INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2012r. (data wpływu 7 maja 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2012r. (data wpływu 10 lipca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z podatkowania opłat parkingowych za parkowanie pojazdów w strefach płatnego parkowania zlokalizowanych w obrębie pasa drogowego – jest nieprawidłowe,
• opodatkowania opłat parkingowych za parkowanie pojazdów w strefach płatnego parkowania nie zlokalizowanych w obrębie pasa drogowego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatkowania opłat parkingowych za parkowanie pojazdów w strefach płatnego parkowania zlokalizowanych w obrębie pasa drogowego oraz opodatkowania opłat parkingowych za parkowanie pojazdów w strefach płatnego parkowania nie zlokalizowanych w obrębie pasa drogowego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 lipca 2012r. (data wpływu 10 lipca 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 czerwca 2012r. Nr IBPP1/443-472/12/AL.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina na podstawie Uchwały Nr xxx Rady Miejskiej z dnia 27 marca 2012r. ustaliła strefę płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN), która obejmuje parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (gminnych).

Ponadto Zarządzeniem Burmistrza zostanie poszerzony zakres płatnych miejsc postojowych o 2 parkingi płatne niestrzeżone (PPN) znajdujące się przy budynkach: Urzędu Miejskiego i Urzędu Stanu Cywilnego na terenach będących własnością Gminy lecz nie będących drogami publicznymi.

Wpływy z tytułu prowadzenia strefy i parkingów będą pochodzić z opłat uiszczanych przez osoby fizyczne i firmy. W SPPN będą pobierane: opłaty jednorazowe, opłaty zryczałtowane (abonament mieszkańca, abonament osoby niepełnosprawnej, abonament ogólnodostępny, abonament za zastrzeżone stanowisko postojowe tzw. „koperta”, opłaty dodatkowe za niedokonanie lub przekroczenie czasu parkowania). Na PPN będą pobierane opłaty jednorazowe, opłata zryczałtowana jako abonament ogólnodostępny oraz opłaty dodatkowe za niedokonanie lub przekroczenie czasu parkowania.

Opłaty jednorazowe za parkowanie będą wnoszone przez wykupienie biletu parkingowego w parkomacie lub mobilnie poprzez telefon komórkowy. Opłaty zryczałtowane oraz opłaty dodatkowe będą wnoszone do biura obsługi SPPN.

Opłaty powyższe w imieniu Gminy będą pobierane przez wyłonionego wykonawcę w trybie przetargu nieograniczonego i odprowadzane w 100% na rachunek dochodów jednostki organizacyjnej - Urzędu Miejskiego.

Za wykonywaną usługę na podstawie wystawianej na Urząd Miejski faktury VAT wykonawca otrzyma wynagrodzenie.

W obydwu przypadkach opłaty parkingowe stanowić będą dochód własny Gminy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 lipca 2012r. Wnioskodawca wskazał, iż opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego będą ponoszone na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), natomiast opłaty za parkowanie na terenach stanowiących własność Gminy tj. przy budynku Urzędu Miejskiego i Urzędu Stanu Cywilnego będą wynikały z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2011r. Nr 45, poz. 236 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stanowiące w 100% dochody własne Gminy uzyskane z tytułu opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na parkingach przy budynku Urzędu Miejskiego i Urzędu Stanu Cywilnego, które to parkingi nie znajdują się w obrębie pasa drogowego, będą podlegały podatkowi VAT i opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego też będą podlegały podatkowi VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

• w sytuacji gdy strefa płatnego parkowania będzie wyznaczona w pasie dróg gminnych to opłaty parkingowe z tego tytułu pobierane zgodnie z art. 13 ust. l pkt 1 ustawy o drogach oraz art. 13b będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT,
• w sytuacji gdy udostępnianie miejsc parkingowych dotyczyć będzie parkingów nie stanowiących pasa drogowego to opłaty parkingowe będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie zwolnienia z podatkowania opłat parkingowych za parkowanie pojazdów w strefach płatnego parkowania zlokalizowanych w obrębie pasa drogowego,
• prawidłowe w zakresie opodatkowania opłat parkingowych za parkowanie pojazdów w strefach płatnego parkowania nie zlokalizowanych w obrębie pasa drogowego.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie „działania” organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 10 grudnia 2002r. sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 16 września 2008r. C-288/07, który orzekł, że zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), „krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (…) aby przepis ten mógł zostać zastosowany muszą zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej.”

