INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 26 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na przejazdy pracowników Spółki taksówkami udokumentowanych paragonami fiskalnymi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na przejazdy pracowników Spółki taksówkami udokumentowanych paragonami fiskalnymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W celu odbywania podróży służbowych pracownicy Spółki korzystają z usług firm świadczących usługi przewozu osób, zwanych potocznie taksówkami. Potwierdzeniem realizacji usługi oraz zapłaty za nią jest paragon z kasy fiskalnej, na którym wykazane są: dane indentyfikacyjne wraz z numerem NIP usługodawcy oraz kwota brutto.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy wydatki na przejazdy pracowników Spółki taksówkami udokumentowane paragonami z kasy fiskalnej stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki wydatek za wykonaną usługę przewozu osób – taxi poniesiony w celu uzyskania przychodu, udokumentowany paragonami z kasy fiskalnej stanowi wystarczający dowód poniesienia kosztu przez pracownika. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych można ten wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, skoro nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 wspomnianej ustawy. Wystawienie paragonu fiskalnego zamiast faktury VAT czy rachunku nie niweczy samego faktu poniesienia wydatku w celu uzyskania, czy zabezpieczenia przychodu. Za koszty uzyskania przychodu uznaje się wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, które związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą i których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, a które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W sytuacji, gdy istnieje związek przyczyno-skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem, spełniony jest podstawowy i wystarczający warunek do uznania poniesionego wydatku za koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Aby wydatki na przejazdy taksówkami w trakcie delegacji dokonywane przez pracowników Spółki, mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). Wyżej wymienionych wydatków nie ma w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1, dlatego też, jeżeli Spółka wykaże, że wydatki te miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i wpłynęły bądź mogą wpłynąć w sposób bezpośredni lub pośredni na możliwość osiągnięcia przychodu bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, wydatki takie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokumentowania zdarzeń gospodarczych. Jednakże art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu/straty, podstawy opodatkowania i należnego podatku. Tymi odrębnymi przepisami są art. 20 i art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76 poz. 694 ze zm.). Art. 20 ustawy o rachunkowości stanowi, iż do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Zgodnie z art. 21 ust. 1 w/w ustawy, aby dowód księgowy mógł stanowić podstawę ujęcia w księgach rachunkowych powinien zawierać co najmniej:

• określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
• określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
• opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
• datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu,
  
  

oraz niekoniecznie:

• podpisy wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
• stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu, ujęcie w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
  
  

Jednostka może nie umieszczać danych, o których mowa wyżej w pkt 5 i 6, czyli m. in. podpisu wystawcy dowodu, w sytuacji gdy wynika to z odrębnych przepisów lub techniki udokumentowania zapisów księgowych.

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz w oparciu o obowiązujący stan prawny należy stwierdzić, iż paragony uzupełnione o dane określone w art. 21 ustawy o rachunkowości będą stanowiły dowód księgowy dokumentujący poniesienie wydatku tylko w przypadku niemożliwości uzyskania od zbywcy towarów i usług faktury VAT lub rachunku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.