INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2007 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank zawarł z kredytobiorcą w latach 2002–2004 umowy kredytowe. W dniu 05.01.2005 r. Sąd Gospodarczy w B. ogłosił upadłość kredytobiorcy. W dniu 28.02.2005 r. Bank dokonał zgłoszenia wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów do masy upadłości kredytobiorcy. W wyniku przeprowadzonego postępowania upadłościowego Bank uzyskał zaspokojenie części wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów. W momencie ogłoszenia upadłości Bank stworzył rezerwę na stracone kredyty, lecz nie zaliczył jej do kosztów uzyskania przychodów. W dniu 30.08.2007 r. Sąd Gospodarczy wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego kredytobiorcy. Stosownie do wewnętrznych uregulowań Banku, Zarząd w miesiącu wrześniu 2007 roku podjął decyzję o umorzeniu wierzytelności ze względu na stwierdzenie ich nieściągalności, w łącznej kwocie 361.955,11 zł, na którą składał się kapitał kredytu w wysokości 203.000,00 zł oraz naliczone do dnia umorzenia odsetki w wysokości 158.950,11 zł. Dokonując księgowań w księgach rachunkowych niespłacony kapitał kredytu w wysokości 203.000,00 zł zaliczono do kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.), a naliczone na dzień umorzenia odsetki w wysokości 158.950,11 zł nie zaliczono do przychodów podlegających opodatkowaniu stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 2 powołanej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w wyniku dokonania odpisania (umorzenia) wierzytelności kredytobiorcy, którego postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku zostało zakończone, Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b w zw. z ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwotę niespłaconego kredytu...
2. Czy naliczone na dzień dokonania umorzenia wierzytelności kredytowej odsetki od kredytu stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Banku w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

W ocenie Banku przeprowadzone zapisy w księgach rachunkowych w związku z umorzeniem należności kredytowych upadłego kredytobiorcy są prawidłowe.

Wartość kapitału kredytu w wysokości 203.000,00 zł należy uznać za koszt uzyskania przychodu stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż uprzednio nie dokonano zaliczenia do kosztu uzyskania przychodu utworzonych rezerw na kredyty stracone stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy. Zgodnie z art. 16 ust. 2 powołanej ustawy Bank zaliczył przedmiotowe wierzytelności do wierzytelności nieściągalnych, gdyż zostały one udokumentowane postanowieniem sądu z dnia 30.08.2007 r. o ukończeniu postępowania upadłościowego, obejmującego likwidację majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b cytowanej ustawy wynika natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nie ściągalne, z wyjątkiem udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) - wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę nie spłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków, tj:

• wierzytelność jest niespłaconym kredytem (pożyczką) udzielonym przez przedsiębiorcę zawodowo trudniącego się dokonywaniem takich czynności, jak na przykład przez bank, tworzony i funkcjonujący w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2002 r., Nr 72, poz. 665 ze zm.),

• wierzytelność jest pomniejszona o kwotę nie spłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów,

• nieściągalność jest udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 tej ustawy, gdzie dokonano ścisłego i wyczerpującego wyliczenia, jakimi środkami można udokumentować nieściągalność wierzytelności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca (Bank) jest jednostką zawodowo trudniącą się udzielaniem kredytów, który uprzednio nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów utworzonej rezerwy na stracone kredyty. Ponadto Sąd Gospodarczy wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego kredytobiorcy. Wierzytelności te spełniając więc przesłanki określone w art. 16 ust. 2 lit. c ww. ustawy (ich nieściągalność została udokumentowana), zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów w kwocie kapitału kredytu, tj. 203.000,00 zł, pomniejszonej o nie spłacone do dnia umorzenia odsetki w wysokości 158.950,11 zł.

Ponadto w przedmiotowym wniosku Wnioskodawca informuje, iż Zarząd Banku w miesiącu wrześniu 2007 roku podjął decyzję o umorzeniu wierzytelności ze względu na stwierdzenie ich nieściągalności. Kwalifikując więc nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów Bank powinien mięć na uwadze dyspozycję zwartą w art. 16 ust. 1 pkt 43 powołanej ustawy stanowiącym, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych kredytów (pożyczek) bankowych, jeżeli ich umorzenie nie jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem upadłościowym z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego, lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.