Burmistrz Miasta Szczytna na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), oraz art. 1a ust. 1 pkt 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust 1 pkt 2 lit. e ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych ¹ (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 października 2006r o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie naliczenia podatku od nieruchomości od budynków przeznaczonych na potrzeby osób osadzonych:

rozstrzyga

1. stwierdza, że budynki lub ich części przeznaczone na zakwaterowanie osób osadzonych podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jak od budynków pozostałych tj. zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 2 litera e ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
   
   

Pismem z dnia 18 października 2006 roku Areszt Śledczy w S. zwrócił się do Burmistrza Szczytna z wnioskiem o interpretację prawa podatkowego w zakresie opodatkowania budynków lub ich części przeznaczonych na zakwaterowanie osób osadzonych, przedstawiając stan faktyczny i własne stanowisko w sprawie. Wniosek spełnia wymogi art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Burmistrz S. po dokonaniu analizy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz w oparciu o obowiązujące przepisy ustalił, co następuje: zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006r, Nr 121 poz. 844 ze zm.) cytowanej ustawy budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony w przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Wniosek dotyczy kwestii opodatkowania budynków przeznaczonych do zakwaterowania osób osadzonych.

Wnioskodawca pisze, że na podstawie pisma z Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi budynki przeznaczone dla osób osadzonych zostały zakwalifikowane zgodnie z PKOB w grupie 113 klasa 1130 „budynki zbiorowego zamieszkania”.

Jednak ustawa o podatkach i opłatach lokalnych jak i ustawa Prawo budowlane nie zawierają definicji budynku mieszkalnego.

W związku z tym organ podatkowy posiłkował się Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r (Dz. U. z 2002r nr 75, poz. 690 ze zm.) w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. § 3 pkt 9 ww. rozporządzenia zawiera definicję mieszkania - mieszkanie - należy przez to rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego. Jednocześnie należy wskazać iż w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.), budynki zakładów karnych, podobnie jak hotele, schroniska, internaty, koszary, areszty śledcze zaliczane są do kategorii „budynków zamieszkania zbiorowego”, które nie są „budynkami mieszkalnymi” w rozumieniu tego aktu.

Budynki aresztu śledczego zgodnie z § 3 pkt 5 ww. rozporządzenia zostały zakwalifikowane do „budynków zamieszkania zbiorowego”.

W definicji budynku zamieszkania zbiorowego czytamy, że pod tym pojęciem należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę iż w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r w sprawie KŚT (Dz. U. z 1999r nr 112, poz. 1317 ze zm.) w rodzaju inne „budynki niemieszkalne" mieszczą się między innymi areszty śledcze z wyłączeniem budynków mieszkalnych na terenie aresztów śledczych.

Organ podatkowy po przeanalizowaniu wniosku oraz zapoznaniu się z pismem Dyrektora Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru z 27 kwietnia 2005r. stwierdza, że budynki przeznaczone na zakwaterowanie osób osadzonych – areszty śledcze nie są budynkami mieszkalnymi (PKOB 113 oraz KŚT 109).

O ile nie są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to podlegają opodatkowaniu według stawek przewidzianych dla budynków pozostałych. Osoby osadzone mieszkają w celach jedno lub wieloosobowych. Nie mają dostępu do pomieszczeń pomocniczych i nie prowadzą samodzielnie gospodarstwa domowego. Należy zwrócić uwagę, że w § 3 pkt 11 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury (Dz. U. z 2002r nr 75, poz. 690 ze zm.) została podana definicja pomieszczeń, które towarzyszą pojęciu mieszkania tzn. pomieszczenie pomocnicze - należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno - sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności.

