Pismem z dnia 09.05.2007 r. Podatnik wystąpił do tut. organu z wnioskiem o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, przedstawiając następujący stan faktyczny.

Podatnik jest właścicielem gospodarstwa rolnego i w ramach działalności rolniczej produkuje drewno surowe nieobrobione. Ponadto prowadzi działalność gospodarczą, (jest właścicielem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego).

Na tle opisanego stanu faktycznego, Podatnik formułuje stanowisko, że wydatki na nabycie produktów gospodarki leśnej (drewna surowego nieobrobionego), wchodzących w skład gospodarstwa rolnego podatnika, podlegają zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności gospodarczej, gdyż ponosi rzeczywiste wydatki na nabycie towaru, płacąc gospodarstwu rolnemu cenę ich nabycia.

Przedmiotowe wydatki są ponoszone w celu uzyskania przychodów, gdyż nabyte towary służą do prowadzenia działalności gospodarczej, albo do nakładów na własne środki trwałe (ulepszanie środków trwałych). Ponadto ww. wydatki nie zostały zaliczone do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie Podatnik wskazuje, że obowiązek wystawienia rachunku, o którym mowa w przepisie art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej, nie dotyczy rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce pochodzące z własnej uprawy lub hodowli, nieprzerobione sposobem przemysłowym. W ocenie podatnika, drewno nie może być uznane za produkt roślinny (produkt rolny), a zatem dopuszczalne jest dokumentowanie transakcji sprzedaży drewna poprzez wystawianie przez gospodarstwo rolne rachunków.

Wnioskodawca nabywa ze swojego gospodarstwa rolnego drewno surowe i wykorzystuje je w swojej działalności gospodarczej oraz dla celów własnych inwestycji. Każdą transakcję nabycia podatnik, jako prowadzący gospodarstwo rolne, dokumentuje rachunkiem.

Do przedstawionego stanu faktycznego ma zastosowanie przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Stosownie do treści przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, cyt.: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są racjonalne, gospodarczo uzasadnione i poniesione wydatki, związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W przedmiocie poniesienia wydatków należy wskazać na definicję umowy sprzedaży, która została zawarta w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 535 powołanej ustawy, cyt.: „Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę”.

Z powyższego przepisu wynika, że realizacja czynności sprzedaży może nastąpić między dwoma podmiotami rozróżnianymi przez przepisy prawa jako sprzedawca i nabywca, a zatem w umowie sprzedaży występować muszą co najmniej dwie strony.

W świetle art. 535 Kodeksu cywilnego, cechą konstytutywną umowy sprzedaży, tj. niezbędną do wywołania przez nią skutków prawnych, jest przeniesienie własności. Brak możliwości spełnienia tej podstawowej przesłanki powoduje, zgodnie z przepisem art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego, nieważność tej czynności jako sprzecznej z ustawą.

Mając powyższe na uwadze, przekazanie produktów gospodarki leśnej (drewna surowego nieobrobionego), pochodzącego z własnego gospodarstwa rolnego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nie wyczerpuje znamion umowy sprzedaży w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, ponieważ nie zachodzi przeniesienie własności - sprzedający i kupujący to ten sam podmiot. Przekazanie produktów rolnych nie wiąże się zatem z ich nabyciem przez wnioskodawcę, bowiem w momencie realizacji tych czynności podatnik jest już ich właścicielem. Przedmiotowe czynności wiążą się zatem z przesunięciem tych produktów z gospodarstwa rolnego do przedsiębiorstwa, a nie z ich nabyciem.

W świetle powołanych przepisów, w przedstawionym stanie faktycznym, wnioskodawca nie ponosi kosztów z tytułu przesunięcia produktów gospodarki leśnej do swojego przedsiębiorstwa, nie jest bowiem możliwe zawieranie transakcji z samym sobą, czyli nabycie tych produktów (i poniesienie w związku z tym wydatków) w sytuacji, gdy jest się ich właścicielem.

Ponadto w kwestii ponoszenia nakładów na ulepszanie środków trwałych należy mieć na uwadze przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który brzmi, cyt.: „Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie”.

W świetle powołanego przepisu należy zaznaczyć, że podatnik nie ponosi wydatków na nabycie drewna w celu ulepszania środków trwałych, ponieważ jest już ich właścicielem.

Wskazać ponadto należy, że skoro określone produkty gospodarki leśnej zostały wytworzone w ramach działalności rolniczej, do której przychodów nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy), to konsekwentnie także do kosztów uzyskania tych przychodów, przepisy powołanej ustawy nie mogą mieć zastosowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, przekazanie produktów gospodarki leśnej (drewna surowego nieobrobionego) ze swojego gospodarstwa rolnego do własnego przedsiębiorstwa nie wyczerpuje znamion definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 87 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, cyt.: „Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi”.

Natomiast przepis art. 87 § 2 powołanej ustawy stanowi, że, cyt.: „Obowiązek wystawienia rachunku, o którym mowa w § 1, nie dotyczy rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce pochodzące z własnej uprawy lub hodowli, nieprzerobione sposobem przemysłowym, chyba że sprzedaż jest dokonywana w ich odrębnych, stałych miejscach sprzedaży, poza obrębem uprawy lub hodowli”.

W świetle powołanych przepisów należy wyjaśnić, że przepis art. 87 § 2 Ordynacji podatkowej odnosi się do rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce, a wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży drewna pochodzącego z własnego gospodarstwa rolnego przedsiębiorstwu, którego jest właścicielem, a jedynie dokonuje przesunięcia towarów, które można udokumentować dowodami wewnętrznymi, a nie rachunkami. Zatem kwestia rozstrzygnięcia, czy drewno należy zakwalifikować do produktów roślinnych, czy też nie, pozostaje bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy.