INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05 października 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 15 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach pieniężnych spowodowanej kradzieżą - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach pieniężnych spowodowanej kradzieżą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W Spółce w nocy z 10 na 11 maja 2007 r. stwierdzono kradzież gotówki z kasy spowodowaną przez nieznanych sprawców w wysokości 61 839,55 zł. Pieniądze zamknięte były w biurku w zamkniętym pomieszczeniu. Kradzież nastąpiła w nocy podczas gdy nikt nie pracował i nie strzegł majątku Spółki. W związku z niewykryciem sprawców przez organy ścigania sprawę umorzono w dniu 30 lipca 2007 r., co ma potwierdzenie w odpowiednim postanowieniu Policji. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży materiałów budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zakwalifikować stratę w środkach pieniężnych spowodowaną kradzieżą, do kosztów uzyskania przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do strat w majątku obrotowym pomimo tego, że nie zmierzają do osiągnięcia przychodu to stanowią element kosztów prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślić należy element losowy zaistniałej sytuacji. Wielkość skradzionego utargu - kwota 61 839,55 zł nie obligowała Spółki do stosowania przepisów zawartych w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne. Rozporządzenie to dotyczy wartości stanowiących co najmniej iloczyn jednostki obliczeniowej, która wynosi 328 533,60 zł. Reasumując, Spółka uważa, że w tym przypadku strata stanowi koszt uzyskania przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 w/w ustawy nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
• udokumentowania straty,
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Nie można uznać za zdarzenie nieprzewidywalne czy nie do uniknięcia sytuacji, w której środki pieniężne są nienależycie zabezpieczone.A z taką sytuacją mamy do czynienia w opisanej przez wnioskodawcę sytuacji. Trudno bowiem uznać za racjonalne działanie podmiotu, który prowadząc sprzedaż materiałów budowlanych, po jej zakończeniu nie dokonuje wpłaty posiadanych na stanie środków pieniężnych na rachunek bankowy w banku, placówce pocztowej czy też deponując utarg w bankomacie albo przynajmniej nie zabezpiecza tej gotówki w siedzibie firmy w sposób powszechnie przyjęty. Za taki uznać należy conajmniej zamknięcie w kasie pancernej, odpowiednio zabezpieczonym pomieszczeniu np. kratą w oknie i w drzwiach.

Kradzież gotówki przechowywanej w szufladzie biurka wprawdzie zamkniętego i w zamkniętym pomieszczeniu lecz w niestrzeżonym obiekcie nie można uznać za zdarzenie nieprzewidywalne a więc losowe.A zatem brak jest możliwości zaliczenia tej poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego przedstawione stanowisko podatnika jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.