POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216 i art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17.05.2006r. (data wpływu do tut. organu podatkowego 22.05.2006r.) uzupełnionego pismem z dnia 01.08.2006r. (wpływ do tut. Urzędu 10.08.2006r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w indywidualnej sprawie - Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów postanawia uznać stanowisko wyrażone we wniosku – za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.05.2006r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w indywidualnej sprawie. Pismem z dnia 01.08.2006r. wniosek powyższy uzupełniono o dodatkowe informacje dotyczące zagadnień poruszonych we wniosku. Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w latach 1996 – 2004 prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług informatycznych oraz handlu sprzętem i oprogramowaniem komputerowym. Celem zwiększenia przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł w 1997 roku umowę pożyczki z osobą fizyczną. Pomimo faktycznego przekazania środków pieniężnych, pożyczkodawca odmówił Stronie udostępnienia kopii zawartej umowy pożyczki, jak również nie zgłosił jej do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Uzyskane w drodze pożyczki środki pieniężne w kwocie 105.000,00zł zostały wydatkowane na zakup towaru przeznaczonego do dalszej odsprzedaży, a mianowicie na nabycie 32 sztuk komputerów marki IBM. Pomimo zawartej transakcji, Wnioskodawca nie otrzymał od kontrahenta żadnego dokumentu potwierdzającego powyższy zakup. W związku z brakiem dokumentacji dotyczącej nabycia komputerów, Podatnik podjął decyzję o nieewidencjonowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zakupu powyższych towarów, co w konsekwencji uniemożliwiło dalszą ich odsprzedaż. Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczył, iż pomimo braku dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy pożyczki, systematycznie dokonywał spłaty pożyczki wraz z odsetkami. Nie dysponuje jednakże żadnymi dowodami dokumentującymi powyższy fakt.

Mając na uwadze opisaną sytuację, Wnioskodawca wyraża stanowisko, iż ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wydatki poniesione na zakup towarów oraz na spłatę odsetek od pożyczki. Zdaniem Strony, wydatki te były ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz miały na celu zwiększenie przychodu ze sprzedaży.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów dokonując oceny stanu faktycznego i stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego we wniosku w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, stwierdza co następuje:

Pojęcie kosztu określone zostało w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Zwrot „wszelkie koszty” wskazuje na wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zagwarantowanie źródła przychodu. Jednakże, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu oraz dokonać stosownego zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, należy udokumentować jego poniesienie. Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w tym także dokonywania w niej zapisów, określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003r. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.). Stosownie do zapisu § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2. Przepis § 12 ust. 1 w/w rozporządzenia stanowi, iż zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

W myśl § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1) faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub

2) inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej :

a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,

c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,

d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zgodnie z § 13 wymienionego rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również :

1) dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;

2) noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;

3) dowody przesunięć;

4) dowody opłat pocztowych i bankowych;

5) inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt. 2.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku, uznać należy, iż Wnioskodawca nie dysponuje dokumentami na podstawie, których można dokonać zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Brak dowodów potwierdzających zakup towarów handlowych oraz spłatę odsetek od pożyczki, wyklucza możliwość zaliczenia poniesionych wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

A zatem stanowisko wyrażone we wniosku jest nieprawidłowe.

Dokumenty złożone wraz z wnioskiem nie podlegały formalnej i merytorycznej ocenie.

Powyższa interpretacja odnosi się jedynie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.