P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 19 czerwca 2006 r. (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 20 czerwca 2006 r.)

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 27 czerwca 2005 r. na podstawie Facility Letter (zmienionego następnie z dniem 31 sierpnia 2005 r.) Spółka otrzymała od G and C of the Bank of S (dalej: "Bank of S") pożyczkę w wysokości 20 143 000 euro ("Pożyczka 1").

W celu dokonania spłaty Pożyczki 1, Spółka zaciągnęła dwie nowe pożyczki: od CEIF oraz od B Bank ("Nowe Pożyczki").

Spółka, będąc wierzycielem CEIF i B Bank (o wypłatę kwot Nowych Pożyczek), a jednocześnie mając dług wobec Bank of S (z tytułu spłaty Pożyczki 1), poleciła CEIF i B Bank dokonanie płatności bezpośrednio na rzecz Bank of S.

Spłata Pożyczki 1 przez Spółkę nastąpiła zatem w formie przekazu (instytucja prawa cywilnego uregulowana w art. 921 1 - 921 5 Kodeksu cywilnego). Dokonana operacja nie wiązała się z żadnymi faktycznymi płatnościami po stronie Spółki. Dług Spółki wobec Bank of S uległ umorzeniu wskutek wykonania przekazu przez CEIF i B Bank (przy czym wykonanie przekazu w danym stanie faktycznym polegało na spłacie Pożyczki 1 przez w/w instytucję za Spółkę).

Z uwagi na różnice kursów walut pomiędzy dniem otrzymania Pożyczki 1 oraz dniem umorzenia wierzytelności o jej spłatę (w wyniku dokonanego przekazu), Spółka rozpoznała dla celów bilansowych dodatnie różnice kursowe w kwocie 2 800 000 zł.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym umorzenie zobowiązania Spółki wobec Bank of S (o zwrot Pożyczki 1), będące wynikiem dokonania spłaty Pożyczki 1 przez podmioty trzecie (tj. CEIF oraz B Bank - dłużników Spółki z innego stosunku prawnego), nie powoduje dla Spółki realizacji różnic kursowych w świetle przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę formę, w jakiej Spółka uregulowała swoje zobowiązanie walutowe wobec Bank of S (przekaz), w ocenie Spółki, w związku z dokonaniem tej czynności nie doszło do realizacji różnic kursowych dla celów ustalenia podstawy opodatkowania CIT Spółki. W opisanym powyżej przypadku nie nastąpiły bowiem faktyczne transfery środków pieniężnych ze Spółki. W konsekwencji Spółka nie dokonała "zapłaty" środków pieniężnych w walucie obcej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Spółka dokonała Spłaty udzielonej jej przez Bank of S pożyczki w formie przekazu dokonanego poprzez podmioty trzecie (tj. CEIF oraz B Bank). Dokonana operacja nie wiązała się z faktycznymi płatnościami po stronie Spółki, Spółka bowiem poleciła w/w podmiotom dokonanie płatności bezpośrednio na rzecz Bank of S. Z uwagi na różnice kursów walut pomiędzy dniem otrzymania pożyczki a dniem jej umorzenia poprzez zapłatę przez podmioty trzecie powstały bilansowe różnice kursowe.

Dla potrzeb rozliczenia zobowiązania podatkowego mogą występować dodatnie lub ujemne różnice kursowe. Są one uzależnione od wahań kursu (w górę lub w dół) danej waluty wobec złotego. Z tego też względu różnice kursowe walut wpływają zarówno na przychód do opodatkowania, jak też koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - dalej updop - przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Ponadto przepis art. 12 ust. 3 updop stanowi, że jeżeli przychody wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia uzyskania przychodu. Prawo podatników do korekty (podwyższenia lub obniżenia) przychodów i kosztów podatkowych o różnice wynikające z różnic kursów walut pomiędzy dniem otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań wyrażonych w walutach obcych a dniem ich zarachowania wynika z przepisów art. 12 ust. 3 oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Ogólnie przyjętą zasadą jest, że przychodami i kosztami uzyskania przychodu stają się jedynie zrealizowane różnice kursowe. Niezrealizowane różnice kursowe ujmowane są w bilansowym rachunku podatnika i nie wpływają na wysokość podstawy opodatkowania.

Powołane wyżej przepisy wskazują, że o realizacji różnic kursowych dla celów podatkowych można mówić jedynie w przypadku faktycznej zapłaty zobowiązania lub faktycznego otrzymania należności. W szczególności przepisy te nakazują odwołanie się do kursów kupna (sprzedaży) walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu (zapłaty - w przypadku kosztu) oraz zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia osiągnięcia przychodu (poniesienia kosztu).

Brak faktycznych płatności (kasowych rozliczeń) po stronie Spółki na rzecz Wierzyciela (w przypadku umorzenia zobowiązania w oparciu o konstrukcję przekazu, gdzie transfer kapitału ma miejsce bezpośrednio z konta CEIF i B Bank na konto Bank of S) wyklucza uznanie, że wygaśnięcie zobowiązania nastąpiło w drodze zapłaty.

Należy zatem stwierdzić, że umorzenie zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki poprzez zastosowanie konstrukcji przekazu, w ramach którego Spółka nie spłaca bezpośrednio długu wierzycielowi, lecz robią to podmioty trzecie na polecenie Spółki, nie jest objęte zakresem przedmiotowym pojęcia zapłaty w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którym to wydarzeniem ustawa wiąże prawo do rozpoznania różnic kursowych. Tym samym omawiany sposób wygaśnięcia (umorzenia) zobowiązania nie powoduje realizacji różnic kursowych mających wpływ na wysokość podstawy opodatkowania.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego i faktycznego przedstawionego przez Pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 PLN (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej - t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.).