP, należy uznać, iż remonty komponentowe przedmiotowych części nie podlegają zakresowi tych przepisów.

W związku z powyższym w celu ustalenia, czy znaczące części składowe spełniają definicję środków trwałych należy ustalić, czy zostały one wymienione w art. 16a ust. 1 UPDOP.

Zgodnie z tym przepisem do środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się:

(1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

(2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

(3) inne przedmioty - o ile spełniają łącznie następujące warunki:

(a) stanowią własność lub współwłasność podatnika,

(b) zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

(c) są kompletne i zdatne do użytku, w dniu przyjęcia do używania,

(d) przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

(e) są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1,

(f) nie zostały wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c.

Zakładając, iż znaczące części składowe spełniają warunki: a, b, d, e, f powyżej - dla uznania ich za środki trwałe, należy ustalić, czy spełniają również warunek kompletności i zdatności do używania.

Ze względu na fakt, iż UPDOP nie definiuje terminu: „kompletny i zdatny do użytku”, w przedmiotowej kwestii należy odwołać się do jego definicji słownikowej. I tak, „kompletny” to: „stanowiący komplet, nie mający braków, obejmujący całość danego zakresu, całkowity, zupełny” (Słownik języka polskiego, red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1978, t. 1, s. 978.). zaś „zdatny” to: „nadający się do czegoś, odpowiedni, stosowany, przydatny” (ibidem, t. III, s. 989).

Zdaniem Spółki, znaczące części składowe ani nie stanowią kompletu, ani nie obejmują całości danego zakresu, nie mogą zatem funkcjonować samodzielnie i w związku z powyższym nie spełniają warunku kompletności. Tym samym remonty komponentowe takich części nie mogą być na gruncie UPDOP uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji.

Dodatkowo należy w omawianym stanie faktycznym ustalić, czy remont komponentowy nie wymaga na gruncie UPDOP powiększenia wartości początkowej środków trwałych, których elementem są znaczące części składowe, w wyniku ich ulepszenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lab modernizacji wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lab modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji

Kluczowym zatem, zdaniem Spółki, przy właściwej ocenie zagadnienia, jest ocena, na ile wykonywane prace mają w swej istocie charakter remontu, na ile zaś mogą skutkować ulepszeniem środka trwałego, którego dotyczą.

Ustawy podatkowe nie zawierają legalnej definicji „remontu”, ani „ulepszenia”. Posiłkując się zatem definicją określoną w ustawie Prawo budowlane (art. 3 pkt 8) – remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym. Podobnie UPDOP nie definiuje bezpośrednio pojęcia „ulepszenia”, jednakże pośrednio art. 16g ust. 13 określa, co jest efektem ulepszenia – zapis przywołany powyżej.

Decydującym kryterium, w ocenie Spółki jest więc porównanie wartości użytkowe środka trwałego po wykonaniu robót – w stosunku do wartości użytkowej z dnia przekazania środka trwałego do używania, jednak nie w stosunku do dnia rozpoczęcia tychże prac.

W stanie faktycznym będącą podstawą niniejszego wniosku, prace dokonywane na środkach trwałych Spółki mają w pełni charakter odtworzenia stanu poprzedniego – wymieniane są elementy zużyte oraz elementy, których czas użytkowania zgodnie z zaleceniami technicznymi winien się skończyć, w tym zarówno wymieniane są części i elementy pomocnicze, jak i całe części składowe maszyn, urządzeń i budowli, nie będące jednakże samodzielnymi jednostkami.

W podobnym stanie wypowiedział się np. Minister Finansów w piśmie z 13.03.1995 r. (Nr PO 3-722-160/94) skierowanym do wszystkich izb skarbowych: „W razie poniesienia wydatków (nakładów) związanych z konkretnym środkiem trwałym, gdy nie zwiększa się jego wartość użytkowa, wydatki te traktowane są jako wydatki na remont i w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Dotyczy to również - bez względu na cenę nabycia - wydatków na nabycie części składowych lub peryferyjnych o tych samych właściwościach użytkowych (technicznych)”. Analizę pojęcia „remontu” odnaleźć można również w licznym orzecznictwie administracyjnym, gdzie stwierdza się, iż: „istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, nie zwiększający jego wartości początkowej (...). Kolejną istotną cechą remontu, wynikającą z cyt. art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości, jest to, że następuje on w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia)” (tak: NSA w wyroku z 29.04.1999 r., sygn. akt SA/Łd 772/97).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, iż remont komponentowy, polegający na odtworzeniu stanu pierwotnego środka trwałego, którego znaczące części składowe są elementem, nie powoduje wzrostu wartości użytkowej tego środka trwałego, w stosunku do jego wartości z dnia przyjęcia do używania. Spełnione są również inne czynniki warunkujące wystąpienie remontu, o których mowa powyżej, tj. konieczność prac wynika z bieżącej, ciągłej eksploatacji danego środka trwałego. W związku z tym słusznym jest przyjęcie, iż prace, o których mowa, nie są ulepszeniem, a co się z tym wiąże wydatki z nimi związane, przy założeniu spełnienia warunków wynikających z art. 15 ust. 1 UPDOP oraz braku ich występowania w art. 16 ust. 1 UPDOP, stanowią koszt uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4e UPDOP, „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Z treści tego przepisu wynika, iż celem ustawodawcy przy jego formułowaniu było wskazanie momentu, w którym wydatek wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Istotnym jest, iż przepis ten w żadnym miejscu nie wskazuje o ujęciu (zaksięgowaniu) wydatku (kosztu) wynikającego z faktury (rachunku) lub innego dowodu „jako koszt w księgach rachunkowych”. W związku z tym prawidłowa wykładania prowadzi do wniosku, iż zamysłem ustawodawcy było uznanie wydatku wynikającego z faktury (rachunku) lub innego dowodu za koszt uzyskania przychodów w momencie, w którym wydatek (koszt) ten zostanie ujęty (zaksięgowany) w księgach rachunkowych.

Ze względu na niemożność przypisania przychodu, który odpowiadałby kosztowi dotyczącemu remontu komponentowego, wydatki dotyczące jego przeprowadzenia, w ocenie Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, tj. koszty pośrednie, w związku z czym, w ocenie Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i 4e UPDOP powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodu jednorazowo w momencie ich poniesienia.

Identyczne podejście zostało również zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej Nr IPPB3/423-256/08-AK z dnia 01.07.2006 r. dotyczącej analogicznego stanu faktycznego.

Należy również zauważyć, iż w przedmiotowej kwestii nie może znaleźć zastosowania argument stanowiący, iż podejście bilansowe winno w tej sytuacji determinować podatkowe skutki zdarzenia - bezspornym jest, iż mając do czynienia z nakładami o charakterze remontowym nie będącymi samodzielnymi środkami trwałymi ani nie powodującymi wzrostu wartości początkowej środka trwałego - podejście bilansowe oparte na wymogach MSR znajduje zastosowanie jedynie w księgach rachunkowych, zaś zasady odnoszenia odpisów amortyzacyjnych w koszty podatkowe określa art. 15 ust. 6 UPDOP‚ zgodnie z którym kosztem są odpisy dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Przyjęcie stanowiska przeciwnego prowadziłoby do konstatacji, iż odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z MSR są kosztem podatkowym, wbrew literalnemu brzmieniu przywołanego wyżej art. 15 ust. 6 UPDOP.

Tożsame stanowisko odnoszące się do tej argumentacji zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej Nr ILPB3/423-44/09-2/MM z dnia 23.03.2009 r., w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż opłaty przyłączeniowe, pomimo możliwości podwyższania wartości środków trwałych dla celów rachunkowych, dla celów UPDOP stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ podatkowy wydał w dniu 13.08.2010 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr IPPB5/423-305/10-2/AS uznającą stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu za nieprawidłowe.

W interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż Spółka ma prawo, zgodnie z przepisami art. 15 ust. 4d w związku z ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozpoznawać koszty związane z przeprowadzanymi remontami komponentowymi w dacie ich poniesienia.

Jeżeli jednak zgodnie z zasadami rachunkowości określone koszty remontów komponentowych są ujmowane w księgach rachunkowych – jak wskazał Wnioskodawca: w sposób wskazany w Międzynarodowych Standardach Rachunkowości, a jedynie w zakresie nieuregulowanym przez MSR - stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości oraz przepisów wykonawczych do niej - w myśl art. 2 ust. 3 ustawy o rachunkowości (a więc w sposób odmienny, niż wynika to z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), oznacza to, że są one potrącalne w dacie poniesienia, a więc w dniu, na który - zgodnie z przepisami o rachunkowości - ujęto je w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, z zastrzeżeniem ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy zatem stwierdzić, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Skoro wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to - zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego doręczono Wnioskodawcy w dniu 17.08.2010 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w dniu 30.08.2010 r. r. (data wpływu 31.08.2010 r.) wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem w imieniu Ministra Finansów indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Nr IPPB5/423-305/10-2/AS z dnia 13 sierpnia 2010 r.

Strona w złożonym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa zarzuciła, iż - w ocenie Spółki - Dyrektor Izby Skarbowej, wydając interpretację w przedmiotowym temacie, uznając za nieprawidłowe stanowisko podatnika, dopuścił się naruszenia prawa.

Zgodnie bowiem z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: „Ordynacja”) w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio wskazane enumeratywnie przepisy dotyczące postępowania podatkowego, w szczególności art. 120 Ordynacji, który stanowi, iż organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 23.09.2010 r. Nr IPPB5/423-305/10-4/AS stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 27.09.2010 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 13.08.2010 r. Nr IPPB5/423-305/10-2/AS X S.A. z siedzibą w P., złożyła pismem z dnia 27.10.2010 r. (data stempla pocztowego 27.10.2010 r., data wpływu 28.10.2010 r.), skargę na ww. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej.

W dniu 30.05.2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie sygn. akt III SA/Wa 3044/10 po rozpoznaniu sprawy ze skargi XXX S.A. z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 13.08.2010 r. Nr IPPB5/423-305/10-2/AS w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych:

1. uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną,
2. stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości,
3. zasądził od Ministra Finansów na rzecz X S.A. z siedzibą w P. kwotę 217 zł (słownie: dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
   
   

Zdaniem WSA w Warszawie skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu do wyroku Sąd na wstępie zaznaczył, że postępowanie w przedmiocie wydania indywidualnej interpretacji prawa podatkowego jest uregulowaniem szczególnym na gruncie prawa publicznego. Przedmiotem tego postępowania jest dokonanie wykładni zagadnienia prawnego przedstawionego uprawnionemu organowi do wyjaśnienia w ramach przepisów rozdziału 1a Działu II Ordynacji podatkowej. Zasadniczym wyróżnikiem tego postępowania pozostaje oddzielenie kognicji organu w poznawaniu stanu faktycznego od sfery stosowania (wykładni) prawa. Jest to zatem wyłom w postępowaniu administracyjnym, w którym zgodność faktów z rzeczywistością (prawda obiektywna) wyznacza przebieg stosowania prawa. W postępowaniu interpretacyjnym stan faktyczny przedstawiony we wniosku może mieć charakter hipotetyczny, natomiast rzeczą uprawnionego organu jest, przy wystarczającej „precyzyjności” tego stanu, udzielenie odpowiedzi, czyli wydanie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie (por. wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 1 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 269/09).

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem.

Sąd orzekł, że zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, wskazanych w skardze, które dawało podstawy do wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Zdaniem Sądu w oparciu o przedstawiony przez stronę stan faktyczny Sąd nie ma podstaw kwestionować, iż strona poniosła wydatki remontowe (remonty komponentowe),które podlegają zaliczeniu w poczet kosztów uzyskania przychodu. Sporny pomiędzy stronami pozostaje moment ich zaliczenia, w poczet kosztów podatkowych.