Dalej w cyt. wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że: „Jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności lub quasi wyłaczności.”

Jednocześnie należy nadmienić, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent).

W myśl art. 33 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy o samorządzie gminnym, Wójt wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy.

Jak wynika z powyższego, urząd gminy nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd gminy jest jednostką pomocniczą służącą do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy.

Powyższe odnosi się również do relacji burmistrz miasta – urząd miasta (gminy).

Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe gminy i urzędu miasta, również ma gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości miasta (gminy) podmiotowość urzędu miasta.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) stanowi, iż organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich – zarząd województwa,
3. powiatowych – zarząd powiatu,
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tą pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy - wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;
2. droga - budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.
   
   

Art. 13b ust. 3 i 4 ww. ustawy o drogach publicznych nakłada na gminę obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.). W myśl cyt. artykułu dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw niż ustawa budżetowa.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca na podstawie Uchwały Rady Miejskiej z dnia 27 marca 2012r. ustalił strefę płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN), która obejmuje parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (gminnych).

Ponadto Zarządzeniem Burmistrza zostanie poszerzony zakres płatnych miejsc postojowych o 2 parkingi płatne niestrzeżone (PPN) znajdujące się przy budynkach: Urzędu Miejskiego i Urzędu Stanu Cywilnego na terenach będących własnością Wnioskodawcy lecz nie będących drogami publicznymi.

Opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego będą ponoszone na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r., Nr 19, poz. 115 ze zm.), natomiast opłaty za parkowanie na terenach stanowiących własność Gminy tj. przy budynku Urzędu Miejskiego i Urzędu Stanu Cywilnego będą wynikały z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2011r. Nr 45, poz. 236 ze zm.).

Wpływy z tytułu prowadzenia strefy i parkingów będą pochodzić z opłat uiszczanych przez osoby fizyczne i firmy.

W SPPN będą pobierane: opłaty jednorazowe, opłaty zryczałtowane (abonament mieszkańca, abonament osoby niepełnosprawnej, abonament ogólnodostępny, abonament za zastrzeżone stanowisko postojowe tzw. „koperta”, opłaty dodatkowe za niedokonanie lub przekroczenie czasu parkowania).

Na PPN będą pobierane opłaty jednorazowe, opłata zryczałtowana jako abonament ogólnodostępny oraz opłaty dodatkowe za niedokonanie lub przekroczenie czasu parkowania.

Opłaty jednorazowe za parkowanie będą wnoszone przez wykupienie biletu parkingowego w parkomacie lub mobilnie poprzez telefon komórkowy. Opłaty zryczałtowane oraz opłaty dodatkowe będą wnoszone do biura obsługi SPPN.

Opłaty powyższe w imieniu Wnioskodawcy będą pobierane przez wyłonionego wykonawcę w trybie przetargu nieograniczonego i odprowadzane w 100% na rachunek dochodów jednostki organizacyjnej - Urzędu Miejskiego.

Za wykonywaną usługę na podstawie wystawianej na Urząd Miejski faktury VAT wykonawca otrzyma wynagrodzenie.

W obydwu przypadkach opłaty parkingowe stanowić będą dochód własny Wnioskodawcy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

A zatem w przedmiotowej sprawie wystąpi sytuacja, w której Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego.

Mając zatem na uwadze powołane wyżej przepisy, a także przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż w sytuacji, w której Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego mamy do czynienia z pobieraniem daniny o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług.

