POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. (t.j. Dz.U.z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku X Sp. z o.o. z dnia 23 maja 2006r. (data wpływu do Urzędu 25.05.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że przedmiotem jej działalności gospodarczej jest świadczenie usług telekomunikacyjnych na skalę masową. Wśród licznych klientów Spółki, zdarzają się tacy, którzy nie regulują swoich należności. Część spraw Spółka musi kierować do egzekucji komorniczej, co wiąże się z ponoszeniem dodatkowych kosztów. W trakcie postępowania egzekucyjnego, według art. 39 § 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych, poniesionych w trakcie egzekucji. Na pokrycie wydatków, o których mowa w art. 39, komornik może żądać zaliczki od strony, która wniosła o dokonanie czynności, uzależniając podjęcie czynności od tego czy strona dokona jej uiszczenia. Komornik obowiązany jest rozliczyć zaliczkę w terminie miesiąca od dnia poczynienia wydatków, na które była przeznaczona.W szczególnych wypadkach wierzyciel ponosi dodatkową opłatę egzekucyjną za zabezpieczenie roszczenia. Zgodnie z art. 45 ust. 3 w/w ustawy, wszczęcie postępowania o dokonanie zabezpieczenia roszczenia pieniężnego uzależnione jest od uiszczenia przez wierzyciela opłaty stosunkowej w wysokości 2 % wartości roszczenia, nie mniej jednak niż 3 % przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, i nie więcej niż pięciokrotność tego wynagrodzenia.Wszystkie wpłaty dokonywane są na podstawie wezwania komornika.W ostatecznym rozliczeniu, wszelkie opłaty ponoszone przez wierzyciela, ponosi dłużnik, jednakże są przypadki kiedy egzekucja z majątku dłużnika okazuje się bezskuteczna i wówczas zapłacona wcześniej zaliczka przepada.

Zdaniem Spółki, wszelkie koszty zabezpieczeń i egzekucji, w tym w szczególności koszty zaliczek na pokrycie wydatków gotówkowych oraz opłaty za dokonanie zabezpieczenia, o których mowa w art. 40 oraz art. 45 ust. 3 w/w ustawy, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia przez Spółkę.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Według art. 16 ust. 1 pkt 17 w/w ustawy, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań. Z literalnego brzmienia tego artykułu wynika, że ma on zastosowanie do dłużników, a nie wierzycieli, na co wskazuje użyty w tekście przepisu zwrot "kosztów (...) związanych z niewykonaniem zobowiązań". Jednakże, sam fakt niezaliczenia kosztów egzekucji poniesionych przez wierzyciela do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje o tym, że wydatek ten jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek zaliczany do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać ogólną zasadę zawartą w cytowanym art. 15 ust. 1 w/w ustawy, tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Zapis ten oznacza, iż podatnik do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć dane wydatki, jeżeli między tymi wydatkami a osiąganymi przychodami istnieje taki związek, że poniesienie tych wydatków dawało możliwość osiągnięcia przychodów, a więc że są to wydatki ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej (dzięki tym wydatkom podatnik osiągnął lub mógł osiągnąć przychód). Koszy działalności egzekucyjnej komornika obejmują wszelkie koszty ponoszone w związku z wszczęciem i prowadzeniem egzekucji, a więc zalicza się do nich zarówno zaliczka na poczet kosztów egzekucyjnych, jak i koszty opłaty stosunkowej na zabezpieczenie środków pieniężnych. Poniesione przez wierzyciela koszty postępowania egzekucyjnego wiążą się niewątpliwie z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i mają na celu odzyskanie długu, a więc wydatki te spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast art. 15 ust. 4 w/w ustawy, wskazuje w jaki sposób należy dokonywać potrącenia wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodu. Według w/w przepisu, koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Z uwagi na fakt, że Podatnik w okresie osiągania przychodów (moment zarachowania wierzytelności do przychodów należnych) nie może zaliczyć poniesionych przez siebie kosztów egzekucyjnych do kosztów uzyskania przychodów, winien je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.