W ocenie Sądu, odnosząc się do przedmiotowej sprawy na wstępie wyjaśnić trzeba, że w momencie wejścia w życie z dniem 1 stycznia 1995 r. ustawy o rachunkowości nastąpiło rozgraniczenie prawa bilansowego od prawa podatkowego. Nie ma wątpliwości co do tego, że przepisy tej ustawy normują zasady ewidencji działalności gospodarczej i sytuacji majątkowej podmiotu prowadzącego tę działalność gospodarczą, co daje możliwość szerokiego ich wykorzystania w prawie podatkowym. Odnosi się to zwłaszcza do ksiąg rachunkowych, zważywszy że podstawowym ich celem jest odzwierciedlenie w wyrażeniu liczbowym i porządku chronologicznym wszystkich istotnych z gospodarczego punktu widzenia zdarzeń gospodarczych.

Sąd wskazał, że wyraźne rozdzielenie prawa bilansowego od prawa podatkowego widoczne jest w orzecznictwie sądowym. W wyroku NSA z dnia 17 czerwca 1991 r., sygn. akt III SA 245/91 wyrażono pogląd aktualny także w rozstrzyganej sprawie, że funkcją ksiąg jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, zaś zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Z kolei w wyroku z dnia 8 czerwca 1994 r., sygn. akt III SA 1571/93, NSA zawarł tezę, że przepisy w zakresie rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. W tym miejscu można także przywołać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lutego 1994 r., sygn. akt U 2/90, w którym zawarto stanowisko, że przepisy z zakresu rachunkowości, służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego. Dodano też, że zasada współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów przewidziana w ustawie o rachunkowości, nie ma potwierdzenia w przepisach podatkowych.

W ocenie składu orzekającego w sprawie, dokonując wykładni aktu normatywnego zawierającego określoną definicję, czy też zasadę, nie należy przyjmować znaczenia danego zwrotu przez nadawanie mu znaczenia innego, niż wynika to z definicji legalnej, przez odwoływanie się do definicji tego pojęcia podanej w innych altach prawnych, w tym także w innych ustawach podatkowych (por. B. Brzeziński - Podstawy wykładni prawa podatkowego - Wyd. oddk, Gdańsk 2008, s. 69). Celem definicji legalnej jest bowiem usunięcie wieloznaczności danego pojęcia, określenie jego sensu w ramach danego aktu prawnego (por. M. Zieliński - Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki - Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2002, s. 188-189 ). Nadto należy stwierdzić, że w ramach autonomii prawa podatkowego ustawodawca ma możliwość tworzenia rozwiązań swoistych dla tej gałęzi prawa, jeżeli służyć to ma interesowi Skarbu Państwa i jednocześnie nie zakłóca funkcjonowania instytucji cywilnoprawnych. Może więc, w przypadku autonomicznej regulacji, dojść do pewnych niespójności w systemie prawa (por. R. Mastalski - Autonomia prawa podatkowego - Przegląd Podatkowy z 2002 r., nr 10, s.12 i nast.).

Zasada autonomii i prawa podatkowego nie przekreśla możliwości skorzystania przez ustawodawcę z odesłania do korzystania w ramach tego prawa do instytucji czy też zasad unormowanych w innych systemach prawa. Przykładem takiej sytuacji jest przepis art. 193 § 3 O.p., w którym ustawodawca odwołał się w zakresie oceny wadliwości prowadzonych ksiąg podatkowych do „zasad wynikających z odrębnych przepisów” - w tym przypadku właśnie do ustawy o rachunkowości. W związku z powyższym, mając na uwadze wcześniejsze rozważania, jak i to, że ustawodawca w przepisach będących przedmiotem interpretacji, tj. art. 15 ust. 4 e, jak i art. 15 ust. 1 updop takiej delegacji nie zawarł, nie można było podzielić stanowiska organu podatkowego, iż przepisy podatkowe odsyłają podatników do przepisów ustawy o rachunkowości. Również zawarcie w tekście interpretowanej normy prawnej zwrotu „dzień, na który ujęto koszt w księgach podatkowych (zaksięgowano) na podstawie...”, który to ustawodawca zaczerpnął z ustawy o rachunkowości, w świetle tych rozważań, nie mógł w ocenie składu orzekającego w sprawie stanowić podstawy do możliwości uznania, że przepisy podatkowe odsyłają do zastosowania w sprawie przepisów prawa bilansowego (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2010 r. II FSK 1440/09).