Stąd też, bez względu na formę w jakiej Wnioskodawca będzie pobierał powyższe opłaty za parkowanie tzn. jako opłaty jednorazowe (w formie biletu parkingowego kupionego w parkomacie lub mobilnie przez telefon komórkowy), opłaty zryczałtowane takie jak: abonament mieszkańca, abonament osoby niepełnosprawnej, abonament ogólnodostępny, abonament za zastrzeżone stanowisko postojowe tzw. „koperta”, opłaty dodatkowe za niedokonanie lub przekroczenie czasu parkowania, a także bez względu na to czy pobór tych opłat następuje za pośrednictwem odrębnego podmiotu czy też bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jeśli pobrane kwoty stanowić będą w całości dochód Gminy, w sytuacji gdy pobór ten stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (w przedmiotowej sprawie przepisami ustawy o drogach publicznych), Wnioskodawca jako organ władzy publicznej nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opłaty parkingowe pobierane za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego (bez względu na formę w jakiej są one pobierane) nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług jednakże wyłącznie przy spełnieniu przez Gminę warunków określonych w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż w sytuacji gdy strefa płatnego parkowania będzie wyznaczona w pasie dróg gminnych to opłaty parkingowe z tego tytułu pobierane zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT – uznać należało za nieprawidłowe.

Wyjaśnić należy, że nie można utożsamiać czynności zwolnionych z opodatkowania z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu. Zwolnieniem od podatku objęta jest bowiem taka czynność, która co do zasady podlega opodatkowaniu, tj. podlega regulacjom ustawy o VAT lecz ustawodawca zwolnił ją od podatku. Nie podlega natomiast opodatkowaniu taka czynność, która w ogóle jest wyłączona z regulacji w zakresie podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie wystąpi również sytuacja, w której Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania nie znajdującej się w obrębie pasa drogowego i w tej sytuacji pobór będzie odbywał się na podstawie przepisów art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r. o gospodarce komunalnej (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 45, poz. 236).

Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Zasady i formy gospodarki komunalnej gmin polegające na wykonywaniu przez nie zadań własnych w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej określa ww. ustawa o gospodarce komunalnej.

Jak wynika z art. 1 ust. 2 ustawy o gospodarce komunalnej, gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Usługi z zakresu tworzenia płatnych stref parkowania na terenie miasta, świadczone przez Gminę, niewątpliwie mieszczą się w pojęciu zadań o charakterze użyteczności publicznej.

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, zadaniami użyteczności publicznej, w rozumieniu ustawy, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych (np. usług parkingowych).

Według postanowień art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego postanawiają o wysokości cen i opłat albo o sposobie ustalania cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego.

Oznacza to, że jeżeli nie wynika co innego z przepisów szczególnych, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mają obowiązek wykonać postanowienia zawarte w art. 4 ust. 1 pkt 2, o którym wyżej mowa, dotyczyć to także będzie usług w zakresie tworzenia parkingów miejskich.

Jak wskazano powyżej, przez świadczenie usług, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Definicja świadczenia usług ma więc charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W przypadku więc, gdy podmiot płacący uzyskuje korzyść z pewnego rodzaju sytuacji zobowiązanie takie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako świadczenie usługi.

W przedmiotowej sprawie podmiot prowadzący parking (gmina) zezwala - za wynagrodzeniem - innym osobom na korzystanie z gruntu przez czasowe pozostawienie pojazdu. W takich przypadkach pomiędzy prowadzącym parking, a osobą pozostawiającą pojazd dochodzi do zawarcia umowy, na mocy której świadczący usługę „parkingową”, pobiera opłatę za umożliwienie korzystania z wyznaczonego miejsca. Czynność taka - jako usługa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług - niewątpliwie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle powyższego udostępnianie miejsc parkingowych na parkingach niestanowiących pasa drogowego za wynagrodzeniem jest odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Wynika to z tego, że parkowanie pojazdów odbywa się na podstawie umowy cywilnoprawnej i podmiot prowadzący parking świadczyć będzie usługę parkingową podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Reasumując, pobieranie opłat jednorazowych (poprzez wykupienie biletu parkingowego w parkomacie lub mobilnie przez telefon komórkowy), opłat zryczałtowanych jako abonament ogólnodostępny oraz opłat dodatkowych za niedokonanie lub przekroczenie czasu parkowania z tytułu parkowania pojazdów na parkingach płatnych znajdujących się przy budynkach Urzędu Miejskiego i Urzędu Stanu Cywilnego, które to parkingi nie znajdują się w obrębie pasa drogowego będzie stanowić wynagrodzenie za świadczenie przez Gminę usług parkingowych zatem będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż opłaty parkingowe pobierane za udostępnianie miejsc parkingowych nie stanowiących pasa drogowego będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.