INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.09.2007 r. (data wpływu 12.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania materiałów POS - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania materiałów POS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka dystrybuuje (jako komisant) różne produkty tzw. chemii gospodarczej oraz higieniczne (produkty G). W celu wsparcia własnej sprzedaży, Spółka wstawia do sklepów tzw. materiały POS. Materiały te zostały poniżej wymienione oraz krótko scharakteryzowane:

1. standy – są to stojaki reklamowe, przeznaczone do wystawienia w punkcie sprzedaży produktów. Tektura, z której zostały wykonane standy, zawiera elementy reklamowe i informacyjne,
2. kiwaki (wobblery) – są to ulotki papierowe, tekturowe lub plastikowe, zawieszone na pasku plastikowym, umieszczone przy ladach lub regałach sklepowych. Zasadniczą funkcja ulotki jest przekazanie treści informacyjnych i reklamowych,
3. tzw. busstopy – są to kartonowe plansze reklamowe umieszczane w punktach sprzedaży na regałach,
4. tzw. pop-upy (tuby)- są to szczególnego rodzaju stojaki reklamowe, zbudowane z tektury uformowanej w kształcie owalnym. Na tubach naniesione są elementy informacyjne i reklamowe dotyczące produktów,
5. kosze – są to nietrwałe pojemniki na produkty, umieszczane w punktach sprzedaży detalicznej. Kosze wykonane są z kartonu, na którym umieszczane są treści reklamowe i informacyjne.

Przedmiotowe materiały reklamowe umieszczane są przez przedstawicieli handlowych w punktach sprzedaży. Umieszczenie stojaków w danym punkcie handlowym odbywa się na podstawie ustaleń pomiędzy przedstawicielem handlowym Spółki, a przedstawicielem punktu sprzedaży. Opisywane materiały POS, umieszczane są zwykle na czas trwania promocji danej kategorii produktów. Po ustaniu wykorzystywania, stojaki usuwane są ze sklepów, przez przedstawicieli Spółki lub niszczone na miejscu.

Materiały opisane we wniosku, mają na celu zwiększenie sprzedaży produktów, polepszając ich ekspozycję lub stanowią nośniki treści reklamowych. Z ustaleń ze sklepami wynika, iż nie mogą one korzystać z przedmiotowych materiałów w dowolny sposób. Materiały te mają służyć ekspozycji lub reklamie wyłącznie towarów produkowanych lub dystrybuowanych przez Spółkę, nie mogą natomiast być wykorzystane przez sklep do poprawy ekspozycji produktów innych firm. Jeżeli sklep wykorzystywałby materiały w inny sposób niż poczynione ustalenia, to Spółka ma prawo zabrać należące do niej materiały POS. Niemniej jednak, wykorzystywanie przedmiotowych materiałów do innych celów niż ekspozycja produktów Spółki w wielu przypadkach może być utrudnione z uwagi na fakt, iż produkty te są częstokroć oznaczone logo lub marką oferowanych przez Spółkę produktów, jak i również mają rozmiary ściśle dostosowane do rozmiarów oferowanych przez Spółkę produktów.

Nad realizacją wymienionych powyżej założeń czuwają specjalnie wyznaczeni przedstawiciele Spółki oraz współpracującej ze Spółką agencji reklamowej (lub merchandisingowej). Do codziennych obowiązków należy m.in.:

• kontrola, czy materiały POS Spółki są rozmieszczone i wykorzystywane zgodnie z założeniami promocji (np. czy nie są one wykorzystywane w celu ekspozycji produktów innych firm,

• przegląd stopnia zużycia tych materiałów,

• wymiana materiałów, które wskutek zużycia nie spełniają już swych funkcji (np. zostały uszkodzone, utraciły estetyczny wygląd,

• sprawdzenie stanu wypełnienia produktami G.
  
  

W przypadku, gdyby przedstawiciele Spółki naruszyli opisane powyżej zasady wykorzystania materiałów POS i nie badali sposobu ich wykorzystania w punktach sprzedaży, wówczas wyciągnięte zostałyby wobec nich konsekwencje służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy, w świetle art. 5 ust. 1 oraz art. 7 ustawy o VAT, umieszczenie wymienionych we wniosku materiałów POS od dnia 1 maja 2004 r., stanowi czynności podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, umieszczenie w punktach sprzedaży wymienionych powyżej materiałów POS nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W świetle przytoczonych poniżej przepisów o VAT, okoliczności towarzyszące umieszczeniu przedmiotowych materiałów POS w sklepach przesądzają bowiem o braku czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W zakresie objętym przedmiotem niniejszego wniosku, kluczowe znaczenie ma więc odpowiedź na pytanie, czy w związku z umieszczeniem w punktach sprzedaży przedmiotowych materiałów POS dochodzi do odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Pojecie dostawy towarów zostało zdefiniowane w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Stwierdza on, że przez odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, w szczególności: wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny – jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Zdaniem Spółki, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, należy interpretować w powiązaniu z art. 7 ust. 1. Oznacza to, że jako dostawę towarów należy traktować tylko takie nieodpłatne przekazanie towarów, które wiąże się z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W doktrynie prawa podatkowego, jak i również w orzecznictwie ETS podkreśla się, iż z dostawą towarów mamy do czynienia wówczas, gdy przenoszone jest ekonomiczne władztwo nad rzeczą (towarem). W szczególności, w orzeczeniu w sprawie C-320/88 , Trybunał stwierdził, iż (…) pojecie opodatkowanej dostawy towarów w rozumieniu VI Dyrektywy nie jest ograniczone do przeniesienia własności w sensie prawnym. Konkluzja taka w sposób oczywisty wynika z treści art. 5, który podkreśla raczej prawo do dysponowania własnością, niż formalnie przeniesienie prawa własności z prawnego punktu widzenia. Taka interpretacja spójna jest także z celem jednolitego stosowania zasad dotyczących podatku VAT we wszystkich państwach członkowskich Wspólnoty.