W związku z powyższymi rozważaniami za zasadny należało uznać zdaniem Sądu zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 9 ust. 1 updop poprzez przyjęcie, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Ponadto, w ocenie Sądu brak jednoznacznego rezultatu wykładni językowej czyni koniecznym sięgnięcie do innych reguł wykładni. W tym wypadku pomocna w odkodowaniu treści interpretowanej normy prawnej może być wykładnia systemowa wewnętrzna. Dokonując zatem interpretacji art. 15 ust. 4e updop nie sposób pominąć, że w stanie prawnym do końca 2006 r. przepis ten określał sposób potrącania kosztów uzyskania przychodów w czasie. Zgodnie z przyjętą wówczas w tym przepisie zasadą, koszty potrącane są w roku podatkowym, w którym je poniesiono, o ile dotyczą one przychodów tego roku.

Z dniem 1 stycznia 2007 r., na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589) dokonano nowelizacji ustępu 4 art. 15 updop, dodając również ust. 4b-4e. Zgodnie z art. 15 ust. 1 w brzmieniu obowiązującym w 2008 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. W myśl art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast stosownie do treści będącego przedmiotem interpretacji art. 15 ust. 4e, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Uwzględniając treść uzasadnienia projektu rządowego zmiany tej ustawy (druk sejmowy nr 733) należy stwierdzić, że celem tej nowelizacji było uniknięcie kontrowersji związanych z rozliczaniem kosztów w czasie. Trzeba zwrócić uwagę, że zmiana ta rozróżniała dwa rodzaje kosztów. Pierwsze z nich to koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów, a więc poniesione w celu osiągnięcia przychodu oraz koszty pośrednie, do których można zaliczyć koszty w celu zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów, a więc związane z funkcjonowaniem podmiotu, czyli wydatki ogólnoadministracyjne.

A zatem koszty bezpośrednie są potrącalne od przychodów w roku, którego dotyczą. Do kosztów danego roku mogą zostać także zaliczone związane z nim wydatki określone co do rodzaju i kwoty, czyli takie, które można zarachować, nawet gdy jeszcze nie zostały poniesione. Z kolei koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d).

Sąd wskazał, że dokonując natomiast wykładni art. 15 ust. 4e updop trzeba mieć przede wszystkim na uwadze, że wprowadzono w nim zapis, na podstawie którego koszt traktowany jest na zasadzie memoriałowej. Ustawodawca więc w sposób niebudzący wątpliwości określił moment poniesienia kosztu. Jest to dzień, w którym zaksięgowano wydatek na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w razie jej braku.

W konsekwencji za zasadny zdaniem Sądu należało uznać zarzut skargi w zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 6 updop poprzez nakazanie ustalania dochodu w oparciu o rachunkowe odpisy amortyzacyjne naruszające ten przepis oraz art. 15 ust. 4e updop poprzez przyjęcie, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Końcowo Sąd wskazał, że przy ponownym rozpatrzeniu wniosku podatnika organ interpretacyjny powinien dokonać jego oceny z uwzględnieniem wyrażonego powyżej poglądu.

Za niezasadny natomiast Sąd uznał zarzut naruszenia art. 121 § 1 O.p., bowiem Strona skarżąca nie wykazała, iż interpretacje indywidualne zamieszczone na stronie internetowej Ministra Finansów, wydane zostały w tym samym stanie faktycznym, co zostało szczegółowo wyjaśnione przez organ interpretujący w odpowiedzi na skargę, w której szczegółowo odniósł się do wskazanych przez Stronę interpretacji.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie może być wykonana, określono zgodnie z art. 152 p.p.s.a., zaś o kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 tej ustawy.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30.05.2011 r. w sprawie sygn akt III SA/Wa 3044/10 został doręczony tut. Organowi w dniu 04.07.2011 r.

Od wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyroku z dnia 30.05.2011 r. w sprawie sygn. akt III SA/Wa 3044/10 Minister Finansów, działający przez organ upoważniony, tj. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, reprezentowany przez r. pr. Annę Rotter, złożył pismem z dnia 04.01.2010 r. Nr IO-007-131/11 skargę kasacyjną, w której na podstawie art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt I p.p.s.a.), tj. art. 15 ust. 4e w zw. z art. 9 ust. I u.p.d.o.p., poprzez nieprawidłową interpretację i w konsekwencji niezasadne przyjęcie, iż momentem poniesienia kosztu jest dzień w którym zaksięgowano wydatek na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu podczas, gdy z treści art. 15 ust. 4e jednoznacznie wynika, iż momentem poniesienia kosztu jest dzień ujęcia go w księgach jako kosztu- czyli dzień uznania za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ, po przytoczeniu treści art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e u.p.d.o.p. stwierdził, że nie można zgodzić się z poglądem Sądu pierwszej instancji o braku podstaw prawnych do stosowania przepisów ustawy o rachunkowości w odniesieniu do rozliczenia kosztów podatkowych, gdy literalne brzmienie art. 15 ust. 4e uznaje za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury. W ocenie organu interpretacyjnego, z treści art. 15 ust. 4e u.pd.o.p. wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Z powyższego organ wyprowadził wniosek, że jeżeli na podstawie przepisów o rachunkowości Spółka nie ma prawa do ujęcia jako koszt rachunkowy wydatków na nabycie części zamiennych w dacie, na którą została zaksięgowana faktura na zakup tych części, nie ma także prawa do uznania w tej dacie poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Przy tak sformułowanych zarzutach Strona składająca skargę kasacyjną wniosła na podstawie art. 176w zw. z art. 185 p.p.s.a. oraz art. 203 pkt 2 tej ustawy, o:

• uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny;
• zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
  
  

Spółka nie wniosła prawidłowo sporządzonej odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie sygn. akt II FSK 2406/11 po rozpoznaniu w dniu 20.07.2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30.05.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3044/10 w sprawie ze skargi XXX S.A. z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 13.08.2010 r. Nr IPPB5/423-305/10-2/AS w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych:

1. oddalił skargę kasacyjną,
2. zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów na rzecz X S.A. z siedzibą w P. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
   
   

NSA wskazał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a zatem podlega oddaleniu. Sformułowane w niej zarzuty oparte zostały wyłącznie na podstawie kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: „p.p.s.a.”.

NSA zauważył, że obrazy przepisów prawa materialnego strona skarżąca upatruje w błędnej wykładni art. 15 ust. 4e w zw. z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zdaniem NSA istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia problemu, czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe Spółki (na tzw. remonty komponentowe) stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia.

NSA zauważył, że polemika między stronami postępowania sądowoadministracyjnego koncentruje się na kwestii ustalenia momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Organ interpretacyjny konsekwentnie prezentuje przy tym pogląd, że: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Sąd pierwszej instancji, dokonując wykładni art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., uznał natomiast, że momentem poniesienia kosztu jest dzień, w którym zaksięgowano wydatek na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dokumentu w razie jej braku.

Rozpatrujący niniejszą sprawę skład orzekający podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, nie aprobując tym samym poglądu prezentowanego przez organ interpretacyjny.

