W dniu 3.04.2007r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który uzupełniono w dniu 25.05.2007r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż spółka X, jako wynajmujący oraz Wnioskodawca jako najemca zawarły umowę najmu zabudowanej nieruchomości – terminala logistycznego prowadzonego po zawarciu umowy przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z zawartą przez strony umową spółka X była odpowiedzialna za ochronę mienia znajdującego się na terenie wynajętego przez Podatnika terminala.

W styczniu 2004r. Wnioskodawca stwierdził brak należącego do Jego klienta towaru (cukru) złożonego w wynajmowanym od spółki magazynie.

Klient Spółki obciążył Ją wartością brakującego towaru, wystawiając stosowną notę obciążeniową. Kwoty stanowiące wartość niedoboru zostały zapłacone klientowi przez Wnioskodawcę na zasadzie kompensaty zobowiązań z należnościami z faktur za wykonane usługi logistyczne. Kwota 652.437,50 zł została rozliczona w następujący sposób:

14.07.2004r. – 342.054,83 zł;

26.07.2004r. – 161.861,03 zł;

17.09.2004r. – 68.469,09 zł;

22.10.2004r. – 11.885,62 zł;

23.11.2004r. – 68.166,93 zł.

Kwota 112.561 zł została rozliczona, jak poniżej:

22.10.2004r. – 80.673,69 zł;

23.11.2004r. – 31.887,45 zł.

Prowadzone przez organy ścigania dochodzenie nie pozwoliło na ustalenie przyczyny powstania braku, stąd Wnioskodawca obciążył (wystawiając notę obciążeniową) jego wartością spółkę X, jako podmiot odpowiedzialny za bezpieczeństwo mienia na terenie terminala i utratę cukru, gdyż spółka X nie wywiązała się należycie ze swoich obowiązków, umożliwiając wywiezienie z terenu terminala towaru bez wymaganych dokumentów przewozowych. Nota obciążeniowa wobec spółki X została wystawiona w dwóch transzach w dniach:

30.04.2004r. na kwotę 652.437,50 zł;

31.12.2004r. na kwotę 112.561,14 zł.

Kwota ta nie została dotąd zapłacona przez spółkę X, natomiast może ona ją uregulować potrącając z wierzytelności Wnioskodawcy swoją wierzytelność za sprzedane Podatnikowi środki trwałe.

Ponieważ należność Spółki nie została uregulowana przez spółkę X w terminie określonym w nocie wystawionej przez Wnioskodawcę, obciążył On Ją odsetkami za opóźnienie, wystawiając odsetkowe noty obciążeniowe.

Należność odpowiadająca wartości braku, zapłacona przez Wnioskodawcę Jego klientowi, została zaksięgowana przez Niego jako koszt nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów.

Ta sama kwota, którą Wnioskodawca obciążył spółkę X, nie została zaksięgowana jako przychód podatkowy Spółki, gdyż nie została przez spółkę X zapłacona.

W związku z powyższym stanem faktycznym, Spółka prosi o potwierdzenie Jej stanowiska, iż kwota stanowiąca wartość niedoboru nie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu będącego przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, w momencie obciążenia dłużnika (wystawienia noty) i nie będzie stanowiła przychodu również po jej zwróceniu przez spółkę X.

Zdaniem Spółki przychód w wysokości kwoty stanowiącej wartość niedoboru – nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych, ze względu na przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się „zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów”; w związku z tym, iż wydatek związany z wypłatą odszkodowania poniesiony przez Spółkę nie był zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, gdyż ostatecznym podmiotem odpowiedzialnym za powstałą szkodę była spółka X, konsekwentnie zwrot tego wydatku na podstawie przytoczonego powyżej przepisu nie będzie stanowił przychodu do opodatkowania.

Wnioskodawca uważa, że zapłata przez spółkę X kwoty odpowiadającej wartości niedoboru cukru będzie stanowiła zwrot Wnioskodawcy „innych wydatków, nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów” przez podmiot winny ich poniesienia, wobec czego kwota ta nie powinna stanowić podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko Spółka uważa za uzasadnione również tym, że w opisanym stanie faktycznym skutki podatkowe dla Niej winny być neutralne, a w razie przyjęcia odmiennego stanowiska, byłaby ona obciążona podatkiem dochodowym od osób prawnych mimo nie osiągnięcia żadnego dochodu.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt. 6a z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „zwrot wydatków”, natomiast zgodnie ze słownikiem języka polskiego, „zwrot” to oddanie, zwrócenie czegoś, spłata, a „wydatek” to suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003). Zatem wyrażenie „zwrot wydatków” dotyczy kwot poniesionych przez podmiot, które następnie zostały temu podmiotowi zwrócone.

Wskazać należy, iż zdaniem organu podatkowego, w przedstawionym stanie faktycznym odpowiedzialność Podatnika względem klienta, jak też Jego roszczenie regresowe wobec spółki X, opierają się na tożsamym stanie faktycznym – nienależytym sprawowaniu pieczy nad towarem klienta. Bez zaistnienia okoliczności skutkujących powstaniem obowiązku odszkodowawczego Wnioskodawcy, nie wystąpiłoby roszczenie regresowe względem podwykonawcy.

Ponadto, w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, należność odpowiadająca wartości brakującego towaru, zapłacona przez Niego swojemu klientowi, została zaksięgowana jako koszt niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie organu podatkowego, wobec faktu, iż wydatki związane z zapłatą klientowi odszkodowania nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, środki finansowe uzyskane przez Wnioskodawcę tytułem zwrotu tych wydatków, na mocy przywołanego art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy podatkowej, podlegać będą wyłączeniu z przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.