Ekonomiczny aspekt rozumienia dostawy towarów jest również podkreślany w polskim piśmiennictwie podatkowym („Ustawa o VAT. Komentarz, Warszawa 2005 r. str. 93, „VAT. Komentarz” Warszawa 2004, „VAT. Komentarz Kraków 2004, str. 148) – opracowania te sprowadzają się do tego że najważniejszym kryterium jest przeniesienie faktycznego władztwa ekonomicznego nad rzeczą, a nie zawarcie umowy na gruncie prawa cywilnego, czy przejście prawa własności.

Powyższe stanowisko zdaniem Spółki podzielają również organy podatkowe w pismach interpretacyjnych znak P-I/443/233/MW/04 z dnia 31.12.2004 r. i znak PP/443-181-1-GK/04/05 z dnia 04.02.2005 r.

Zatem, zdaniem Spółki, opisane okoliczności faktyczne umieszczenia materiałów POS w punktach sprzedaży jednoznacznie wskazują, że nie dochodzi do przeniesienia owego władztwa nad tymi materiałami. Spółka nie tylko pozostaje właścicielem tych materiałów w sensie prawnym lecz zachowuje nad nimi faktyczną kontrolę przez cały okres, w którym są one umieszczone w sklepie. Świadczy o tym to, iż wyznaczeni przedstawiciele Spółki lub działającej na rzecz Spółki agencji, na bieżąco kontrolują wykorzystanie należących do Spółki materiałów POS zgonie z założeniami promocji, a materiały te pomimo, iż fizycznie znajdują się w sklepie, to na podstawie uzgodnień z podmiotem zarządzającym sklepem, Spółka (działającą za pośrednictwem własnych pracowników lub pracowników działającej w imieniu agencji) zachowuje w stosunku do przedmiotowych materiałów pełnie uprawnień właścicielskich.

Podmiot będący właścicielem sklepu w żadnym momencie nie nabywa ani własności tych materiałów w sensie prawnym, ani też w sensie władztwa ekonomicznego. Tym samym nie można mówić o dostawie towarów w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki nie dochodzi również do przekazania towarów o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. W przypadku przekazania towarów beneficjentem takiej czynności jest niewątpliwie osoba obdarowana. Tymczasem, ekonomicznym beneficjentem udostępnienia materiałów POS w sklepie pozostaje Spółka (wpływają one na zwiększenie sprzedaży produktów Spółki, polepszając ich ekspozycję lub stanowiąc nośniki treści reklamowych).

Za stanowiskiem Spółki odnośnie nie opodatkowywania przekazanych materiałów POS przemawia Dyrektywa RADY 2006/112/WE, oraz wyroki ETS w szczególności w sprawie C-215/94.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei art. 7 ust .2 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Z treści przytoczonych wyżej przepisów wynika, że za dostawę towarów uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicja ta wskazuje, iż istotny jest przede wszystkim ekonomiczny, a nie prawny aspekt transakcji, bowiem w przypadku tym nie musi nastąpić przeniesienie własności towarów w rozumieniu prawa cywilnego.

Spośród czynności „przeniesienia prawa rozporządzenia towarami jak właściciel” można wymienić takie czynności jak: sprzedaż, zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu, tj. nie tylko uprawnienia do korzystania z nabytych towarów, ale i obciążenia oraz wyzbycia się własności.

Jeżeli zatem Spółka, przekaże sklepom do użytkowania na podstawie zawartych z nimi umów standy, kiwaki (wobblery), busstopy, pop-upy (tuby) oraz kosze, które będą służyć wspieraniu sprzedaży produktów Spółki, a sklepy zobowiązane będą do eksponowania przy użyciu tych przedmiotów - wyłącznie towarów Spółki, z zastrzeżeniem ich zwrotu w przypadku niedotrzymania warunków użytkowania, to nie można mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a tym samym o dostawie tych towarów.

Zatem czynność ta nie stanowi dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy.

Przekazanie materiałów POS sklepom w celu promocji produktów Spółki, nie jest również usługą podlegającą opodatkowaniu w świetle art. 8 ust. 2 ustawy, bowiem, nieodpłatna usługa podlega opodatkowaniu jeśli nie ma związku z działalnością, natomiast przekazanie przez Spółkę materiałów POS, zwiększa jej obrót poprzez reklamę produktów Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.