W punkcie wyjścia przypomnieć wypada, że zainicjowane skargą Spółki postępowanie sądowoadministracyjne dotyczyło oceny legalności wydanej interpretacji indywidualnej.

Specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, prowadzonego na podstawie art. 14b-14h Ordynacji podatkowej, polega między innymi na tym, że organ interpretacyjny jest uprawniony do poruszania się tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. W orzecznictwie zauważa się, że sądy administracyjne kontrolując prawidłowość indywidualnych interpretacji prawa podatkowego nie mogą wykroczyć poza granice danej sprawy, które wyznaczają: (a) stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego, (b) stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz (c) zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy (por. wyrok NSA z dnia 16 września 2011 r., sygn. akt II FSK 497/10). Skoro zatem ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, a także z treści zadanego przez wnioskodawcę pytania jednoznacznie wynika, że przedmiotem oceny ma być wydatek poniesiony na remont środka trwałego, to celu poniesienia tego wydatku nie można inaczej kwalifikować. Z kolei nie ulega wątpliwości, że wydatek poniesiony na remont środka trwałego może zostać przez podatnika jednorazowo zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia. Wniosek taki można wyprowadzić wprost z treści art. 15 ust. 4d zd. pierwsze u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za słuszne przy tym uznać należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, że wydatki Spółki dotyczące remontu komponentowego stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tj. koszty pośrednie). Organ interpretacyjny, formułując zarzuty skargi kasacyjnej, nie podniósł zarzutu naruszenia art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Poza sporem pozostaje też kwestia związku ocenianego wydatku z przychodami Spółki (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów), w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Powyższe konkluzje stanowią w istocie wyczerpującą odpowiedź na zadane przez Spółkę we wniosku pytanie.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzieli również stanowiska autora skargi kasacyjnej, odnośnie rozumienia użytego w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. sformułowania „dzień poniesienia kosztu”. Stosownie do unormowania art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., zarzut naruszenia której to regulacji strona podniosła w skardze kasacyjnej, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie rozpatrującego sprawę składu orzekającego NSA, z przywołanego przepisu żadną miarą nie wynika, że momentem poniesienia kosztu jest - jak postrzega to organ interpretacyjny dzień ujęcia go w księgach jako kosztu, tj. dzień uznania za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości. Na wniosek taki nie może naprowadzać też treść art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. (Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu , podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m).

NSA zgodził się z tezą zaprezentowaną m.in. w wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1091/10, że pogląd jakoby w świetle art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., koszt należało rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości, nie wynika z unormowania ukształtowanego przepisem art. 15 ust. 4d tej ustawy. Okoliczność, że w ostatnim z wymienionych przepisów posłużono się zwrotem „<...> uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych <...>”, a nie określeniem „<...> uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych <...>” potwierdza zasadność przyjętego przez sąd administracyjny pierwszej instancji rozumowania, obalając tym samym podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty. Skoro tak, należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. Uznanie za zasadne racji prezentowanych w skardze kasacyjnej byłoby równoznaczne z aprobatą stanowiska, że o jednym z najistotniejszych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego decydowałby akt prawny, który nie mieści się w systemie prawa podatkowego, a nie ustawa podatkowa.

Uznając zatem, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie naruszył wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny - działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. - orzekł jak w pkt 1 sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.07.2012 r. w sprawie sygn. akt II FSK 2406/11 został doręczony tut. Organowi w dniu 13.09.2012 r.

W wykonaniu zarządzenia z dnia 18.09.2012 r. sekretariat Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przesłał do tut. Organu w dniu 18.09.2012 r. r. (data wpływu 20.09.2012 r.) odpis prawomocnego wyroku z dnia 30.05.2011 r. wraz z uzasadnieniem w sprawie sygn. akt III SA/Wa 3044/10 ze skargi X S.A. z siedzibą w P. oraz zwrócił akta administracyjne Nr IPPB5/423-305/10-2/AS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30.05.2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3044/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenie przyszłego uznaje się w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu - za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.