W uzasadnieniu uchwały Naczelnego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 1999r sygn. akt FPK 1/99 (ONSA 2000/1/8), czytamy: „rozważając czy budynek Aresztu Śledczego może być uznany za budynek mieszkalny zauważyć należy, że Areszt to pomieszczenie, w którym trzymane są osoby pozbawione wolności (str. 18 słownika ² ), a budynek aresztu zbliżony jest pojęciowo do więzienia czyli budynku przeznaczonego do trzymania w zamknięciu przestępców (str. 896 powołanego słownika patrz przypis). Budynek mieszkalny i budynek aresztu śledczego to zatem zupełnie inne rzeczy.”.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu ww. uchwały przywołuje również Kodeks karny wykonawczy (Dz. U nr 90, poz. 557), zgodnie z art. 207 k.k. w celem tymczasowego aresztowania jest bowiem w pierwszym rzędzie zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania karnego przez właściwe rozmieszczenie osób tymczasowo aresztowanych, ich oddzielenie i izolację (art. 212 k.k.w.), a nie zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych. Te ostatnie zaspakajane są w niezbędnym, minimalnym zakresie, przez zapewnienie powierzchni celi mieszkalnej nie mniejszej niż 3 m² na osobę, sprzętu zapewniającego osobne miejsce do spania, odpowiednich warunków higieny, dopływu powietrza, temperatury i oświetlenia (art. 110 w związku z art. 209 i 214 § 1 k.k.w.).

Należy też zwrócić uwagę, że art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje opodatkowanie „budynków mieszkalnych lub ich części. Uzasadniony jest więc pogląd, że aby część budynku mogła być opodatkowana na podstawie tego przepisu, cały budynek musi być budynkiem mieszkalnym. W związku z tym, aby część budynku Aresztu Śledczego, zawierające cele osób osadzonych, mogła być uznana za część budynku mieszkalnego, to cały budynek musiałby być uznany za budynek mieszkalny.

Część budynku, nie będącego budynkiem mieszkalnym, nie może zostać uznana za część takiego budynku.

„Podatek od nieruchomości jest podatkiem typu majątkowego, ale ustawodawca z przyczyn społecznych i gospodarczych niektóre grupy nieruchomości opodatkował niższymi stawkami. Najniższą stawkę podatku od nieruchomości przewidział w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dla budynków mieszkalnych lub ich części, zaspakajających podstawowe potrzeby ludzi w zakresie zamieszkiwania,znacznie wyższą dla budynków pozostałych (pkt 2 lit. e) a najwyższą dla budynków związanych z działalnością gospodarczą (pkt 2 lit b).

Z najniższej stawki nie powinny korzystać budynki aresztów śledczych lub ich części, w których zaspakajane są tylko uboczne potrzeby mieszkaniowe osób czasowo osadzonych, wobec których zastosowano środek zapobiegawczy, w celu ich izolacji w toku postępowania karnego.” ³

W związku z powyższym organ podatkowy stanął na stanowisku, że Areszt Śledczy w S. powinien budynki lub ich części przeznaczone na zakwaterowanie osób osadzonych zaliczyć do budynków pozostałych i opodatkować zgodnie z art. 5 ustl pkt 2 litera e.

W świetle przedstawionego wyżej stanu prawnego oraz na podstawie przedstawionego stanu faktycznego, stanowisko podatnika uznano za nie prawidłowe i postanowiono jak w sentencji.

Interpretacji udzielono na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika. Jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla podatnika i obowiązuje do czasu jej zmiany lub uchylenia. Niniejsza interpretacja traci moc w momencie zmiany stanu prawnego.

Na niniejsze postanowienie, stosownie do art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, służy zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie, za pośrednictwem Burmistrza Miasta z siedzibą 12-100 Szczytno, ul. H. Sienkiewicza 1, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

----------------------------------------------------------------------------------------

¹ Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot Europejskich:

1. dyrektywy 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. W sprawie ustanowienia wspólnych zasad dla niektórych typów transportu kombinowanego towarów między państwami członkowskimi (Dz. Urz. WE L 368 z 17.12.1992),
2. dyrektywy 1999/62/WE z dnia 17 czerwca 1999r. W sprawie pobierania opłat za użytkowania niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz. Urz. WE L 187 z 20.07.1999).

Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie - z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej - dotyczącą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie specjalne.

² Mały słownik języka polskiego pod redakcją Stanisława Skorupskiego i innych, Warszawa 1968, str. 388

³ Uchwała NSA FPK/1/99 (2000/1/8)